Konkretny człowiek udaje się w podróż w konkretnym celu. Spisek przeciwników. Powrót i „rozliczenie”. Życie to zadanie i czas. Śmierć, a następnie „rozliczenie”. Pytanie skierowane do każdego z nas.

Piękna postawa celnika Zacheusza była początkiem jego nawrócenia. Przyjmijmy Jezusa Chrystusa do naszych serc jako wyjątkowego Gościa. Św. Albert Wielki przyjął, na wyraźne życzenie papieża Urbana IV, sakrę biskupią i biskupstwo w Ratyzbonie. Czuł się jednak na stolicy biskupiej tak podle, że ubłagał następcę Urbana, Klemensa IV, by mógł powrócić do zakonu jako zwykły mnich.

W Ewangelii Łukasz opowiada o uzdrowieniu niewidomego pod Jerychem. Jezus jest Bogiem, Królem i Panem, może więc pomóc człowiekowi. Chociaż wydaje się niekiedy, że Jezus idzie dalej swoją drogą, a my pozostajemy z tyłu, to jednak On nas słyszy.

Ewangeliczny sędzia ustąpił pod naporem ustawicznej prośby wdowy, która mu się naprzykrzała. Jeśli tak postąpił człowiek grzeszny, to przecież jest rzeczą zupełnie jasną, że Bóg weźmie w obronę swoich wybranych. Gdy podczas modlitwy przedstawiamy miłosiernemu Bogu różne sprawy, osobiste czy bardziej ogólne, to powinniśmy wierzyć, że zostaniemy wysłuchani.

Słowo wolność pojawia się na ustach wszystkich polityków i jest odmieniane przez wszystkie przypadki. Każdy próbuje przekonać słuchaczy, że to właśnie on broni prawdziwej wolności. Niestety, wielu pod pojęciem wolności rozumie samowolę. Pojęcie wolności powinno być zawsze odniesione do Boga. Tylko On może dać nam prawdziwą wolność. Syn Boży, Jezus Chrystus, jest wzorem wolności. Poprzez swoją całkowicie wolną decyzję przyjął ludzkie ciało dla naszego zbawienia. Bóg szanuje naszą wolność, także z szeregiem konsekwencji. Oferuje nam swoją łaskę, ale się z nią nie narzuca. Nie zmusza nas do przyjęcia swojej łaski. Prawo Boże to nie zestaw suchych reguł. Najważniejszym jest prawo miłości. Miłość jest kluczem interpretacyjnym w rozwiązaniu każdej sytuacji. Bóg w relacji z człowiekiem kieruje się zawsze miłością.

Papież Leon Wielki, którego czcimy w liturgii należał do wielkich papieży Kościoła. Żył w V wieku, jego działania miały na celu trwanie w nauce Kościoła i umacnianie dyscypliny kościelnej. Mamy za sobą wiele lat słuchania wykładni nauki Kościoła w kazaniach. Mamy zatem pewien zasób wiedzy religijnej, mamy fundament, na którym możemy budować gmach naszego życia. Wspominając dzisiaj tak wielkiego papieża, pytamy siebie o nasze wierne trwanie przy Bogu w Jego Kościele.

Człowiek pokorny zdaje sobie sprawę, że wszystko, co posiada, jest darem Boga, Jego hojności i łaskawości. My często czujemy się niedowartościowani, albo sami nie widzimy tej wartości w sobie. Rodzi się to z pychy i z niewdzięczności. Pokora to uznanie swojej wartości, takiej jaka ona jest w rzeczywistości. Pozwala nam zobaczyć siebie w takim świetle, w jakim widzi nas Bóg. Przykładem pokory może być św. Paweł i Maryja. Bądźmy naśladowcami ich wielkości.

W życiorysach, powieściach i filmach śledzić można zdarzenie posyłania dzieci na służbę. Taki był los ludzi ubogich – szli na służbę za pracą i za chlebem. Być chrześcijaninem, być człowiekiem wierzącym, to nic innego, jak każdego dnia wstępować na drogę służby Panu. Prawdziwy i wierny sługa jest „transparentem” swojego pana. Mamy być przezroczystym znakiem Jezusowej sprawy, Jezusowej nauki, Jezusowej prawdy i Jego miłości. Prawdziwy i wierny sługa gotowy jest ponieść każde cierpienie, nawet śmierć z powodu swojego pana. Sługa Jezusa niesie w sercu gotowość na upokorzenia i wyrzeczenia i jest gotowy na wszystko.