Jezus, nieporuszony wielością i różnorodnością opinii na swój temat, realizował swoje posłannictwo: nauczał, uzdrawiał chorych i wypędzał złe duchy. Jan Chrzciciel uwięziony przez Heroda wysyła swoich uczniów do Jezusa z zapytaniem, czy jest On oczekiwanym Mesjaszem. Pytanie Jana o tożsamość Jezusa wydaje się być wyrazem jego wątpliwości co do osoby Jezusa. Jeżeli Jezus nie jest tym Zapowiadanym i Oczekiwanym, to cały trud i wysiłek proroka znad Jordanu jest bezsensowny i bezowocny. Wraz z pojawieniem się Jezusa kończy się czas proroctw mesjańskich. Jezus objawia Boga i Jego plany wobec człowieka pełniej i jaśniej, aniżeli proroctwa. Kończy się ważna, ale przemijająca rola Jana, a rozpoczyna się nieprzemijająca rola Jezusa, Syna Bożego.

Przypowieść o dwóch synach mówi, że dla Boga nie liczą się słowa, piękne deklaracje i obietnice. Bóg oczekuje od nas konkretnych czynów. Wiara powinna być widoczna. Nie może być rozdźwięku między modlitwami, wiedzą o Bogu i wiarą w Niego a naszą codziennością. Nie można oddzielić wiary od życia. Bóg oczekuje od nas posłuszeństwa w wierze. Jezus gani dwulicowość i obłudę.

We współczesnym świecie powtarzany jest slogan, że religia jest sprawą prywatną i osobistą, więc nie wypada o sprawach wiary wypowiadać się publicznie. Orędzie Jezusa od początku napotykało na opór i niezrozumienie. Słuchacze Jezusa pytali Go: „Jakim prawem nauczasz? I kto Ci dał tę władzę?”. Jest to pytanie, które stawiane jest nam, Jego dzisiejszym uczniom: „Jakim prawem chcecie głosić, że Jezus jest jedynym Zbawicielem Świata?”

Prorok zwiastunem woli Bożej. Eliasz – prorok odrzucony przez władzę. Jan Chrzciciel – prorok zabity przez króla. Kalwaria – szczyt miłości.

Piosenka Edyty Geppert „Za inna” doskonale pokazuje oczekiwania ludzi wobec nas i niemożliwość spełnienia ich wszystkich. Z niewłaściwymi oczekiwaniami wobec siebie spotkał się również Jezus. Nie próbował On jednak dopasować się do nich, ale pokazywał, kim jest naprawdę. Nie powinniśmy się starać włożyć Boga w ramy utworzone przez nasze oczekiwania, ale raczej poznać to, kim On jest. To jest właśnie nawrócenie, czyli uczenie się myślenia po Bożemu.

Chrystus zaprasza na Eucharystię, aby nas pokrzepić w trudach doczesności, a także w pielgrzymowaniu do domu Ojca. Do człowieka można dotrzeć tylko miłością. Jezus był przewodnikiem patrona dnia dzisiejszego.

W Liturgii wspominamy św. Mikołaja, bpa Miry. Zasłynął w świecie chrześcijańskim jako wielki dobroczyńca. Dzisiaj naśladują go miliony ludzi na świecie, wśród nich nawet niewierzący. Dobroczynność, to wielka cnota i podobieństwo do Boga, który jest hojny i który udziela łask w obfitoś ci. Jednak pomaganie wymaga pewnego kunsztu i odpowiedzialności. Zasada dobroczynności jest taka: pomagam tym, których znam i jest to pomoc długofalowa. Druga zasada: pomagam poprzez mądre instytucje, które zebrane ofiary dobrze ulokują.

Codziennie spotykamy się z ludźmi, którzy czują się nieszczęśliwi i zagubieni. Św. Łukasz mówi nam o uzdrowieniu paralityka. Ewangeliczne zdarzenie jest wspaniałą lekcją apostolstwa, którą jako chrześcijanie powinniśmy wprowadzać w czyn. Czy postępujemy w ten sam sposób jak ewangeliczni przyjaciele paralityka z naszymi przyjaciółmi, krewnymi i znajomymi?