Maryja prowadzi do Jezusa. Przed Jej wizerunkiem stajemy każdego wieczoru, by w apelu zapewniać o naszej niezachwianej i niezmąconej miłości. Jestem Maryjo, pamiętam i czuwam. Jestem. To imię, które Bóg objawił u stóp góry Horeb, by wskazać ludzkości, że Jego miłość do człowieka wyrażona jest w trwaniu: Bóg jest. Ja również mam trwać pomimo moich słabości, przemijania i powolnego odchodzenia. Mam trwać na Eucharystii, na modlitwie i nabożeństwach. Pamiętam. To postawa mająca na celu noszenie w sobie obrazu Chrystusa. Jest on wyryty w naszym sercu od momentu chrztu. Czuwam, by zło nie zniekształciło, nie zatraciło mojego zbawienia. Jako chrześcijanin pracuję, by nie zginąć, nie dać zatruć sobie duszy i ducha. Czuwam nad sobą, by być człowiekiem miłosierdzia.

Mowa Chrystusa w synagodze wywołuje zgorszenie. Słuchacze nie potrafią przyjąć słów Chrystusa, mimo że widzieli wiele znaków. Jezus każe uczniom dokonać wyboru. Podwójna treść zawarta w odpowiedzi Piotra. Na pozór powtarzamy wyznanie Piotra, ale zaprzeczamy sobie czynami, przez: niepełne uczestnictwo w Eucharystii; pozorne uczestnictwo w Eucharystii; brak świadectwa wiary w codzienności.

Przez kilka ostatnich tygodni uczniowie Jezusa wraz z wieloma innymi ludźmi słuchali bardzo trudnej nauki: o chlebie, który zstąpił z nieba i o tym, że tym chlebem będzie Ciało Jezusa, które w dodatku należy spożywać. Nikt nie zrozumiał tej tajemnicy, a niektórzy wręcz wzruszyli ramionami w geście protestu czy zdziwienia. Czasem, kiedy przypominamy sobie szkolne lata, wracamy myślami do niektórych lekcji, nauczycieli. Co robimy, kiedy jakiś przedmiot nie podoba nam się, nie rozumiemy go i nie chcemy się uczyć?

Kiedy Izraelici stanęli u progu Ziemi Obiecanej po drugiej stronie Jordanu, Mojżesz zakończył życie na Górze Nebo. Po nim misję prowadzenia Izraela objął Jozue. Warto podkreślić dwa momenty związane z jego życiem: przejście przez rzekę Jordan, oraz odnowienie przymierza. Przez chrzest zostaliśmy włączeni do wielkiej rodziny chrześcijan. Obrzezanie, to znak przymierza między Ludem Wybranym a Bogiem. Przybycie do Ziemi Obiecanej i rozpoczęcie nowego życia wiązało się z koniecznością uczynienia znaku obrzezania na wszystkich, których ciała go nie nosiły. Odnowienie naszej wiary dokonuje się na niedzielnej Mszy św.

Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny jest nagrodą za Jej trud i całkowite oddanie Bogu. Wniebowzięcie Maryi z ciałem do nieba każe nam zastanowić się nad godnością naszego ciała i znaczeniem ziemskiego trudu. Wniebowzięcie jest końcem ziemskiej pielgrzymki Maryi. Zachęca nas do podejmowania wysiłku, do nieustawania w drodze.

Maryja została wzięta do nieba z duszą i ciałem do niebieskiej chwały. To dogmat naszej wiary. Maryja ma szczególną rolę w dziele zbawienia. Wniebowzięcie rozjaśnia tajemnicę Kościoła. Maryja ukazuje nam naszą przyszłość, do której jesteśmy powołani. Ludzka dusza i ciało znajdą swoje życie wieczne w Chrystusie. Nasze ciało w Chrystusie i Maryi już zostało uwielbione i jest świątynią Boga. Dlatego warto dzisiaj pomyśleć o szacunku wobec własnego ciała.

To, że Matka Jezusa została z ciałem i duszą wzięta do nieba jest zapowiedzią naszego pójścia do nieba. Wszyscy jesteśmy w drodze do nieba. Dzieciom w Fatimie, Łucji, Franciszkowi i Hiacyncie, objawiła się Pani z nieba. Maryja prosiła dzieci, aby odmawiały różaniec i czyniły pokutę za swoje grzechy, a wtedy na świecie zapanuje pokój. Matka Boża objawiła się również dwojgu pastuszkom: Melanii Calvat i Maksyminowi Giraud na górze wznoszącej się nad La Salette we Francji. Wzywała do nawrócenia, odnowy życia modlitwy i dawania świadectwa wobec innych ludzi. Maryję bardzo bolało, że ludzie są obojętni na Boga, Kościół i sakramenty. Pomoce : obraz Wniebowzięcia; wizerunek Matki Bożej z Medjugorie; figura Matki Bożej Fatimskiej, obrazek Matki Bożej z La Salette.

W historii proroka Eliasza anioł, wysłannik Boży, nie przemienia trudnej rzeczywistości w bajeczny świat, w którym wszystko zmienia się na lepsze. Pustynia pozostaje pustynią. Ale działanie Boże dodaje siły do dalszej wędrówki. Jezus wobec słuchającego tłumu mówi: „Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki”. Słuchacze szemrają przeciw Jezusowi: oczekują na potężnego wybawiciela, a nie na bezbronnego „syna cieśli”.