Św. Monika żyła w prawdzie. Miała swoje słabostki, jak każdy z nas, ale była człowiekiem niepowierzchownej wiary. Jako przykładna matka niezmordowanie modliła się o nawrócenie swojego syna Augustyna. Jej marzenie się spełniło. Z powodu zbliżającego się dnia obrachunku, wierzący powinni jak najmądrzej wyeksploatować wszystko, co im Pan zlecił, tak by kompetentnie się przed nim rozliczyć. Wspominając św. Monikę, która w godzinie śmierci prosiła o modlitwę w jej intencji, pamiętajmy w rozmowie z Bogiem o naszych matkach, aby wynagrodził ich macierzyńskie trudy.

Bóg jest miłosierny, a Jego Miłosierdzie nie zna granic. W momencie śmierci, gdy nie ma kapłana, wystarczy uczynić akt żalu doskonałego, aby dostąpić łaski zbawienia. Po co się męczyć całe życie i być wiernym Panu Bogu, skoro można grzeszyć całe życie, a pod koniec się nawrócić i pójść do nieba? Jeśli za życia odrzucałem Boga, to czemu w godzinie śmierci miałbym uczynić inaczej? Warto żyć blisko Boga, bo w ten sposób już tu na ziemi będziemy doświadczać nieba.

Św. Bartłomiej, czyli Natanael był jednym z pierwszych uczniów powołanych przez Jezusa. Prawdopodobnie głosił Ewangelię w Armenii i w Indiach. Był on człowiekiem otwartym, prostolinijnym i wielkodusznym. Filip przyprowadził go do Jezusa i odtąd szczera wiara łączyła go z Mistrzem z Nazaretu. Wiara chrześcijanina ma prowadzić do świętości już tu na ziemi, a w przyszłości do osiągnięcia życia wiecznego. Istotą świętości jest miłość. Gdy ją będziemy okazywać braciom, wtedy naprawdę będziemy wyznawcami Jezusa Chrystusa.

Mocne i radykalne słowa Chrystusa. Chrystus „delikatny” i „gniewny”. Łatwiej przyjmujemy tego „delikatnego. „Gniewny” jawi się tylko w odniesieniu do innych. A może „biada” i „obłudniku” Chrystus wypowiada pod moim adresem? Co tak naprawdę ważne jest dla mnie podczas kościelnych ceremonii?

Dzisiejsza liturgia eucharystyczna przypomina nam, że Maryja jest nie tylko naszą Matką, ale i naszą Królową. W cztery lata po ogłoszeniu dogmatu Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, papież Pius XII ustanowił święto Najświętszej Maryi Panny, Królowej. Co to znaczy, że Maryja ma być naszą Matką i Królową?

Człowiek w swoim życiu potrzebuje kogoś, z kim będzie dzielił się swoim życiem. Chrystus pragnie, by wierzący tworzyli jedność. Wspólnota opiera się na emocjonalnych zażyłościach. Wspólnotowość zakłada wolność. Bycie chrześcijaninem nie jest sprawą indywidualną. Wspólnota ma być odbiciem relacji panującej wewnątrz Trójcy Świętej. Jakim ja jestem Kościołem?

Miłość to skarb. Przyniósł Go sam Jezus Chrystus. Przykazanie miłości jest najważniejszym przykazaniem. Ono ukazuje nam, że Bóg powinien być zawsze na pierwszym miejscu. Drogą człowieka do Boga jest drugi człowiek, co tak mocno podkreśla przykazanie miłości. Trudno doświadczyć Bożej miłości, jeśli nie doświadczyło się miłości ludzkiej. Trudno jest pojąć troskę, opiekuńczość i czułość jaką okazuje nam dobry Bóg, jeśli nie doświadczyło się tego od swoich rodziców. Nasze serca są często poranione, ponieważ nie doświadczyły miłości, albo doznały krzywdy. Dużo łatwiej zadowolić się jedynie namiastką tego, co nazywamy miłością. Liczy się moje zadowolenie, satysfakcja, korzyść czy przyjemność. Tymczasem nie ma to nic wspólnego z miłością. Miłość jest obok nas. Czy ją dostrzeżesz?

Pan Jezus kieruje do nas dzisiaj przypowieść o zaproszonych na ucztę. Spójrzmy na nią jako na obraz Eucharystii. Jezus zaprasza nas nieustannie. Nie naprzykrza się, nie nalega, lecz Jego głos da się słyszeć. Nieraz może nam się wydawać, że przychodząc na Eucharystię robimy coś wielkiego, wyjątkowego. Na ucztę nie można przyjść bez odpowiedniej szaty. W tym obrazie możemy widzieć stan łaski uświęcającej. Ale także i to nie jest owocem naszego wysiłku, lecz darem Boga. Na uczcie posilamy się Chlebem niebiańskim, Ciałem Chrystusa. To niewypowiedziany dar, który staje się również naszym udziałem.