W minioną pierwszą niedzielę Wielkiego Postu przyglądaliśmy się tchórzliwemu Piłatowi na jerozolimskim Lithostrotos. Dzisiaj chcemy towarzyszyć Szymonowi z Cyreny, który choć opornie, przymuszony, ale jednak staje obok Chrystusa i pomaga mu dźwigać krzyż. Szymon nie zdaje sobie sprawy, komu pomaga, kim tak naprawdę jest ten skazaniec. Nie wie, jaki krzyż pomaga mu dźwigać. Ta nieświadomość potrzeby niesienia własnego krzyża i pomocy innym dotyczy wielu z nas. Czasami jesteśmy jak Szymon, opieramy się, trzeba nas przymusić. Pomoc w dźwiganiu krzyża traktujemy jak przykry obowiązek. Jednak na tę scenę, na przymuszonego Szymona musimy popatrzeć także z innej strony. W jednej ze starych pieśni pasyjnych odnajdujemy takie słowa: „Cyreneusza pod ciężar krzyżowy przyjmuje Jezus”. A jak jest w twoim, w moim życiu? Ile razy odmówiliśmy pomocy bliźniemu? Ile razy Chrystusowe słowa „cokolwiek uczyniliście jednemu z tych braci najmniejszych – mnieście uczynili” potraktowaliśmy jak pusty frazes, religijny banał, o którym szybko się zapomina, przechodząc do codziennych spraw? Zwróćmy uwagę na jeszcze jeden aspekt tego wydarzenia, a mianowicie na fakt, że Szymon pomaga nieść krzyż, ale nie wyręcza w tym Chrystusa. Jezus dalej niesie swój krzyż. Mistrz wie, że prawdziwa pomoc nie polega na odebraniu komuś krzyża, ale na tym, by dźwigającemu go… dodać sił.

Idąc za przykładem naszych ojców, chcemy ją wyśpiewać w Gorzkich Żalach. Jednak nie wystarczy tylko przyjść na to nabożeństwo pasyjne i wyśpiewać strofy. Trzeba naprawdę pobudzić do gorzkiego żalu swoją duszę, wniknąć w ogrom Chrystusowego cierpienia. Pomocą w tym „wnikaniu” i „pobudzaniu” naszej duszy niech będą przedziwni świadkowie Jego Męki, których spotykamy na kartach Ewangelii. W pierwszym naszym zamyśleniu pasyjnym chcemy stanąć obok zalęknionego, tchórzliwego Piłata. Stał się on symbolem wszystkich tych, którzy dla doraźnych, materialnych korzyści stają się letni, zapierają się swojej wiary, z różnych powodów zostawiają ją za drzwiami. Piłat w czasie przesłuchania Jezusa pyta Go: „Cóż to jest prawda?”. Oto Prawda stoi przed nim, a on cynicznie pyta: „Cóż to jest prawda?”. To pytanie, cynizm, z jakim zostaje ono postawione, najlepiej charakteryzuje postawę moralną Piłata. Prawdą jest dla niego to, co w danym momencie wydaje się wygodne. Poncjusz nie docieka prawdy, a jedynie wybiera „swoją” prawdę i właśnie dlatego skazuje niewinnego Chrystusa, a wypuszcza prawdziwego złoczyńcę – Barabasza. Ilu dzisiaj jest takich Piłatów? Może jesteś nim ty, siostro i bracie? Może jestem nim ja? Ile razy w swoim życiu nie przyznaliśmy się do Boga? Lękamy się zrobić znak krzyża w towarzystwie: przed posiłkiem, przechodząc obok kościoła, w pociągu na początku podróży itd.

Podczas pogrzebu słowami pieśni Niech aniołowie zawiodą cię do raju, prosimy aniołów, aby towarzyszyli zmarłemu w ostatniej drodze i wprowadzili go do domu Ojca. Słowo Boże ukazuje nam postać Archanioła Michała, który nazwany jest „wielkim księciem” oraz opiekunem i obrońcą ludu izraelskiego. Pojawienie się Archanioła Michała na ziemi zwiastuje zbawienie oraz tryumf ludzi wiernie wypełniających prawo Boże. Będzie to czas powszechnego zmartwychwstania.
Archanioł Michał w Apokalipsie występuje na czele duchów niebieskich, które definitywnie pokonają szatana. Aniołowie są Bożymi posłańcami, którzy na różne sposoby mają opiekować się i pomagać ludziom. Jako aniołowie stróżowie towarzyszą nam od chwili narodzin aż do naszej śmierci.

