Mocne i radykalne słowa Chrystusa. Chrystus „delikatny” i „gniewny”. Łatwiej przyjmujemy tego „delikatnego. „Gniewny” jawi się tylko w odniesieniu do innych. A może „biada” i „obłudniku” Chrystus wypowiada pod moim adresem? Co tak naprawdę ważne jest dla mnie podczas kościelnych ceremonii?

Dzisiejsza liturgia eucharystyczna przypomina nam, że Maryja jest nie tylko naszą Matką, ale i naszą Królową. W cztery lata po ogłoszeniu dogmatu Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, papież Pius XII ustanowił święto Najświętszej Maryi Panny, Królowej. Co to znaczy, że Maryja ma być naszą Matką i Królową?

Człowiek w swoim życiu potrzebuje kogoś, z kim będzie dzielił się swoim życiem. Chrystus pragnie, by wierzący tworzyli jedność. Wspólnota opiera się na emocjonalnych zażyłościach. Wspólnotowość zakłada wolność. Bycie chrześcijaninem nie jest sprawą indywidualną. Wspólnota ma być odbiciem relacji panującej wewnątrz Trójcy Świętej. Jakim ja jestem Kościołem?

Miłość to skarb. Przyniósł Go sam Jezus Chrystus. Przykazanie miłości jest najważniejszym przykazaniem. Ono ukazuje nam, że Bóg powinien być zawsze na pierwszym miejscu. Drogą człowieka do Boga jest drugi człowiek, co tak mocno podkreśla przykazanie miłości. Trudno doświadczyć Bożej miłości, jeśli nie doświadczyło się miłości ludzkiej. Trudno jest pojąć troskę, opiekuńczość i czułość jaką okazuje nam dobry Bóg, jeśli nie doświadczyło się tego od swoich rodziców. Nasze serca są często poranione, ponieważ nie doświadczyły miłości, albo doznały krzywdy. Dużo łatwiej zadowolić się jedynie namiastką tego, co nazywamy miłością. Liczy się moje zadowolenie, satysfakcja, korzyść czy przyjemność. Tymczasem nie ma to nic wspólnego z miłością. Miłość jest obok nas. Czy ją dostrzeżesz?

Pan Jezus kieruje do nas dzisiaj przypowieść o zaproszonych na ucztę. Spójrzmy na nią jako na obraz Eucharystii. Jezus zaprasza nas nieustannie. Nie naprzykrza się, nie nalega, lecz Jego głos da się słyszeć. Nieraz może nam się wydawać, że przychodząc na Eucharystię robimy coś wielkiego, wyjątkowego. Na ucztę nie można przyjść bez odpowiedniej szaty. W tym obrazie możemy widzieć stan łaski uświęcającej. Ale także i to nie jest owocem naszego wysiłku, lecz darem Boga. Na uczcie posilamy się Chlebem niebiańskim, Ciałem Chrystusa. To niewypowiedziany dar, który staje się również naszym udziałem.

Wieczną nagrodą dla sprawiedliwych jest sam Bóg. Św. Jacek Odrowąż nie był robotnikiem ostatniej godziny. Nie patrzmy złym okiem na tych, którzy są dobrzy.

Kiedy wszystkie ludzkie „pomysły na życie” zawodzą to znak, że tylko Bóg może nam pomóc. Dlatego tak ważne jest, aby nigdy nie tracić nadziei. Oprócz tej ziemskiej nadziei istnieje nadzieja Boska. Nadzieja to uznanie, że nie wszystko zależy od nas samych. Każdy człowiek, który żyje nadzieją, nie ma niebezpieczeństwa rozpaczy. Nasza codzienność wypełniona jest nadzieją, nawet jeśli sobie nie zdajemy z tego sprawy. Tylko w Bogu jest nasza nadzieja, i tylko w Nim jest nasze szczęście. Jeśli dla człowieka jest coś niemożliwego, to u Boga wszystko się uda. Dla chrześcijan i wierzących w Boga nadzieja oznacza także ufne oczekiwanie na powtórne przyjście Chrystusa, na wieczną szczęśliwość.

Dwa różne obrazy z Pisma Świętego. Jeden wspólny obraz kochającego, ale wymagającego Ojca. Zbiorowa odpowiedzialność za winy wynikająca z kulturowych uwarunkowań. Bóg nadaje nowy wymiar indywidualnej odpowiedzialności. Bóg daje człowiekowi nadzieję na nowe życie. Bóg oczekuje od nawracającego się człowieka dziecięcej szczerości i ufności.