Niektórzy lubią tłumaczyć się ze swoich grzechów podczas spowiedzi. Jezus mówi wyraźnie: „Co wychodzi z człowieka, to czyni go nieczystym. (…) Całe to zło z wnętrza pochodzi i czyni człowieka nieczystym.” Patrząc na czyny ludzkie, możemy powiedzieć jaki jest człowiek, który je popełnia, pokazują one jego wnętrze. Bóg chce pokonać w Tobie zło i odnowić swój obraz w nas, ale potrzebuje Twojego i mojego zaangażowania, aby naprawiać serce!

Uświadomić wierzącym, że przykazania Boże są zdecydowanie ważniejsze niż ludzkie zwyczaje, choćby istniejące od setek lat. Człowiek nie może żyć bez miłości. Faryzeusze bardziej cenili swoje tradycje niż przykazania Boże. Czy nie zapominam o przykazaniu miłości?

Jako chrześcijanie wierzymy w nieśmiertelność, i w to, że istnieje życie po życiu w królestwie niebieskim. Uczniowie razem z Jezusem wrócili z wyprawy misyjnej. Poszukiwali miejsca na odpoczynek. Odpłynęli na inny brzeg jeziora, ale tam też spotkali ludzi, którzy potrzebowali Jezusa. Popatrzmy dziś w nasze serca. Jaki jest stan naszego ducha? Czy nasze serce nie potrzebuje duchowego respiratora, aby wyzdrowieć? Czy wszystko w naszym życiu jest w porządku?

Bardzo ściśle należy interpretować przykazanie Boże: „Pamiętaj, abyś dzień święty święcił”. Dwie rzeczywistości: dzień powszedni i niedziela; miejsce pracy i miejsce modlitwy; my w pracy i my w kościele. My – obywatele swojej ojczyzny i my – członkowie powszechnego Kościoła. Nie są to pojęcia przeciwstawne, ale wzajemnie się dopełniające. Oddać Bogu to, co do Boga należy – to także zadanie dla nas, szczególnie wyczulonych na zadośćuczynienie za grzechy świata. Jezus wzywa nas dziś, abyśmy odpowiedzieli na pytanie: „Czy naprawdę oddaję Bogu to, co jest Jego, a co Mu się ode mnie należy?”. Niekiedy chcemy pogodzić religijność z nienawiścią, deptaniem drugich ludzi, nieuczciwością w wielkich i małych sprawach, zazdrością, zawiścią, brakiem miłości. Zbawiciel pozwolił się zdradzić, przybić do krzyża, nie chciał się na nikim mścić, ale przebaczał i kochał. Oddać Bogu to, co Boże, oznacza wypełnienie Jego prawa przez zachowanie Ewangelii w całym jej radykalizmie.

Dziś święto Ofiarowania Pana Jezusa w świątyni. Ewangelia przedstawia jeden ze wspanialszych momentów. Tyle się tu dzieje. Tyle osób i ruchu. Wspaniały to moment w Ewangelii, bo nie występują tu dziś ludzie nieprawi. Dla wszystkich pierwszorzędnym przedmiotem zainteresowania jest świątynia. Ona jest namacalnym miejscem obecności Boga. Jest miej sercem czci Boga, jest domem Bożym, miejscem składania Bogu ofiar. Jest miejscem uwielbienia, przeproszenia i prośby. Miejscem nie gasnącej nadziei dla ludzi zawierzenia. Do świątyni przychodzi Maryja z Józefem, aby złożyć Bogu dziękczynienie. Przynoszą Jezusa zgodnie z wymogami prawa, aby ofiarować Bogu swego Pierworodnego. Do świątyni przychodzi też Symeon, człowiek prawy i pobożny. Starzec Symeon wyrasta jakby spod ziemi i bierze Dziecię na ręce. Świątynia – dom Boży – po raz pierwszy nawiedzona została przez Syna Bożego. Syn Boży obejmuje we władanie świątynię poświęconą Temu, Który Jest. Dostrzeżenie tego, że na drogach naszego życia jest tyle niebezpieczeństw, że trzeba ażeby chroniła nas Matka Boska Gromniczna, pod której opiekę chcemy się dziś w sposób szczególny uciekać.

Dostrzec w Jezusie Syna Bożego. Jezus Chrystus, syn Józefa z Nazaretu, cieśla, nauczyciel, Mesjasz. Praca Pana Jezusa i nasza jest uczestnictwem w dziele Boga. Mieszkańcy Nazaretu nie przyjęli Jezusa, swojego ziomka. Współcześnie także wielu ludzi nie uznaje Jezusa za Zbawiciela ludzkości.

Warto uświadomić wiernym, że Bóg zawsze jest z nami – nawet wtedy, gdy nam się wydaje, że jesteśmy sami. Jezus mocą swojego słowa uciszył wicher oraz wzburzone fale jeziora, uspokoił przestraszonych uczniów. Pozorna nieobecność Jezusa w naszym życiu może być próbą naszej wiary, tak jak sen Jezusa był próbą wiary uczniów. Nie lękajmy się zaufać Jezusowi i wołać do Niego: „Nauczycielu, nic Cię to nie obchodzi, że giniemy?” (Mk 4,38).

„Nadzieja zawieść nie może”. Przypomnienie zebranym, że mamy trwać przy Bogu pomimo trudności, modlić się za cały świat i swoją postawą ogłaszać światu królestwo niebieskie. Autor listu do Hebrajczyków zaprasza nas, byśmy pamięcią powrócili do momentu sakramentu chrztu świetego. Ten moment nazywa on oświeceniem. Wówczas bowiem przyjęliśmy światło wiary do naszego życia. Nadzieja chrześcijańska, o której myślimy wypływa z wiary. W niej trwa przekonanie, że Pan Bóg spełni wobec nas swoje obietnice. Autor Listu do Hebrajczyków wzywa nas do wytrwałości i stałości w czynach wiary.