W listopadzie – miesiącu zmarłych – udajemy się na cmentarze z głębokiej potrzeby serca, poczucia solidarności i wdzięczności wobec tych, którzy odeszli do wieczności. Wspominamy wszystkich wiernych zmarłych nie tylko z potrzeby serca, ale także powodowani wiarą w tajemnicę obcowania świętych, uwidocznioną szczególnie w liturgii Kościoła. Chrystus każe nam wierzyć w życie wieczne, mieć nadzieję, że wraz ze śmiercią ciała nie wszystko się kończy, że śmierć jest tylko przejściem z doczesności do wieczności.

Kim byli celnicy i grzesznicy? Kim byli faryzeusze i uczeni w Piśmie? Dlaczego jedni szukali spotkania z Jezusem, a inni niemal uciekali od Niego i zakazywali wszelkich kontaktów z Nim? Dziś nie ma już takich grup jak faryzeusze czy uczeni w Piśmie. Rola współczesnych celników jest inna niż 200 lat temu pod rządami Rzymian. Jedynie o grzesznikach można by powiedzieć, że przetrwali do dziś. Wszyscy bowiem czujemy się w jakiejś mierze grzesznikami.

Jezus wzywa nas do świadczenia dobroci w sposób bezinteresowny. Jezus mówi do nas, byśmy zapraszali ubogich, chorych i niewidomych. Niech Chrystusowa zachęta pozostanie w naszych umysłach i sercach, abyśmy umieli dostrzec nie tylko nasze oczekiwania, ale także potrzeby bliźnich.

Eucharystia jest ucztą miłości. Pokusa pierwszego miejsca – grzech pierworodny. Klucze do wejścia na ucztę zbawionych – pokora i miłość.

Słowo Boże dzisiejszego święta świętych Apostołów Szymona i Judy Tadeusza odsłania przed nami tajemnicę wyboru i powołania najbliższych uczniów Jezusa Chrystusa. Apostołowie, którzy zostali wybrani i powołani przez Jezusa, widzieli znaki i cuda, których On dokonywał. Uczniowie zostali wybrani przez Jezusa, aby głosili Dobrą Nowinę o królestwie Bożym. Współczesny świat potrzebuje Ewangelii i świadków, którzy będą ją głosić. Jezus Chrystus lituje się nad ludźmi, gdyż widzi ich cierpienie, samotność i zagubienie. Przez dar sakramentu chrztu zostaliśmy wybrani i powołani do włączenia się w wielką misję głoszenia królestwa Bożego. Mamy być świadkami Chrystusa w naszych rodzinach, w pracy, w szkole i miejscu zamieszkania.

Biblijny wizerunek faryzeuszy jest negatywny. Ewangelie opisują sceny zażartych sporów pomiędzy faryzeuszami a Jezusem. Niektórzy faryzeusze ostrzegali Jezusa przed królem Herodem. Jezus wypowiada swoiste proroctwo: „Powiadam wam, nie ujrzycie Mnie, aż nadejdzie czas, gdy powiecie: Błogosławiony Ten, który przychodzi w imię Pańskie” (Łk 13,35).

Panie, czy tylko nieliczni będą zbawieni? – czytamy w Ewangelii (Łk 13,23). W odpowiedzi Jezusa można wyróżnić trzy ważne elementy: podjęcie wysiłku, limit czasu, gdy możemy zdobywać niebo i konieczność postępowania zgodnie z nauką Chrystusa. Idąc przez ziemię, nigdy nie możemy mieć pewności co do naszego zbawienia. Nie da się wskazać jednorazowego środka, który by nam automatycznie zapewnił zbawienie.

Królestwo Boże to panowanie Boga. Może ono oznaczać również życie Boże w człowieku albo wspólnotę uczniów Jezusa na ziemi. Początki rozwoju życia Bożego w sercach ludzi są niepozorne, a jednak niosą w sobie obietnicę wzrostu. Końcowy efekt jest zachwycający i wspaniały. Podobnym prawom rozwoju podlega wspólnota Kościoła: Jezus rozpoczyna od małej grupki apostołów, która rozrośnie się i będą należeć do niej ludzie różnych kultur, ras i języków.