Przykazania Boże znamy od dziecka, ale czasem pozostajemy na etapie zbioru zakazów. Na Boże przykazania warto przede wszystkim spojrzeć jako na porady kochającego Ojca. Słowa przykazań możemy również potraktować jako słowa rozsiewane przez Jezusa w naszych sercach. Słowa te trafiają na rozmaitą glebę, od przynoszącej obfite plony, aż po ubitą drogę. Bóg przygotował dla nas niezwykłe dary. Trzeba jedynie (albo aż) zaufać Bogu, że to co On mi proponuje jest dla mnie rzeczywiście najlepsze. Wtedy moje życie może przynieść najwięcej owoców. Bóg pragnie nam błogosławić, czyli dawać nam to, co najlepsze, bo nas kocha. Jego słowa mają moc sprawczą, bo cokolwiek mówi, staje się to rzeczywistością.

Są ludzie, którzy potrafią porozumieć się bez słów. Zakochani wyrażają miłość spojrzeniem lub gestem. Jezus był w bardzo bliskiej relacji z apostołami. Wyjaśniał im trudne fragmenty nauczania, a oni chłonęli każde słowo Nauczyciela. Inni ludzie słuchali Jezusa w sposób bardzo powierzchowny, czasem interesowny, lub czyhali, aby przyłapać Go na błędzie. Ludzie, którzy nie przeczytali z otwartym sercem ani jednej strony Pisma Świętego, myślą czasem, że wiedzą wszystko o Chrystusie. O nich Jezus mówi, że mają uszy, ale nie słyszą i mają oczy, ale nie widzą. To ich zamyka na nawrócenie.

Dzisiejsza liturgia stawia przed nami świętych Joachima i Annę. Anna przyszła na świat w Betlejem, ok. 70 lat przed narodzeniem Chrystusa. Jej imię oznacza łaskę. Anna wywodziła się z królewskiego rodu Dawida. Poślubiła Joachima w wieku 24 lat. Pochodził on z zamożnej rodziny. Po ślubie zamieszkali w Nazarecie. Dziecko, na które tak długo czekali, ofiarowali Bogu. Kult rodziców Najświętszej Maryi Panny rozwijał się w miarę rozwoju kultu Maryi. Już w V wieku w Jerozolimie został wzniesiony kościół ku czci świętych Joachima i Anny. Nie wiemy, czy Pan Jezus mógł się cieszyć obecnością swojej babki, św. Anny, czy dziadka, św. Joachima. Otaczał szacunkiem swoją Matkę i Opiekuna, św. Józefa. Wzywa nas swoim przykładem do poszanowania naszych rodziców i dziadków, do opieki nad nimi.

Apostołowie konkurowali między sobą. W dzisiejszej Ewangelii ich dążenia wyraża matka synów Zebedeusza. Jezus przeciwstawia się marzeniom o władzy i pierwszeństwie. On ustala inny porządek. W królestwie Bożym, kto chce być pierwszym, musi stać się ostatnim ze wszystkich i sługą wszystkich. Taką postawę odnajdujemy w Jezusie. On, będąc Bogiem, uniżył samego siebie i stał się człowiekiem. On przyszedł nie jako ten, któremu trzeba służyć, ale jako ten, który służy. Chrystus, uniżając się, wysłużył nam zbawienie. Jego uniżenie otworzyło nam drogę do wieczności.

Ironiczna definicja mistycyzmu pokazuje nam, że choć się z niej śmiejemy, to jednak sami poszukujemy znaków, które by przekonywały nas o istnieniu i działaniu Boga. Uczeni w Piśmie i faryzeusze poszukiwali znaków, ale byli na nie zamknięci: nie potrafili uznać nawet tak wielkiego znaku, jakim było Zmartwychwstanie. Eucharystia to nie tylko największy znak, ale wręcz obecność samego Boga wśród nas.

Kim była Maria Magdalena? Pan Jezus uwolnił ją od siedmiu złych duchów – nam także pragnie dawać wolność. Miłości Boga do nas nic nie zmieni. Chrystus poszedł za nas na krzyż. Maria Magdalena trwała przy Panu nawet wtedy, gdy nie czynił cudów, gdy był znieważony i opluty, nawet wtedy, gdy w milczeniu spoczywał w grobie. Nie lękajmy się, gdy Bóg wydaje się daleki i milczący. Nie porzucajmy Go. Po nocy przychodzi poranek zmartwychwstania.

Jakże mocno wzięliśmy sobie do serca słowa „pan szabatu”. Jakże jednocześnie wcale nie przyjęliśmy początku tego zdania, a mianowicie słów: „Bóg jest – Bóg jest Panem szabatu”. Samych siebie uczyniliśmy panami szabatu, daliśmy sobie wolność, by wypoczywać tak, jak tylko nam się zechce, co finalnie wygląda tak, że jesteśmy tylko bardziej zmęczeni. Jakże inaczej słowa o tym, że Bóg jest Panem czasu odpoczynku brzmiały w czasach Jezusa i jakże innym echem odbijają się współcześnie. Zagubiliśmy gdzieś umiejętność odpoczynku i świętowania. Ciągle gdzieś biegniemy. Bóg jest Panem niedzieli i pragnie abyśmy ten dzień oddali Jemu.

W czasie niewola Izraela w Egipcie, w Żydach wzrastała niepewność, czy czasem Bóg nie odwrócił się od nich lub zapomniał o ich istnieniu? Mojżesz powołany, aby wyprowadzi naród wybrany z niewoli. Bóg objawia swoje Imię Mojżeszowi – „Ja jestem, który jestem”. Bóg jest zawsze obecny w życiu swojego Narodu Wybranego. Bóg zapewnia ich, że widzi ich problemy i nie jest na nie obojętny, że chce objawić im swoją moc i uczynić wolnymi. Boża obecność jest dowodem Jego miłości wobec każdego człowieka.