Przeżywamy III Niedzielę Wielkiego Postu. W liturgii tej niedzieli Pan wzywa nas do odnowienia swojego życia. Aby tego dokonać potrzeba mocy miłości. Dlatego dzisiaj podejmujemy temat miłości. Miłość jest podstawą wielkich dzieł, a na pewno należą do nich miłosierdzie i ufność. Miłosierdzie bowiem wypływa z miłości, okazuję miłosierdzie bo kocham. Osobiste doświadczenie miłości Boga prowadzi nas do miłość bliźniego. W przestrzeni tej miłości rodzi się miłość bliźniego, która jest pragnieniem dobra drugiego człowieka. Wyraża się ona w wielu formach. Jesteśmy wezwani do miłości na wzór miłości Boga do człowieka. Budujmy nasze życie na miłości, bo tylko kochając Boga i drugiego człowieka zasłużymy na wejście do wiecznych przybytków.

Dać komuś szansę, by spróbował jeszcze raz, naprawił swój błąd. Czasami tak trudno nam to przychodzi, bo jak na nowo zawierzyć temu, który mnie zdradził, zawiódł zaufanie. Podobnie mogło być za czasów Jezusa. Wielu przychodziło do Niego nie tylko dlatego, że stali się nagle bardzo pobożni albo uwierzyli w to, co Jezus przekazał słowem i czynem. Część z nich to „ciekawscy”, którzy chcieli zobaczyć kolejny cud. Sprawiedliwi i mniej sprawiedliwi, pobożni i mniej pobożni – do nich wszystkich Jezus kieruje słowa: „Jeśli się nie nawrócicie, wszyscy tak samo zginiecie”. Często tak łatwo przychodzi nam potępiać drugiego człowieka. Trudno nam jest zrozumieć i przyjąć upadek bliźniego. Zawsze właściwą godzinę biją Boże zegary, dla tych, którzy nie wstydzą się zginać kolan przed Bogiem, zginać kolan przed konfesjonałem, zginać kolan przed Panem w Najświętszym Sakramencie ukrytym.

Każdego miesiąca, każdego tygodnia, niemal każdego dnia dowiadujemy się o katastrofach i wypadkach, w których stracili życie przypadkowi, niewinni ludzie. Patrząc na ich śmierć, zastanawiamy się nad przeznaczeniem, myślimy, czy można było zapobiec katastrofom. Szukamy winnych. Uczniowie Jezusa rozważali te same dylematy. Pytali Jezusa o powody śmierci tych, a nie innych ludzi. Jezus nie odpowiadał wprost, nie wyjaśniał poszczególnych przypadków. Wzywał do nawrócenia. Drzewa potrzebują do wzrostu dobrego nawozu. Dla człowieka takim nawozem mogą być trudne życiowe doświadczenia i wyzwania. Czasami dobrze jest samemu zadać sobie pewne ćwiczenia, niewygody, aby poprawić swój charakter. Takim ćwiczeniem na okres Wielkiego Postu jest modlitwa, post i jałmużna.

Dzisiejsze czytania tchną duchem chrześcijańskiej nadziei. Wiara rodzi w nas nadzieję, a ta zaś otwiera nas na wieczność. Pięknym doświadczeniem chrześcijańskiej nadziei, jest treść spotkania z Bogiem dokonująca się w przeżywanej niedzielnej Eucharystii. Jest to doświadczenie obecności Boga, którego spotykamy w Słowie i Ciele. Rozważając o chrześcijańskiej nadziei, spoglądamy na Chrystusowy ołtarz. Z tego ołtarza czerpiemy pokarm życia, aby doświadczyć przedsmaku królestwa niebieskiego. Według nauki Kościoła grzechem przeciwko nadziei jest rozpacz bądź zuchwała ufność. Rozpacz to taka postawa, w której człowiek, doświadczając własnej słabości, nie widzi możliwości przezwyciężenia słabości. Zuchwała ufność zaś polega na tym, że człowiek ufa tylko sobie albo przesadnie ufa Bożemu miłosierdziu odrzucając postawę nawrócenia.

