Panie, czy tylko nieliczni będą zbawieni? – czytamy w Ewangelii (Łk 13,23). W odpowiedzi Jezusa można wyróżnić trzy ważne elementy: podjęcie wysiłku, limit czasu, gdy możemy zdobywać niebo i konieczność postępowania zgodnie z nauką Chrystusa. Idąc przez ziemię, nigdy nie możemy mieć pewności co do naszego zbawienia. Nie da się wskazać jednorazowego środka, który by nam automatycznie zapewnił zbawienie.
Królestwo Boże to panowanie Boga. Może ono oznaczać również życie Boże w człowieku albo wspólnotę uczniów Jezusa na ziemi. Początki rozwoju życia Bożego w sercach ludzi są niepozorne, a jednak niosą w sobie obietnicę wzrostu. Końcowy efekt jest zachwycający i wspaniały. Podobnym prawom rozwoju podlega wspólnota Kościoła: Jezus rozpoczyna od małej grupki apostołów, która rozrośnie się i będą należeć do niej ludzie różnych kultur, ras i języków.
Mamy postępować jak dzieci światłości. Wyrazem tego jest zachowywanie przykazań Bożych. Apostoł Narodów ostrzega chrześcijan żyjących niezgodnie z Ewangelią. Uzdrowienie kobiety w dzień szabatu nie spodobało się przełożonemu synagogi. Mądra i celna riposta Jezusa wzbudziła gniew Jego przeciwników. Człowiek jest ważniejszy od zwierząt, a dobrze czynić można zawsze, także w szabat.
Pytamy często: „Dlaczego Bóg dopuszcza, aby złe rzeczy zdarzały się dobrym ludziom?”. Podobne pytania stawiali Żydzi, widząc ofiary pacyfikacji świątyni albo zawalonej wieży w Siloam. Bóg potrafi wyprowadzić dobro nawet ze zła. Cierpienie może stać się wezwaniem do nawrócenia. Jezus cierpiał, aby dać nam zbawienie.
Człowiek staje się chrześcijaninem dzięki Bożemu powołaniu. Bóg objawia człowiekowi swoją bezinteresowną miłość. Znakiem tej miłości jest sakrament chrztu. Przez chrzest staliśmy się chrześcijanami, czyli przybranymi dziećmi Bożymi oraz przyjaciółmi Jezusa Chrystusa. Chrześcijanin przez całe swoje życie winien wzrastać w miłości. Miłość jest najważniejszą zasadą naszego chrześcijańskiego życia. W Bogu stajemy się jednym. Wszyscy posiadamy jednego Ducha, należymy do jednego Kościoła, mamy jednego Pana, którym jest Jezus Chrystus. Prawdziwa jedność wypływa z samego źródła naszego powołania, którym jest Bóg, Ojciec wszystkich ludzi.
W liturgii Kościoła wspominamy dziś wielkiego polskiego świetego, pochodzącego z miejscowości Kęty niedaleko Oświęcimia. Św. Jan Kanty urodził się w 1390 r., jest patronem profesorów, studentów i młodzieży. Św. Jan Kanty głosząc Słowo Boże nauczał prawd wiary, przez które wskazywał drogę zbawienia. Unikał sporów teologicznych, które w tamtych czasach mocno wybrzmiewały. Wierny nauce Kościoła trwał niewzruszenie na stanowisku wierności Tradycji. Dla pedagogów, nauczycieli, profesorów jest wzorem człowieka całkowicie zaangażowanego w służbie Kościołowi i człowiekowi – na tej drodze realizował swoje życiowe powołanie.
Prześladowania na tle religijnym to rzeczywistość, która ma miejsce tu i teraz. Błogosławiony, którego nie były w stanie złamać prześladowania. Rozbieżność między dążeniami państwa a głoszonymi prawdami. Nie można milczeć w czasie próby, bo na odwagę czekają ci, którzy jeszcze nie poznali Chrystusa. Wiara zakłada wyjście z objawioną prawdą na zewnątrz.
Wielu ludziom wydaje się, że głoszenie Ewangelii to zadanie dla „specjalistów”: księży, zakonników, zakonnic i katechetów. Jezus wysyła uczniów, aby głosili Ewangelię. Wśród tych uczniów powinien znaleźć się każdy z nas. Każdy z nas jest powołany do tego, by głosić Ewangelię swoim życiem.