Na Górze Karmel Bóg objawiał się prorokowi Eliaszowi. W Piśmie Świętym Góra Karmel stała się wyobrażeniem obecności Boga, a także obrazem piękna i obfitości Jego łaski. W XII w. osiedlili się tu mnisi, którzy wiedli życie poświęcone modlitwie kontemplacyjnej. Św. Szymon Stock błagając Maryję o ratunek dla swojego zakonu, w czasie jednej z modlitw otrzymał od Maryi szkaplerz jako znak opieki i zbawienia. Maryja uratowała zakon karmelitański oraz obdarzała wszelkimi łaskami ludzi, którzy zaczęli nosić szkaplerz, jako znak oddania i czci Najświętszej Boga Rodzicielki.

W dzisiejszych czytaniach Bóg ukazuje swoją wszechmoc. W pierwszym czytaniu uzdrawia chorego króla Ezechiasza. W Ewangelii Jezus mówi o sobie, że jest panem szabatu i że Jego obecność jest czymś znacznie większym niż świątynia jerozolimska. Podkreśla swoją boskość i wskazuje na to, co najważniejsze. Bóg nie czyha na nasze potknięcia. Nad literą prawa stoi zawsze miłość. To jest właściwy klucz interpretacyjny każdej zasady, którą mamy stosować.

Chrystus nie obiecuje swoim uczniom, że ujmie im trosk czy cierpień. Krzyż dźwigany w imię dobra, dźwigany dla kogoś – to jedyna pewna ścieżka wiodąca do szczęścia. Chrystus chce, ażeby szczęście Jego uczniów stało się udziałem spracowanych i uciśnionych (cierpiących). Jezus zawsze jest przy swoich uczniach, zwłaszcza gdy odczuwają ciężar życia.

Najpełniejszy portret Chrystusa naszkicowali nam Ewangeliści. Bardziej niż cechy fizyczne interesuje ich słowo i zachowanie Zbawiciela. To, kim On jest, ważniejsze jest od Jego wyglądu. W Jezusie z Nazaretu Bóg Ojciec nie tylko przemawia ludzkim językiem, lecz przyjmuje także ludzkie oblicze, dzięki któremu staje się rozpoznawalny. Jezus jest nie tylko alfabetem Bożym (Hans Urs von Balthasar), ale jest On także Tym, który mówi: Kto Mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca (J 14,9) oraz Ja i Ojciec jedno jesteśmy (J 10,30). W Eucharystii przyjmujemy Ciało i Krew Jezusa, ale mają one postać chleba i wina. Dopiero przez wiarę możemy poznać i doświadczyć, że w Komunii św. stajemy się jedno z Nim i z Ojcem.

Ukazanie naszej postawy roszczeniowej. Przykład z gór – wdzięczność, za rzeczy, które często uważamy za oczywiste. Zachęta do spojrzenia na życzliwość bliskich, jako na niezasłużone dary, za które warto dziękować. Ukazanie wdzięczności, jako skutecznego sposobu zachęcającego innych do działania.

Każdy człowiek staje przed koniecznością wyboru drogi życiowej. Poszukiwanie celu wynika z istoty natury ludzkiej. Prawdziwy sens powołania jawi się dopiero w kontekście wiary. Święty Benedykt przykładem tego, który dla powołania porzucił całkowicie wszystko. Rozeznanie powołania odbywa się na drodze współpracy Boga i człowieka. W realizacji powołania człowiek winien być w całkowicie autentyczny.

Pan Bóg jest wielki, ale my z tego powodu nie jesteśmy zagubieni. Pouczenia Zbawiciela świata są ważne dla naszego zbawienia. Żyjmy teraźniejszością. Do tego wzywają nas najpotężniejsze umysły.

Nawiedzając sanktuarium św. Jana w Dukli, Jan Paweł II powiedział: „Bardzo chciałem tu przybyć, aby w ciszy klasztoru wsłuchać się w głos jego serca i wspólnie z wami wgłębić się w tajemnicę jego życia i świętości. A było to życie całkowicie oddane Bogu”. Jan z Dukli obdarzony był przez Boga cnotami pokory i cierpliwości. O to my również mamy prosić wszechmogącego Boga, aby umacniał nas w świecie, gdzie te dwie cnoty to skarb. Świętego Jana z Dukli możemy dziś prosić przede wszystkim o dar wnikliwego osądu, tak potrzebny w czasie, kiedy wszyscy mają coś do powiedzenia.