Dzisiejsze święto Jezusa Chrystusa, Najwyższego i Wiecznego Kapłana jest owocem Roku Kapłańskiego, który przeżywaliśmy w latach 2009/2010. Żaden człowiek sam, o własnych siłach, nie może sprawić, że drugi człowiek nawiąże kontakt z Bogiem. Zły duch nierzadko i mocno uderza w pasterzy, by w ten sposób zniszczyć i rozproszyć owczarnię. Kapłaństwo Chrystusa jest nieprzemijające, ale jak każda niezasłużona łaska wymaga odpowiedzi i współpracy człowieka.

Sara czuła się kimś przeklętym. Bardzo mocno przeżywała swoją sytuację; zamknęła się w „górnej izbie swego domu” i tam modliła się, o zdjęcie swego przekleństwa. „Izba na górze” to w kulturze hebrajskiej pokój gościnny, albo pokój modlitwy. Ludzie w obliczu jakiś trudnych sytuacji życiowych, zamykają się na Boga, obrażając się na Niego. W takich sytuacjach trzeba wejść do swojej „izby na górze” i modlić się, walczyć o błogosławieństwo Boga.

Rozmówcy wyrażają podziw wobec Jezusa. Początek dialogu – dziś preferowane sposoby prowadzenia rozmowy. Zdobyć i „oswoić” rozmówcę, a potem przejść do istoty spraw; Wysługiwanie się innymi. Bóg zna człowieka i nie można Go oszukać. Wyznawca Chrystusa musi żyć dla świata i dla Boga. Potrzebna cnota roztropności.

Wiara Maryi kazała jej towarzyszyć Jezusowi przez całe ziemskie życie i zawsze być obok Niego, nawet wtedy, kiedy umierał na krzyżu. U kolebki rodzącego się z tajemnicy paschalnej Chrystusowego Kościoła staje Jezusowa Matka. Jest wśród uczniów w Wieczerniku trwających na modlitwie przed zesłaniem Ducha Świętego. Prośmy Matkę Kościoła o orędownictwo w sprawach Mistycznego Ciała Chrystusa i w naszych osobistych. Ona nikogo nie zawiedzie.

Bardzo modne we współczesnym świecie jest hasło: „bądź sobą”. Człowiek szuka czegoś, czym będzie mógł innych zaszokować. Równocześnie mamy także taką tendencję do naśladowania innych. Bóg chce, abyśmy przed Nim byli sobą, abyśmy zaakceptowali to, jakimi nas stworzył i abyśmy wypełnili Jego zamysł, co do naszego życia.

Dynamika scen ewangelicznych przed i po zmartwychwstaniu zmienia się: z pełnej energii i ruchu na pełną spokoju i wyciszenia. W takiej atmosferze rozpoczyna się dialog Piotra z Jezusem – bardzo intymna rozmowa o miłości i oddaniu – tak po prostu: przy śniadaniu nad brzegiem jeziora! Bóg zaprasza nas do dialogu, ale by mógł on zaistnieć, musimy szukać w naszej codzienności chwil i miejsc, które nas uspokoją, wyciszą i stworzą przestrzeń na spotkanie z Panem.

„Nie przypuszczam, ale jestem pewien, że pójdę do nieba” – mówił w obliczu męczeńskiej śmierci św. Justyn, dzisiejszy patron, wielki starożytny filozof, który w Chrystusie i w wierze chrześcijańskiej odnalazł pełnię Prawdy. Justyn zdecydowanie występował przeciwko prześladowaniu chrześcijan. Publicznie oskarżał i potępiał bezwzględnych oprawców. Zapłacił za to życiem. Stracił doczesne, zyskał wieczne. W czasie ostatniej wieczerzy Jezus modlił się o jedność tych, którzy w Niego wierzą i będą wierzyć. Modlił się więc także za nas, bo tak naprawdę sami z siebie nie umiemy budować jedności. Potrzebujemy Chrystusa.

Maryja przychodzi do Elżbiety i śpiewa hymn. Pojawia się on w kontekście narodzin Jezusa. Aby zrozumieć Magnificat, trzeba doświadczyć tego stanu ducha, jaki wyraża pieśń. Należy śpiewać pieśń z Maryją i z całym Kościołem. Czynić swoim to, co ta pieśń objawia. Dusza jest tym, co ożywia ciało. Jest życiem człowieka. Magnificat to przebywanie z Bogiem. Jest bezpośrednim spotkaniem. To duch i dusza spotyka się z Bogiem. Magnificat jest medytacją Kościoła na temat mijającego dnia. Każdy dzień jest dniem historii, w której działa Bóg. Śpiewając Magnificat uświadamiamy sobie, że Bóg dziś stał się moim zbawieniem.