Każdy człowiek chciałby być przynajmniej w jednej dziedzinie pierwszy i najważniejszy. Uczniowie pokłócili się między sobą o pierwszeństwo. Do konfliktu doszło, gdy wędrowali do Jerozolimy, gdzie Jezus miał umrzeć na krzyżu. W królestwie Jezusa dotychczasowy porządek zostaje całkowicie odwrócony. Prawdziwa wielkość objawia się w małości. Jezus będąc Bogiem, uniżył samego siebie i stał się człowiekiem. On przyszedł nie jako ten, któremu trzeba służyć, ale jako ten, który służy.

Księga Koheleta mówi o kruchości i przemijaniu ludzkiego życia. Koheletem nazywany był mędrzec, który przemawiał na zebraniu wiernych. Od czasu zmartwychwstania Chrystusa ten realny opis przemijania ludzkiego życia nabrał nowego znaczenia: na pesymizm przemijania padło światło nadziei. Koheleci wspólnot chrześcijańskich śpiewają dalsze strofy o nadziei i Bożym życiu.

Zbyt często mamy fałszywe pojęcie świętości. Wynika ono z przekonania, że święty to człowiek, który nie interesuje się sprawami tego świata, zajęty jest wyłącznie modlitwą i pobożnymi rozważaniami. Ojciec Pio nie miał ascetycznego wyglądu, często się denerwował i krzyczał na penitentów w konfesjonale, ale bardzo kochał ludzi i chciał ich zaprowadzić do Boskiego Nauczyciela. Dążenie do świętości jest obowiązkiem każdego chrześcijanina.

Dzisiejszy fragment Ewangelii wspomina o zaniepokojeniu Heroda. Nowa rzeczywistość, albo brak kontroli nad czymś może rodzić w nas zaniepokojenie. Możemy czuć zaniepokojenie w sytuacji, kiedy coś nie idzie po naszej myśli, albo na coś nie mamy wpływu, a czego konsekwencje dla nas są nieuniknione. Bóg daje człowiekowi w sercu pewnego rodzaju niepokój, po to, aby człowiek mógł się opamiętać i nawrócić.

Eucharystia – widzialny znak niewidzialnej łaski. „Pójdź za Mną” – powołanie Mateusza. Odpowiedź człowieka: decydujące o wszystkim „tak” lub „nie”. Mateusz odkrył i zaświadczył, że Jezus jest sensem i celem jego życia.

Pierwsze czytanie zawiera zbiór przysłów, których głównym tematem jest droga Boża jako przeciwieństwo drogi nieprawych. Przeciwieństwem pokory jest pycha. Niezwykłą pokorą odznaczała się Matka Boża. W dzisiejszej Ewangelii jesteśmy świadkami sceny, w której Maryja przychodzi do Jezusa, jednak z powodu tłumów nie może się z Nim spotkać. Nie próbuje się przeciskać, ale cierpliwie czeka na wiadomość od Syna. Jeszcze wymowniejsza jest odpowiedź Jezusa. Mogłoby nam się wydawać, że Jezus zlekceważył swoją Matkę. Jednak w rzeczywistości była to pochwała Maryi. Bo to ona w sposób doskonały wypełnia słowo Boże i realizuje w swoim życiu.

Ewangelia w rękach Indian w Południowej Ameryce. "Nikt nie zapala lampy i nie przykrywa jej garncem (...) lecz stawia na świeczniku, aby widzieli światło ci, którzy wchodzą" (Łk 8,16). Człowiek, który rzeczywiście pragnie przyjąć słowo Boże, powinien mieć szlachetne serce.

Jezus wiele razy mówił o królestwie Bożym. Aby wyjaśnić swoją naukę, często posługiwał się przypowieściami, to znaczy opowiadaniami i porównaniami wziętymi z życia prostych ludzi. Jednym z takich opowiadań o królestwie niebieskim jest dobrze nam znana przypowieść o siewcy, którą przytacza św. Łukasz. Czy dokładam starań, aby coraz lepiej poznać słowo Boże? Jak je przyjmuję w czasie Mszy św.? Czy kieruję się w postępowaniu nauką Jezusa? Jak dzisiaj odpowiem Bogu na Jego słowo?