Koniec roku liturgicznego kieruje naszą uwagę na rzeczy ostateczne, na to co nas czeka w przyszłości. Nie wiemy jednak do końca, ze szczegółami, co znaczy osiągnąć życie wieczne. Pytania z tym związane ciągle pojawiają się w naszych rozmowach, modlitwach, rozważaniach. Podobnie było za czasów Jezusa. Odpowiedź Jezusa na pytanie faryzeuszy nie jest prosta. Chrystus zwraca uwagę na to, że w niebie relacje międzyludzkie zostaną udoskonalone, wyniesione na wyższy poziom. Jezus wskazuje, że mamy dążyć do tego, aby nasze relacje już tu na ziemi były oparte na Bożej miłości.

Listopad jest miesiącem tylu wspomnień i wydarzeń! Wszystkie one zatrzymują uwagę człowieka i zachęcają do refleksji. Słowa Księgi Machabejskiej mówią o dramatycznej i bohaterskiej śmierci matki i jej siedmiu synów. W Ewangelii słyszymy naiwne pytanie saduceuszów: Którego z tych siedmiu mężów będzie żoną po zmartwychwstaniu. Po spotkaniach na cmentarzu wydaje się, że już wiemy – w niebie wszyscy będą równi aniołom. Takie jest nasze życie: bohaterskie, naiwne i piękne. Tak szybko to życie nam ucieka! Budząc się nie wiemy, czy to nasz ostatni dzień. Kładąc się spać nie wiemy, czy to nasza ostatnia noc. Naszym powołaniem jest być z Panem. To przeznaczenie jest wpisane w ludzką naturę – pragniemy żyć i być szczęśliwi.

Czasy Machabeuszy to okres prześladowań religijnych. Czy władcy mają prawo narzucać swoim poddanym jakąś religię czy wierzenia, czy mogą zmuszać do wyboru wiary albo kultury? Bracia męczennicy machabejscy dają świadectwo wiary w niebo i w życie wieczne. Wyrazu „niebo” używamy w różnym znaczeniu. Czym ono jest naprawdę? O istnieniu nieba i życia wiecznego zapewnia sam Jezus Chrystus. Ludzkie wyobrażenia nieba zbyt często skrojone są na miarę naszych marzeń o wygodnym, egoistycznym życiu. Czy stać nas jeszcze na poświęcanie się dla nieba, dla Boga lub dla drugiego człowieka? Pomoce: Imitacje banknotów o wielkim nominale.

Drugi listopada to dzień, kiedy naszymi modlitwami pragniemy ogarnąć wszystkich, których mogiły są porozrzucane po całej ziemi, a w sposób szczególny tych, którzy spoczywają na naszym cmentarzu. W żarliwej modlitwie prosimy Boga o łaskę zbawienia dla nich. Pierwszy i drugi listopada to czas kiedy udajemy się na cmentarz. Wpatrujemy się w groby naszych bliskich, głęboko wpatrując się w ziemię, starając się przywołać pamięć tych, którzy odeszli, których kochaliśmy i kochamy. Dziś nasze myśli gonią wspomnienia o bliskich. Nie ma w roku takiego dnia, w którym człowiek czułby się tak równy drugiemu, jak właśnie w dniu zadusznym. Nie ma takiego miejsca, w którym ludzie myśleliby tak podobnie, jak cmentarz. Tam wszyscy jesteśmy równi. Drugi listopada bardzo mocno uświadamia nam fakt, że każdy z nas zmierza ku śmierci. Może dla wielu patrzących na ten świat w wymiarze tylko doczesnym, jest ona jakimś dramatem, tragicznym rozdarciem przekreślającym wszystkie wysiłki, nadzieje i plany.

Uroczystość Wszystkich Świętych w naszym kraju wybrzmiewa zazwyczaj w klimacie zadusznym. Halloween wprowadza w wigilię uroczystości Wszystkich Świętych atmosferę strachu, śmierci, mrocznych postaci i straszydeł. Oprócz świętych, ogłoszonych oficjalnie i uroczyście przez Kościół, są także inni, którzy radują się już wiecznością z Panem: dziadkowie, ojcowie, matki, kapłani, siostry zakonne, które swoim cichym, pracowitym i świętym życiem już zasłużyli na niebo. Uświęcać się to pokładać nadzieję w Bogu – zaufać Mu, zawierzyć się całkowicie i bez reszty!

Dzisiaj oddajemy cześć wszystkim świętym. W niebie jest miejsce dla każdego. Powstaje jednak pytanie: czy chcę się tam znaleźć? Czy chcę być z Bogiem na wieki? Co powinienem zrobić, że to osiągnąć? Osiem błogosławieństw to osiem sposobów na to, by być szczęśliwym. Przyjęcie ich wcale nie jest łatwe, gdyż są pełne paradoksów. Ale taki właśnie jest Bóg, przekraczający nasz umysł. Chrześcijaństwo nie jest religią ludzi smutnych, szukających sposobności do tego, by pomnożyć swoje cierpienie. Chrześcijaństwo to wiara w Boga, który jest naszym jedynym prawdziwym szczęściem. Nawiedzając groby naszych bliskich zmarłych nie bójmy się myśleć o nich jako o świętych. Od tych, którzy już przeszli bramę wieczności uczmy się sztuki codziennego życia.

Zgromadzeni w tak uroczystym dniu w świątyni, stajemy wobec Boga z wdzięcznością za ludzi świętych, którzy ukazują nam piękno życia bliskiego Bogu. Są oni niewątpliwie wzorami godnymi naśladowania. Niebo jest pełne świętych. Żyją oni blisko Boga, uczestniczą w tym, na co my ciągle spoglądamy oczami naszej wiary, czego dotykamy niejako przez zasłonę. W kościele wyróżniamy dwa rodzaje zbawionych: beatyfikowani – cześć odbierają w danym kraju i kanonizowani – cześć oddają im na całym świecie. Patrząc na rzesze błogosławionych i świętych, motywujemy i siebie do świętego życia. Dokonuje się to przede wszystkim przez troskę o czyste sumienie. Trzeba byśmy pamiętali, że święci nie są do podziwiania, ale do naśladowania. Starajmy się być na co dzień do nich podobni. Pomoce: Obrazki błogosławionych i świętych; Wypisane błogosławieństwa; Obrazek cmentarza.

Podobnie jak projektujemy dom, możemy zaprojektować swoje życie razem z Chrystusem. „Kościół” to nie tylko budowla z cegły, ale to także budowla, którą tworzymy my wszyscy i o którą mamy nieustannie dbać i ją szanować. Prawdziwy dom oparty jest na rodzinie pełnej miłości i wzajemnego szacunku. Prawdziwa rodzina zbudowana jest z miłości. Pan Jezus przybył do domu Zacheusza nie po to, aby wywołać sensację, lecz aby pokazać, że nikogo nie spisuje na straty. Dla Jezusa nawet największy grzesznik jest wart wyciągnięcia ręki.