W wielu sytuacjach nie jesteśmy czegoś pewni. Wówczas szukamy podpowiedzi, a każde słowa i czyny innych osób nabierają istotnego znaczenia. Jezus ukazuje ścisły związek między słowami i czynami, kładzie akcent właśnie na istotną rolę osobistego świadectwa. Cuda i znaki, których On dokonywał świadczyły, że jest Synem Bożym. Słowa Jezusa z dzisiejszej Ewangelii są wskazówką dla nas. Poprzez nasze czyny mamy być wyrazistymi świadkami wiary w Jezusa. Proste świadectwo życia ma większe znaczenie niż najznakomitsze traktaty teologiczne.

Obietnica zakłada pewność realizacji. Człowiek tymczasem często składa obietnice bez pokrycia. Nierealizowanie obietnic sprawia, że stają się one jedynie pustym frazesem. Bóg przywraca prawdziwy sens obietnicy. Przymierze, jakie zawiera Bóg z człowiekiem zakłada układ, którego głównym inicjatorem jest zawsze Bóg. Konsekwencja w procesie zmiany ludzkiego życia jest realizacją obietnicy jaką człowiek składa Bogu.

Jezus, nieporuszony wielością i różnorodnością opinii na swój temat, realizował swoje posłannictwo: nauczał, uzdrawiał chorych i wypędzał złe duchy. Jan Chrzciciel uwięziony przez Heroda wysyła swoich uczniów do Jezusa z zapytaniem, czy jest On oczekiwanym Mesjaszem. Pytanie Jana o tożsamość Jezusa wydaje się być wyrazem jego wątpliwości co do osoby Jezusa. Jeżeli Jezus nie jest tym Zapowiadanym i Oczekiwanym, to cały trud i wysiłek proroka znad Jordanu jest bezsensowny i bezowocny. Wraz z pojawieniem się Jezusa kończy się czas proroctw mesjańskich. Jezus objawia Boga i Jego plany wobec człowieka pełniej i jaśniej, aniżeli proroctwa. Kończy się ważna, ale przemijająca rola Jana, a rozpoczyna się nieprzemijająca rola Jezusa, Syna Bożego.

Przypowieść o dwóch synach mówi, że dla Boga nie liczą się słowa, piękne deklaracje i obietnice. Bóg oczekuje od nas konkretnych czynów. Wiara powinna być widoczna. Nie może być rozdźwięku między modlitwami, wiedzą o Bogu i wiarą w Niego a naszą codziennością. Nie można oddzielić wiary od życia. Bóg oczekuje od nas posłuszeństwa w wierze. Jezus gani dwulicowość i obłudę.

We współczesnym świecie powtarzany jest slogan, że religia jest sprawą prywatną i osobistą, więc nie wypada o sprawach wiary wypowiadać się publicznie. Orędzie Jezusa od początku napotykało na opór i niezrozumienie. Słuchacze Jezusa pytali Go: „Jakim prawem nauczasz? I kto Ci dał tę władzę?”. Jest to pytanie, które stawiane jest nam, Jego dzisiejszym uczniom: „Jakim prawem chcecie głosić, że Jezus jest jedynym Zbawicielem Świata?”

Prorok zwiastunem woli Bożej. Eliasz – prorok odrzucony przez władzę. Jan Chrzciciel – prorok zabity przez króla. Kalwaria – szczyt miłości.

Piosenka Edyty Geppert „Za inna” doskonale pokazuje oczekiwania ludzi wobec nas i niemożliwość spełnienia ich wszystkich. Z niewłaściwymi oczekiwaniami wobec siebie spotkał się również Jezus. Nie próbował On jednak dopasować się do nich, ale pokazywał, kim jest naprawdę. Nie powinniśmy się starać włożyć Boga w ramy utworzone przez nasze oczekiwania, ale raczej poznać to, kim On jest. To jest właśnie nawrócenie, czyli uczenie się myślenia po Bożemu.

Chrystus zaprasza na Eucharystię, aby nas pokrzepić w trudach doczesności, a także w pielgrzymowaniu do domu Ojca. Do człowieka można dotrzeć tylko miłością. Jezus był przewodnikiem patrona dnia dzisiejszego.