Odczytany fragment Ewangelii zaprasza nas na drogę błogosławieństw. Ten święty tekst doskonale wpisuje się w przeżywany przez nas czas epidemii. Katechizmowe prawdy rozbrzmiewają na nowo w naszych uszach, umyśle i sercu. Najpierw bowiem musimy je usłyszeć. Droga błogosławieństw to droga postaw wskazanych przez Chrystusa do wypracowania w sobie postawy świętości. Pan mówi do nas: błogosławieni, czyli szczęśliwi. Pan nazywa błogosławionymi tych, którzy pełnią dzieła miłosierdzia, trwają mocno przy Ewangelii i trzymają się Słowa Bożego. Trzeba, byśmy na nowo w tym świecie dystansu, dezynfekcji i maseczki odkrywali prawdy zawarte w uczynkach miłosierdzia wobec duszy i ciała. Pomoc to odpowiedzialność przed Bogiem i drugim człowiekiem. Ona zrodziła wielkie dzieła charytatywne już u progu pierwszej wspólnoty chrześcijan.

Każdy pragnie być szczęśliwym. Chociaż każdy z nas inaczej pojmuje szczęcie. Czym dla ludzi jest szczęście? Pan Bóg bardzo nas kocha i pragnie, byśmy także kochali innych ludzi. Pan Bóg chce, by każdy z nas służył pomocą, pocieszył tych, którzy się smucą. Mamy każdego dnia dbać o to, by nikt nie był wokół nas smutny. Jak słyszeliśmy w Ewangelii, Pan Jezus wymienia tych, którzy mają być błogosławieni. Być błogosławionym to każdego dnia trwać przy Panu Bogu mimo przeciwności losu, mimo tego, że jesteśmy: smutni, głodni, pogardzani. Mamy ufać Bogu i wierzyć w Jego miłość. Pan Jezus uczy nas o miłości. Pokażę wam rysunek dwóch serc. Zastanówmy się: dlaczego jedne serce jest wielkie i może pomieścić miłość do rodziców, dziadków, przyjaciół, nawet kota czy psa, a inne serce jest tak małe, w którym nie ma miłości do nikogo oprócz nas samych? Pomoce: Dwa serca; Piosenka „Przyjaciela mam”.

Wymowa scenerii wydarzenia nad jeziorem. Podczas nabożeństw wybieramy miejsca daleko od ołtarza. Jak to się ma w odniesieniu do naszej wiary? Chrystus nauczał z łodzi – wykorzystanie praw natury. Posiadanie wszelkich pomocy często zubaża człowieka. Nowe kierunki, nowe pomoce, nowi specjaliści. Dom miejscem rozwoju i pielęgnowania miłości.

Święty Piotr dopiero po doświadczeniu cudu obfitego połowu, rzuca się do stóp Jezusa, wyznając swoją grzeszność. „Słuchać” to nie to samo, co „usłyszeć”! Często słuchamy słowa Bożego, ale ile z tego w nas zostaje? Odkrywając Boga, człowiek odkrywa samego siebie i potrafi znaleźć odpowiedź na pytanie: kim ja jestem? Piotr rozpoznał w sobie grzesznika i od razu przed Bogiem wyraził swoją skruchę.

Wydarzenia nad jeziorem Genezaret są niezwykle plastyczne (scenerię ewangelicznych wydarzeń staramy się przybliżyć w homilii za pomocą opowieści znad morza i rozwieszonych sieci), ale jednocześnie bardzo zwyczajne. Rybacy zakończyli nocny nieudany połów i teraz płuczą sieci. Tłum słucha Chrystusa, który naucza z Szymonowej łodzi. Po zakończeniu nauki Mistrz prosi właściciela łodzi, aby raz jeszcze wypłynął, ale na głębię, i zarzucił sieci. Szymon czyni tak i łowi mnóstwo ryb. Wraz z Jakubem i Janem zostawiają wszystko i idą za Jezusem. Pomoce: Sieci, najlepiej rybackie. Rybki do rozdania dzieciom i pisaki.

Ewangelia dzisiejsza mówi nam o św. Symeonie, człowieku, który przeszedł przez życie prowadzony przez Ducha Bożego. Jeżeli człowieka prowadzi Duch Boży, to wcześniej czy później człowiek ten spotka wspaniałych, wielkich ludzi, również kierowanych przez Ducha Bożego. Może to mieć miejsce na początku życia, a może mieć miejsce u jego kresu. Duch Święty prowadzi człowieka do bardzo bliskiego spotkania z Chrystusem. Oto starzec Symeon bierze w objęcia Syna Bożego. Jeżeli człowieka prowadzi Duch Boży, to celem tej drogi, celem jego życia jest bliskie spotkanie z Chrystusem, jest moment, w którym może wziąć Chrystusa w swoje ramiona. Człowiek prowadzony przez Ducha Świętego widzi znacznie dalej aniżeli inni. Duch Święty jest Światłem, jest Światłością, która rozbłyska w ciemności. W im większym stopniu człowiek posiada Ducha Bożego, tym więcej widzi. Człowiek prowadzony przez Ducha Świętego musi mówić prawdę. Symeon jest pierwszą osobą, która mówi Matce Najświętszej o cierpieniu.

W naszym codziennym życia mamy wiele spotkań. Każde z nich wywołuje w nas pewne reakcje. Nie zawsze słowo Boże było przyjmowane chętnie i z radością. Słowa wypowiedziane w synagodze spotkały się z oporem mieszkańców. Słowo Boże domaga się jasnego, konkretnego opowiedzenia się. Nie można przyjąć postawy wyczekującej. Żydzi wyprowadzili Jezusa poza miasto, żeby zrzucić Go z góry i ukamienować. Jednak przeszedł pośród nich bez szwanku. Dokonał swoistego cudu, bo przecież zatrzymać tłum przed nieprzewidzianym atakiem jest niemal niemożliwe. Miłość zwycięża nad gniewem.

„Co z niego wyrosło” – zastanawiają się oglądający album ze zdjęciami z dzieciństwa. Podobne uczucia mogli mieć słuchający Jezusa w synagodze nazareńskiej. Człowieka nie można ograniczać tylko do wspomnień z dzieciństwa, ale należy go przyjmować takim, jakim jest. Każdy z nas ma swoje powołanie i do niego dorasta. Bywają powołania trudne – tak, jak powołanie Jeremiasza. Słowa Boga skierowane do proroka ukazują z jednej strony to, czym jest powołanie, przewidziane przez Boga jeszcze przed narodzeniem człowieka, z drugiej zaś – że Bóg dając powołanie, da jednocześnie wszystkie wystarczające środki do jego wypełnienia. Podstawowym powołaniem człowieka jest powołanie do miłości – do stawania się na obraz i podobieństwo Boga, który jest Miłością. Choć może być ono różnie realizowane, każdy człowiek otrzymuje powołanie do miłości i zdolność do jego wypełnienia.