W czasie rozmowy z dziećmi na temat różnych zwyczajów świątecznych, staramy się wytłumaczyć najmłodszym znaczenie i symbolikę związaną z Bożym Narodzeniem. Rozmawiamy o wieczerzy wigilijnej, łamaniu się opłatkiem, Pasterce, żłóbku, symbolu sianka, drzewku świątecznym. Nie zapominamy także o tym, że Pan Jezus narodził się w rodzinie. Mówiąc o świętach, nie sposób pominąć rolę i zadanie jakie w naszym życiu spełnia rodzina. W propozycji homilii zawarte jest tylko kilka zwyczajów. Jeśli czas i warunki na to pozwalają, homilię można poszerzyć o wytłumaczenie znaczenia potraw na wigilijnym stole, kolędników, jasełka itp. Pomoce: dekoracje świąteczne w kościele.

Wiersz Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego pięknie ukazuje radość z urodzenia dziecka. Narodziny nowego człowieka są swojego rodzaju „cudem”, napełniają radością aż do euforii i przynoszą nadzieję. Narodzenie Chrystusa przynosi radość szczególną: do zwykłej ludzkiej radości z narodzin dziecka dołącza się i przewyższa ją o niebo większa radość z narodzenia oczekiwanego przez cały świat Zbawiciela. Opisana w Ewangelii scena ukazuje, jak wszyscy oddają hołd Nowonarodzonemu. Tej nocy niemożliwe staje się możliwe, Stwórca rodzi się jako jedno ze swoich stworzeń, Pan wszechświata potrzebuje pomocy i opieki jako bezbronne dziecko. Pięknie opisuje to Franciszek Karpiński w kolędzie „Bóg się rodzi”. Izajasz zapowiada pojawienie się Mesjasza jako światłości, która zabłysła nad „mieszkańcami kraju mroków”. Obrazowo ukazuje to symbolika pasterki, gdy przychodzimy z ciemności nocy do światła, bijącego od żłóbka.

Tuż przed świętami trzeba załatwić wiele spraw: kupić prezenty, choinkę, karpia i zrobić wystarczającą ilość zapasów, aby niczego nie zabrakło. Maryi pozostało niewiele czasu do rozwiązania, a mimo tego Ewangelia ukazuje Jej wielki spokój. Chrześcijanin z nadzieją i radością oczekuje dnia przyjścia Zbawiciela. Miłość, która w osobie Jezusa Chrystusa zamieszkała w sercu Maryi, kazała jej pomagać Elżbiecie, która również oczekiwała dziecka. Maryja swoją adwentową postawą zapowiada dzieło Jezusa, który przyszedł, aby nam służyć i dać nam zbawienie.

Postawy, które odnajdujemy w dzisiejszych czytaniach wydają się nie pasować do współczesności. Pierwsze czytanie mówi nam o tym, że Bóg dotrzymuje danego słowa oraz, że zauważa nawet to, co w oczach świata jest nieważne, niewiele znaczy. Wierność danemu słowu jest dziś bardzo potrzebna. Za brak wierności, nielojalność, odpowiada także stawianie siebie i swojego dobra na pierwszym miejscu. Maryja jest dla nas wzorem nie tylko wierności, ale też „pełnienia woli innych”, stawiania dobra drugiej osoby ponad własne wygody. Prośmy Boga, abyśmy w swoim życiu Ją naśladowali.

Maryja udaje się do swojej krewnej Elżbiety. Spotkanie dwóch niewiast jest wyjątkowe. Ta scena pokazuje nam jak wielką przyjaźnią darzyły się dwie kobiety. Uczmy się od nich na czym polega prawdziwa przyjaźń. Pomoce: Serce z napisem Przyjaciel; Rysunek przedstawiający spotkanie Maryi z Elżbietą.

Adwent jest nadzieją niezawodną, jest oczekiwaniem, które się spełni. Chciałoby się powiedzieć, że Adwent to pewność, gdyż gwarantem tej pewności jest wierny Bóg, Bóg, który nigdy nie zwodzi. Jego słowo nigdy nie jest wypowiedziane na darmo, jest to słowo, które się spełnia, zatem Adwent to oczekiwanie na pewne spełnienie. Adwent to oczekiwanie na przyjście Pana i nie oznacza bezczynności. To dlatego dziś naprzeciw naszym oczekiwaniom wychodzi Jan Chrzciciel. Jan Chrzciciela nie był trzciną chwiejącą się za lada podmuchem, ale dębem, który opiera się największym burzom. Nie był tchórzem, który wciąż boi się o swoją skórę, ale bohaterem, który nigdy nie sprzedaje swojego sumienia. Panie Jezu Chryste pomóż nam dobrze przygotować się do się do świąt Bożego Narodzenia i na Twoje powtórne przyjście.

Liturgia słowa ukazuje nam dziś obraz Boga, który „unosi się weselem” nad człowiekiem. Zarówno proroctwo Sofoniasza, jak i słowo proroka Izajasza opisują radość spotkania z Boga z człowiekiem. Izraelici niejednokrotnie w swojej historii doświadczali radości wyzwolenia przez Boga – od niewoli egipskiej począwszy, aż po okupację Jerozolimy przez Rzymian. Bliskość Boga kojarzyła się więc Izraelitom z interwencją przynoszącą wolność, z ratunkiem z opresji. Jutro rocznica ogłoszenia stanu wojennego. Wbrew pozorom rocznica ta wiąże się dość mocno z charakterem dzisiejszej liturgii. Polacy doświadczyli wtedy braku wolności, prześladowań. Przeżywali to, czego doświadczali Izraelici w czasie niewoli. Była w nich także tęsknota za wolnością i wołanie do Boga o wyzwolenie. Jakiego wyzwolenia możemy oczekiwać my, żyjący w wolnym kraju? Przede wszystkim wyzwolenia od naszych grzechów, chciwości, nienawiści i żądz, popychających nas do zła.

Św. Jan przypomina nam w dzisiejszej Ewangelii, że Bóg nie wymaga od nas nadzwyczajnych wyrzeczeń i poświęceń. W czasach Pana Jezusa żyło bardzo wielu ludzi, którzy mieli dobre serca, którzy chcieli dobrze przeżyć swoje życie, być dobrymi i uczciwymi. Dzisiejsza Ewangelia uczy nas, że mamy szukać Pana Boga w codzienności, wśród najprostszych obowiązków, w uczciwej pracy, nauce i trosce o drugiego człowieka. Pomoce: tekst Pisma Świętego; pudełko z żelazkiem; zdjęcie lodówki; komputer.