Podczas tegorocznych rozważań adwentowych skupimy się na badaniu stanu naszej wiary, jak i również poznawaniu i przypominaniu sobie głównych prawd chrześcijańskich. Tematy, które podejmiemy mają za zadanie pokazać nam, że naszym skarbem jest nasza wiara i Kościół. Wiara to wielki skarb, może przenosić góry. To ona sprawia, że chcemy się modlić, przychodzić na Eucharystię, przestrzegać przykazań i innych prawd nakazanych przez Pana Boga i Kościół. Skałą, na której budujemy, jest Jezus Chrystus. On wzmacnia naszą wiarę. Rozwijamy ją przez różne uroczystości w ciągu całego roku. Cykl kazań katechizmowych obejmuje 21 rozważań - dzięki temu obok kazań katechizmowych jest miejsce i czas na rozważanie m.in. Tajemnicy Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny czy wybranych wspomnień okresu Adwentu.

Zaproponowany cykl „Niezwykłe narodziny” składa się z dwudziestu jeden kazań w czasie których dzieciom towarzyszyć będzie przygotowująca się do Pierwszej Komunii Świętej Agatka. Rodzinę Agatki czekają ogromne zmiany, gdyż jej mama pod sercem nosi maleńkiego braciszka Agatki. Adwent w domu Agatki jest czasem ostatnich przygotowań, gdyż braciszek ma się urodzić zaraz po Bożym Narodzeniu. Kto wie, może zrobi „psikus” i urodzi się akurat w dzień narodzin Jezusa? Agatka, podobnie jak jej koledzy i koleżanki, każdego dnia uczestniczy w roratach, bo chce jak najlepiej przygotować się do zbliżających się świąt. Gdy wraca ze szkoły z najbliższymi rozmawia o tym, czym tak naprawdę jest Adwent. Rodzice oraz babcia Grażynka pomagają jej dostrzec wiele podobieństw między przygotowaniami na narodziny Pana Jezusa a przygotowaniami na narodziny małego braciszka Agatki. Zaproponowane homilie zostały przygotowane w formie krótkich opowiadań o Agatce i jej Adwencie. Każde z opowiadań zwieńcza podsumowujące zdanie – przesłanie, główna myśl danej historii. Ostatnim elementem każdego tekstu są propozycje pytań do zadania dzieciom. Dzięki rozmowie sterowanej, dzieci powtarzają sobie usłyszaną historię i lepiej zapamiętują główne przesłanie. Rozmowę z dziećmi dobrze jest zakończyć przypomnieniem i powtórzeniem głównej myśli. Homilie zostały przygotowane tak, by kapłan mógł swobodnie wybrać te historie, które jego zdaniem są najciekawsze i najważniejsze.

W kazaniach pogrzebowych bardzo często mówi się, że śmierć jest przejściem do innego świata. Śmierć jest formą rozstania – jest rozstaniem jedynym w swoim rodzaju. Wyjątkowość tego rozstania wypływa z niemożliwości panowania nad nim. Chrystus umarł na krzyżu za nasze grzechy. On stał się ofiarą przebłagalną, która pojednała nas z Ojcem i dała odpuszczenie za grzechy. Zmartwychwstanie Jezusa otworzyło nam drogę do wieczności. Jego zwycięstwo nad śmiercią jest także naszym zwycięstwem. Odtąd nie musimy bać się śmierci i czuć się wobec niej bezradnymi. Chrystus poprzez swoje zmartwychwstanie pokonał śmierć. Zjednoczyliśmy się z Jezusem w sakramencie chrztu i dlatego wszyscy jesteśmy przeznaczeni do zmartwychwstania i życia.

Śmierć, która kończy nasze ziemskie wędrowanie jednoznacznie pokazuje kruchość i przemijalność tego, do czego w życiu przywiązujemy dużą wagę. Dziś wielu ludzi widzi w Bogu surowego Ojca, a jeszcze bardziej surowego sędziego, którego trzeba słuchać, i który tylko czyha, aby ukarać człowieka za każde potknięcie. Słowo Boże, które słyszymy podczas liturgii pogrzebu, staje się pocieszeniem i umocnieniem w bólu i żałobie. Do modlitwy za zmarłych zachęca nas pierwsze czytanie wzięte z Drugiej Księgi Machabejskiej. Mamy tutaj pochwałę modlitwy za zmarłych oraz świadectwo wiary w zmartwychwstanie umarłych.

Chrześcijańska wiara, rodząca się ze słuchania słowa Bożego, przychodzi z pomocą, aby ukoić nasz ból po tragicznej śmierci bliskiej osoby i zapalić światło nadziei. Prorok Izajasz z mocą obwieszcza, że Bóg zwycięży i zniszczy śmierć. Oto nadejdzie dzień ostatecznego zwycięstwa nad śmiercią i nastanie nowe życie i nowy świat. Jezus Chrystus porównywał królestwo Boże do uczty, na którą wszyscy są zaproszeni. Obietnice Boga spełnią się na końcu czasów i wtedy wszyscy, którzy osobistą wiarą odpowiedzieli na zaproszenie Króla, zasiądą do stołu, aby ucztować w królestwie niebieskim.