Marzenia są potrzebne, bo pomagają nie tylko oderwać się, od czasu do czasu, od tak zwanej „szarej rzeczywistości”, ale także tęsknić i dążyć do dalekich celów. Trzecia Niedziela Adwentu to wezwanie Boga, byśmy nie bali się marzyć o rzeczach wielkich – sprawach ostatecznych. Żyjąc na ziemi, zajęci naszymi codziennymi sprawami, czasem zapominamy o tym, że to, co najważniejsze dopiero nadejdzie; że troski i kłopoty ziemskie przeminą i Bóg zaprosi nas do królestwa doskonałości i pokoju. Fragment Listu św. Jakuba to piękne porównanie chrześcijańskiego „adwentu” do oczekiwania na płody ziemi, które powinno zostać odczytane w kluczu wzajemnej współpracy Boga i człowieka.

Dzisiejsza niedziela wzywa nas do radości. Są ku temu co najmniej dwa powody: nadchodzi powtórne przyjście Pana oraz zbliżają się święta Bożego Narodzenia. W dzisiejszej liturgii słowa słyszymy najpierw proroctwo Izajasza mówiące o przyjściu Boga na świat i znakach temu towarzyszących. Zniknie wszelki smutek, pozostanie wyłącznie radość. W Ewangelii, sam Jezus zaświadcza, że proroctwo Izajasza właśnie się wypełnia. Mówi o tym w odpowiedzi na wątpliwości Jana Chrzciciela uwięzionego przez Heroda. Również i nam zdarzają się chwile zwątpień. Odpowiedź Jezusa jest zawsze taka sama, niezależnie od mieniających się czasów.

Dziś trzecia niedziela Adwentu, o czym świadczy zapalona trzecia świeca na wieńcu adwentowym. Kontynuujemy naukę o Janie Chrzcicielu i Jezusie. Jan Chrzciciel miał za zadanie przygotować ludzi na najważniejsze wydarzenie świata, jakim było przyjście Boga na świat. To pokazuje jak wielkim zaufaniem darzył go Bóg skoro powierzył mu tak wielkie zadanie. Pan Jezus, na Którego narodziny cały czas oczekujemy przyszedł po to, aby być królem. Jezus przyszedł na ziemię i dał nam największe przykazanie: miłości Pana Boga i bliźniego. Każdego dnia zaczynajmy dzień od modlitwy. Prośmy Pana Boga, aby nam pobłogosławił. Trzecia Niedziela Adwentu jest czasem radosnym. Coraz bliżej świąteczny czas. Zadbajmy o nasze serca, aby były one czyste, aby Pan Bóg chciał w nich mieszkać i aby było Mu tam dobrze. Pamiętajmy o przedświątecznej spowiedzi. Pomoce: Wieniec adwentowy; Obrazek Jana Chrzciciela; Wielkie czerwone serce.

Święta Matka Kościół przeżywa dzisiaj Uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. W ten sposób otwiera się klamra ukazujący godność Maryi, której domknięcie stanowi Wniebowzięcie. To dwa przywileje Matki Bożej, w której mieszczą się Jej wszystkie przymioty. Maryja była przepełniona Bogiem i słuchała Boga. Powtarza nam: „Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie”. Kto słucha Boga, jest mądry Bogiem. Kto słucha siebie, jest mądry sobą i Bogu nadaje własną twarz. Maryja idąc do Elżbiety, niesie Boga. Człowiek, który ma Boga w sobie, posiada wielkie pragnienie, aby nieść Go innym. Tak robili wielcy ludzie wiary jak Apostołowie, święci czy błogosławieni. Ten, który w swoim sercu posiada Boga, pragnie swoim życiem służyć drugiemu człowiekowi. Człowiek pełen Boga niesie narodowi wartości, na których może budować jak na skale. Nieść Boga to największa radość dla człowieka, bo On jest największą wartością.

Św. Jan Chrzciciel był największym prorokiem Narodu Wybranego od czasów Eliasza. Zastanawia nas, co przyciągało tłumy do wygrażającego im palcem ascety w zwierzęcej skórze. Było to wezwanie do nawrócenia. Nawołując swoich słuchaczy do odrzucenia grzechu, Poprzednik Chrystusa wskazywał im Bożą obietnicę odnowy życia. Bóg chce uczynić dla nich coś więcej, niż tylko przebaczyć im grzechy. Chce wylać na nich swoją miłość. Spróbujmy w tegorocznym Adwencie prześledzić swoje życie w świetle Bożej prawdy i miłości.

Kościół w Adwencie przypomina nam o paruzji, czyli o drugim, pełnym chwały przyjściu Chrystusa na końcu czasów. Dzisiejsza liturgia słowa jest przepełniona zapowiedziami. Pierwszym zapowiadającym jest Prorok Izajasz, który zapowiada wielkiego i dobrego króla nad Izraelem. Taką samą linię zapowiedzi znajdujemy w odczytanym fragmencie Ewangelii wg św. Mateusza. W dzisiejszym rozważaniu nie możemy pominąć postaci Jana Chrzciciela. Ten kuzyn Pana Jezusa stał się Prorokiem znad Jordanu wzywającym do nawrócenia. Pustynia stała się dla niego przestrzenią spotkania z Bogiem. Potrzeba nam pustyni, by w jej ciszy usłyszeć głos przemawiającego do nas Boga.

Jan Chrzciciel miał bardzo ważne zadanie do spełnienia. Przygotowywał drogę dla Pana Jezusa. Jan Chrzciciel zachęcał do pokuty i dobrych uczynków. W swoich kazaniach zwracał uwagę na to, że są różne drogi do doskonałości, do świętości. Wiedział doskonale, że ludzie swoimi grzechami bardzo obrażają Pana Boga i dlatego potrzebna jest zmiana życia. Pan Jezus powiedział, że „gdzie są dwaj, albo trzej są zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich” (Mt 18,20). Pan Bóg kiedyś przemawiał do nas przez proroków. Dzisiaj też mówi do nas w konkretnych sytuacjach życiowych. Prośmy Go podczas tej Mszy św., abyśmy potrafili wsłuchiwać się w Jego głos każdego dnia. Pomoce: obrazki z postacią Jana Chrzciciela, dwie kamienne tabliczki z Dekalogiem.

Po raz kolejny w naszym życiu rozpoczynamy okres oczekiwania na święta Bożego Narodzenia. Poczujmy się tak, jakbyśmy po raz pierwszy przeżywali Adwent. Człowiek jest zanurzony w adwencie. Jest obdarowany losem, które mu na imię „adwent”, bo przecież z chwilą urodzenia zostaliśmy powołani do adwentu. Wzrastamy, dojrzewamy, kształcimy, starzejemy się, pozostając w ciągłym adwencie na przyjście Pana. Adwent to oczekiwanie, to nadzieja. A bez nadziei trudno jest żyć. Człowiek zawsze na coś czeka, czegoś się spodziewa. To podtrzymuje go na duchu, dodaje mu wiary w życie. Adwent jest nadzieją niezawodną, jest oczekiwaniem, które się spełni, gdyż gwarantem tej pewności jest Bóg.