Wszyscy zostaliśmy stworzeni na obraz i podobieństwo Boga. Dlaczego więc, skoro jesteśmy dziećmi Bożymi, tak łatwo siebie oszukujemy, znieważamy innych? Hipokryzja, z którą spotykamy się w codziennym życiu to rzeczywistość, której doświadczył nie jeden z nas. Wyobraźmy sobie, że odwiedza nas ktoś, kogo znamy od wielu lat, darzymy go szacunkiem i zaufaniem. Powierzamy mu troski swojego serca, a on je rozpowiada. Fałszywy to ten, który mówi inaczej niż myśli, a postępuje jeszcze zupełnie inaczej. Dlatego tak ważne jest, aby prosić kochającego Ojca, aby strzegł nas przed ludźmi obłudnymi.

Maryja ma szczególne miejsce w planie miłości Boga. Powstawało wiele dzieł, które próbowały przedstawić życie Maryi. W ten sposób próbowano wyrazić wiarę całego ludu Bożego w niezwykłą świętość Maryi. Bóg ma wobec każdego z nas wyjątkowy plan miłości. Najważniejsze, to odkryć ów plan i starać się go realizować, ciągle pytając Boga o słuszność drogi. W Maryi spełniają się słowa świętego Pawła Apostoła, że ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani serce ludzkie nie zdołało pojąć, jak wielkie rzeczy przygotował Bóg tym, którzy Go kochają.

Wielu ludzi dziś ma do Boga pretensje o to, że na świecie są wojny, jest ból, głód, nienawiść. Chcielibyśmy, żeby Bóg jednym skinieniem ręki rozwiązał wszystkie ludzkie problemy. „Błogosławieni” to znaczy szczęśliwi. Jak ból, cierpienie, płacz, głód i odrzucenie może być dla człowieka źródłem szczęścia?

Bóg obecny w świętych postaciach daje nam siebie jako pokarm. Pan wybiera tych, których chce i czyni ich swoich najbliższych współpracowników. Ten wybór jest zarazem powołaniem. Apostołowie byli świadkami cudów, słuchali wyjaśnień przypowieści. Zostali niejako przyjęci do szkoły Chrystusa, w której przygotowywali swoje serce do pracy dla królestwa niebieskiego. Należąc do grona uczniów Jezusa, mamy wiele przywilejów ale również bierzemy na siebie cały ciężar odpowiedzialności, jaki spoczywa na uczniach. W przywilejach mamy łaskę zbawienia wysłużoną przez Pana, w obowiązkach zaś głoszenie słowa Bożego.

W dzisiejszej Ewangelii słyszymy opis zdarzenia, które zgorszyło pobożnych Izraelitów. Szabat przypomina wierzącemu Żydowi zasadnicze wydarzenia z dziejów świata. Uzdrowienie dokonane w szabat było przywróceniem chorego człowieka do dalszej aktywności.

Mamy skłonności, aby oceniać wszystko po tym, co zewnętrzne. Św. Paweł z ogromną miłością zwraca uwagę Koryntianom, że dążą do zaszczytów świata, że chcą być „kimś” w oczach świata. W nauce Chrystusa królowanie polega na czymś zupełnie innym. Jego tronem jest krzyż, a koronę ma nie ze złota, ale z cierni. Faryzeusze łatwo oceniali zachowanie uczniów Jezusa, którzy w szabat zrywali kłosy i spożywali je. Tylko Bóg może oceniać człowieka. Szukać prawdziwej wartości bliźniego.

Bóg, poprzez teksty liturgii słowa, chce nam pokazać, że pierwszy piątek miesiąca powinien być również dniem radości i świętowania! Pytanie, na które każdy chrześcijanin powinien sobie odpowiedzieć: Czy potrafię być jednocześnie poważny i radosny? Czy te dwa stany ducha mogę ze sobą naturalnie połączyć? Żywa obecność Chrystusa w Kościele powinna rodzić radość w sercach chrześcijan, tymczasem obraz dzisiejszych wspólnot nie jest do końca takim świadectwem, jakim powinien być. Radość chrześcijańska płynie z czystego serca, zjednoczonego z Bogiem, zapraszającego każdego z nas na wspaniałą przygodę, której zwieńczeniem jest życie wieczne! W jednej z obietnic, danych św. Małgorzacie Marii Alacoque dla czcicieli Najświętszego Serca, Pan zapowiedział: „Dusze oziębłe staną się gorliwymi”. Ważne jest, by więź z Bogiem nie tylko zbudować, ale wciąż ją odnawiać i podsycać, by trwała w swojej sile i była zawsze źródłem szczęścia i spełnienia.

Krótkie streszczenie Ewangelii. Odsłonięcie naszych ukrytych pretensji o brak cudów w naszym życiu. Cud rozmnożenia ryb, jako konsekwencja zaufania rybaków. Ze słuchania Słowa wynikają konkretne wezwania.