Maria płacze przy grobie Jezusa. Bóg nawiązuje z nią dialog przez aniołów. Maria Magdalena zadaje pytanie: „Gdzie jest ciało Jezusa? Kto je zabrał?”. Maria jest pierwszym człowiekiem, który widzi Jezusa po zmartwychwstaniu. Rozpoznaje Go dopiero po głosie. Jezus zleca Marii Magdalenie misję: „Idź i oznajmij moim uczniom”. W tamtej kulturze świadectwo kobiety miało niewielką wartość. Tymczasem Jezus zrównuje kobiety i mężczyzn w wierze i świadczeniu o Nim. Nie rozpoznajemy obecności Boga w obecnej chwili. To, co zewnętrzne, co dotykalne i widzialne, często przesłania nam rzeczywistość duchową.

Pytanie uczniów o przypowieści. Przypowieść to gatunek, w którym przedstawione postacie i zdarzenia mają wagę jako przykłady uniwersalnych prawd ludzkiej egzystencji, postaw wobec życia. Odnaleźć drugie dno. Jezus używał języka zrozumiałego dla ludzi, do których przemawiał. Szukał jak najlepszego sposobu dotarcia z Ewangelią do konkretnego człowieka. Dziś Jezus szuka najlepszego sposobu dotarcia do mnie. Nie rozumiemy współczesnego przekazu Boga, bo mamy serca zatwardziałe. Trzeba nam nieustannie uwrażliwiać swoje serce, aby właściwie usłyszeć i przyjąć Dobrą Nowinę.

Wygłodniałe ptaki, skaliste podłoże czy ciernie – w takich warunkach ziarna nie mogą swobodnie wykiełkować i wzrastać. Przypowieść o siewcy można uzupełnić o inne zagrożenie: na polach pojawiły się całe tłumy siewców. Możemy sobie wyobrazić sytuację człowieka, który pamięta ze swego życia każdy usłyszany dźwięk i słowo, ale nadmiar niepotrzebnych informacji nie pomaga mu dobrze żyć. Oby nic nie zagłuszyło w nas nadziei, jaka płynie z Bożych słów.

Pełnić wolę Bożą – to wchodzić w pokrewieństwo z Chrystusem, to być Jego bratem, siostrą, matką. Ewangelia przytacza opinię Jezusa o tym, kto należy do Jego wspólnoty, kto jest Jego prawdziwym krewnym. Więź, która powstaje z tej samej krwi, jest bardzo mocna, ale jeszcze silniejsza jest więź zrodzona w podążaniu za Chrystusem tą samą drogą.

Znaki i cuda Pana Jezusa budują i umacniają wiarę. Największy znak – śmierć i zmartwychwstanie Jezusa. Znak płótna pogrzebowego. Różnica między odczytywaniem a żądaniem znaków. Eucharystia – znak Bożej miłości.

Na Górze Karmel Bóg objawiał się prorokowi Eliaszowi. W Piśmie Świętym Góra Karmel stała się wyobrażeniem obecności Boga, a także obrazem piękna i obfitości Jego łaski. W XII w. osiedlili się tu mnisi, którzy wiedli życie poświęcone modlitwie kontemplacyjnej. Św. Szymon Stock błagając Maryję o ratunek dla swojego zakonu, w czasie jednej z modlitw otrzymał od Maryi szkaplerz jako znak opieki i zbawienia. Maryja uratowała zakon karmelitański oraz obdarzała wszelkimi łaskami ludzi, którzy zaczęli nosić szkaplerz, jako znak oddania i czci Najświętszej Boga Rodzicielki.

W dzisiejszych czytaniach Bóg ukazuje swoją wszechmoc. W pierwszym czytaniu uzdrawia chorego króla Ezechiasza. W Ewangelii Jezus mówi o sobie, że jest panem szabatu i że Jego obecność jest czymś znacznie większym niż świątynia jerozolimska. Podkreśla swoją boskość i wskazuje na to, co najważniejsze. Bóg nie czyha na nasze potknięcia. Nad literą prawa stoi zawsze miłość. To jest właściwy klucz interpretacyjny każdej zasady, którą mamy stosować.

Chrystus nie obiecuje swoim uczniom, że ujmie im trosk czy cierpień. Krzyż dźwigany w imię dobra, dźwigany dla kogoś – to jedyna pewna ścieżka wiodąca do szczęścia. Chrystus chce, ażeby szczęście Jego uczniów stało się udziałem spracowanych i uciśnionych (cierpiących). Jezus zawsze jest przy swoich uczniach, zwłaszcza gdy odczuwają ciężar życia.