Izraelici buntowali się przeciw Bogu i Mojżeszowi. Bóg za karę zesłał na nich jadowite węże. Lekarstwem miało być spojrzenie na miedzianego węża, umieszczonego przez Mojżesza na wysokim palu, ale tak naprawdę ratunkiem była wiara w słowo Boże. Krzyż Jezusa jest naszym ratunkiem i źródłem prawdziwego życia. Znak hańby, klęski i zgorszenia okazuje się znakiem miłości i zwycięstwa. Wywyższenie Syna Człowieczego i nasze zbawienie dokonało się na krzyżu. Ktokolwiek spojrzy na Jezusa ukrzyżowanego i uwierzy, że jest On Synem Bożym, będzie uwolniony z grzechów i otrzyma w darze nowe życie. Chrystus przez swoje cierpienie, a szczególnie przez śmierć na krzyżu, ukazał nam nieskończoną miłość Boga Ojca. Uczestnicząc w Eucharystii, stajemy się świadkami i uczestnikami Chrystusowego Krzyża. Uczestniczymy w Jego wywyższeniu.

Postawa sędziego, który sądzi biedaka oskarżonego o kradzież bochenka chleba dowodzi, że sprawiedliwość nie kłóci się z miłosierdziem. Wręcz przeciwnie: to miłosierdzie jest najdoskonalszą sprawiedliwością. Historia Zuzanny pokazuje Bożą sprawiedliwość: Bóg nie pozwala zginąć niewinnemu. Historia jawnogrzesznicy uczy nas, że wszyscy potrzebujemy miłosierdzia. Dzięki niemu Bóg ocala nie tylko niewinnych, ale także winnych, a więc każdego z nas.

Miłość poznajemy w tajemnicy Krzyża. Opinie o Jezusie. Świadectwo Kierkegaarda. Zachwyt strażników: Nigdy jeszcze nikt nie przemawiał tak, jak ten człowiek (J 7,46). Wielki Post – czas nawrócenia i „wielkiego powrotu” (por. A. Krzysztoń, piosenka „Inny świat”).

Dzisiejsze czytania biblijne są przygotowaniem na „godzinę Jezusa”, dzień Jego męczeńskiej śmierci. Teksty starotestamentalne są zapowiedzią tego, co się wówczas dokonało. Stoimy dzisiaj przed tajemnicą zła i nieprawości, która jest udziałem ludzi w każdym czasie. Sprawiedliwy jest zawsze zagrożeniem dla tych, którzy żyją w grzechu. Jest dla nich wyrzutem sumienia. Tylko Zbawiciel może nam ukazać nasze zagubienie i wskazać pewną drogę do nawrócenia. Jezus z Nazaretu do końca wypełnia plan Ojca Niebieskiego dotyczący Odkupienia ludzkości. Przyjmuje pokornie swoją godzinę. Jak to jest z nami? Czy mamy znamy swoją godzinę? Czy nie marnujemy czasu, który Bóg nam dał, by życie doczesne doprowadziło nas do życia wiecznego?

Tematem łączącym czytania w dzisiejszej liturgii słowa Bożego jest wierność Boga i niewierność człowieka. Pod nieobecność Mojżesza Izraelici oddawali cześć złotemu cielcowi. Jezus przyszedł, aby okazać prawdziwe oblicze Boga. Jezus wyrzuca Izraelitom ich brak wiary i niezrozumienie Pisma. Nawet znaki dokonywane przez Jezusa nie przekonały ich, że jest On obiecanym Mesjaszem. Wiara jest darem, który jest człowiekowi dany i jednocześnie zadany. Proces pielęgnacji wiary polega na bliskiej relacji z Bogiem. Budujemy tę osobową relację poprzez słuchanie słowa Bożego, modlitwę i uczestnictwo w sakramentach.

Utraconą kiedyś przez grzech pierworodny nieśmiertelność ciała odzyskujemy w Chrystusie. Chrystus wyraźnie mówi, że tylko ci, którzy pełnili dobre czyny, pójdą na zmartwychwstanie życia (J 5,29). Chrystus już przeszedł do chwały Ojca, ale ofiarę Krzyża ustawicznie ponawia dla nas, idących przez życie i dopiero zdążających do chwały.

Bóg działa przez znaki. Ludzie czasem traktują owe znaki magicznie: koncentrują się tylko na nich i na tym, co mogą przez nie otrzymać, zamiast dostrzegać Tego, który działa przez znaki. Jezus, dokonując uzdrowienia przy sadzawce Betesda, pokazuje, że moc uzdrawiania pochodzi nie z samych znaków, ale od Niego. Znak wody, która ocala, znany jest w historii Izraela. Bóg wielokrotnie ratuje Izraelitów przez wodę. Chrzest, którego przyrzeczenia odnowimy w czasie Wigilii Paschalnej, jest wypełnieniem Bożych interwencji przez znak wody.

Bóg codziennie gotów jest dokonywać cudów i znaków w życiu człowieka wierzącego. Jezus przybył z Samarii do Galilei. Galilejczycy przyjęli Go życzliwie. Widzieli bowiem cuda i znaki, których dokonywał w czasie świątecznym. Udał się do Kany, gdzie wcześniej dokonał pierwszego cudu, przemieniając wodę w wino podczas wesela, na które był zaproszony razem ze swoją Matką. Urzędnik dworski z Kafarnaum prosił o uzdrowienie umierającego syna. Jezus odrzekł: Jeżeli znaków i cudów nie ujrzycie, nie uwierzycie (J 4,48). Te słowa skierowane były jednak do zgromadzonych, których wiara była wątpliwa. Dworzanin królewski miał wiarę. To ona przyprowadziła go do Jezusa z Nazaretu. Właśnie ta wiara uleczyła konające dziecko. Wiara i uzdrowienie mają ze sobą ścisły związek.