Bóg w osobie Abrahama powołał do istnienia Lud Boży. Dzisiaj jest nim Kościół Jezusa Chrystusa. ciemności, gdy człowiek odrzuca krzyż Jezusa i idzie tylko za swoimi pożądaniami, pisze św. Paweł Apostoł. Tymczasem tylko moc Chrystusa może człowieka przemieniać i uświęcać. Celem Przemienienia było pomóc Apostołom w przezwyciężeniu ciemności Wielkiego Piątku, by w odpowiednim czasie lepiej mogli uwierzyć w Jezusowe zmartwychwstanie. Chrześcijaństwo nie jest indywidualną sprawą pojedynczych ludzi. Chrześcijanie nie mogą zamknąć się w zakrystii, sali katechetycznej, kancelarii parafialnej i we własnym domu.

Dzisiejsza Ewangelia przenosi nas na górę Tabor. Zebrali się tam Apostołowie: Piotr, Jakub i Jan. Apostołowie stali się świadkami tajemniczego i niezwykłego wydarzenia, Przemienienia Pańskiego. Trzej Apostołowie byli jedynymi ludźmi, którzy zobaczyli bóstwo Jezusa. Musimy pamiętać o tym, że Pan Jezus był nie tylko człowiekiem, ale również Bogiem. Jezus wziął Apostołów na górę przed swoją męką. W ten sposób chciał umocnić w nich wiarę przed tym wszystkim, co miało Go spotkać w Jerozolimie. Dziś przeżywamy drugą niedzielę Wielkiego Postu, która jest dla nas wyjściem na górę Tabor. To czas kiedy przemieniamy nasze serca. Wielki Post sprzyja, abyśmy się naprawiali, abyśmy zbliżali się coraz bardziej do Pana Boga. Zadbajmy o nasze serduszka, aby były czyste i wolne od grzechów, które brudzą naszą duszę. Pomoce: Rysunek czystego serca; Rysunek pobrudzonego serca; Plansza z pięcioma warunkami dobrej spowiedzi.

W tradycji chrześcijańskiej są trzy cnoty teologiczne: wiara, nadzieja i miłość. Są to podstawowe cnoty, pewne sprawności. Wyrażają one postawę człowieka wobec Boga. W pierwszą niedzielę postu pochylmy się nad tematem naszej wiary. Ten temat podejmuje odczytany przed chwilą fragment Listu św. Pawła Apostoła do Rzymian. Jako chrześcijanie wierzymy i ufamy, że całe nasze życie oraz wszystko czego doświadczamy pochodzi od Boga i jest w Jego rękach. To przeświadczenie nazywamy Bożą Opatrznością. Wiara, którą przyjęliśmy na chrzcie świętym i umacniamy przez przyjmowane sakramenty, to decyzja na całe życie. Wiara, jak uczy nas Paweł Apostoł, rodzi się ze słuchania. Stąd chrześcijanie od samego początku głoszą Słowo Boże. Wiara domaga się uznania Boga za najwyższą wartość w życiu. To zaś wymaga od każdego z nas uznania i kroczenia drogą Jego Przykazań.

Na progu Wielkiego Postu Jezus zaprasza nas na pustynię, by zostać z Nim na osobności. Chce oddać się modlitwie do Ojca niebieskiego. A przez modlitwę i post przygotowuje się do misji zbawienia świata. Zatem w tym wielkim Poście chodźmy z Jezusem na pustynię, by głębiej wniknąć w tajemnicę zbawienia. Na progu Wielkiego Postu Jezus uczy mnie, że na pustkowiu muszę stanąć oko w oko z diabłem, który usiłował odwieść Go od zbawienia. Dla Jezusa diabeł nie jest mitem czy kukłą noszącą rogi i ogon. Szatan dla Jezusa jest rzeczywistym wrogiem zbawienia człowieka. Jezus na pustyni pościł czterdzieści dni i czterdzieści nocy. Kiedy patrzę na Jezusa, nie pytam, czy w XXI wieku post ma sens. Skoro Jezus pościł, to post ma sens. Skoro Jan Chrzciciel przebywał na pustyni, to umartwianie ma sens. Jakie jest twoje postanowienie?