Faryzeusze wysyłają swoich uczniów, bo sami nie mają odwagi wdać się w polemikę z Jezusem. W pierwszym etapie rozmowy posługują się pochlebstwami. Pytanie postawione jest tak, że stawia Chrystusa na przegranej pozycji. Chrystus przenosi rozmowę na inną płaszczyznę. W dialogu z Piłatem Chrystus wskazuje na Boga jako na dawcę władzy. Jezus podczas swojej działalności często podejmował krytykę ówczesnej władzy. Nikt z nas nie może być obojętny na sposób sprawowania władzy.

Chrześcijanin szuka prawdy, a nie potwierdzenia swych założeń. Kto uznaje swoje słowo za jedyną świętość, przestaje słyszeć argumenty, które go nie potwierdzają. Wierzący wyrzeka się nie tylko grzechu, ale i najmniejszego przywiązania do grzechu. Nie da się oddzielić tego, co prywatne, od tego, co publiczne, niedzieli od dnia powszedniego. Kierowanie się względami czysto ludzkimi prowadzi do relatywizmu: zapalania świeczki Panu Bogu, a gdzieś na boku ogarka diabłu. Jednak przewrotność myślenia wyjdzie na jaw. W człowieku jest niechęć do podejmowania trudnych tematów. Łączenie świętości z codziennością do takich należy. Nie można relacji z Bogiem ograniczyć do kościoła. Świętość zdobywamy w codzienności. Bóg widzi wszystko. Na rozdrożu stawajmy przed Bogiem w całej prawdzie. W Nim są rozwiązania, o których nam się nie śniło. Oddajmy Cezarowi to, co należy do Cezara, a Bogu to, co należy do Boga. Chrześcijanin żyje wiarą, nadzieją i miłością, a dokonuje się to w Jezusie.

Trzeba umieć liczyć, ale nie tylko pieniądze. Poszukujemy tego, co jest w życiu najważniejsze i poznajemy kryteria wartości według Ewangelii. Mamy być jednak mądrzejsi od króla Cyrusa, który był tylko „narzędziem” w ręku Pana. Najważniejsza w życiu jest miłość – doświadczyli tego poganie, którzy słuchali apostołów. Na pytanie o pieniądze Jezus nie dał się zwieść podstępnym faryzeuszom. Jego genialna odpowiedź dotycząca podatków po dziś dzień nie ma sobie równej. Pomoce: kilkanaście monet; tekst piosenki religijnej „Jak w uczniowskim zeszycie” (dla każdego dziecka).

Znaki czasu i czas łaski. Przypowieść o niezwykłym zaproszeniu i absurdalnym zachowaniu zaproszonych. Eucharystia – nieustające zaproszenie Króla na ucztę miłości. Jak często współczesny chrześcijanin przypomina zaproszonych na królewską ucztę w dzisiejszej przypowieści. A przecież każda Msza św. jest zapowiedzią Uczty zbawionych, w domu Ojca. Na to ostateczne spotkanie z Bogiem przygotowujemy się przez całe ziemskie życie, które podobne jest do pielgrzymowania. Czy można wyobrazić sobie życie duchowe, życie wiary – bez Eucharystii, bez sakramentów świętych? Bóg w swym nieskończonym miłosierdziu dał nam te święte znaki, święte narzędzia, dzięki którym i poprzez które udziela nam swoich łask, a mówiąc jeszcze głębiej: daje nam siebie, zanurza nas w swej miłości, obmywa miłosierdziem, uświęca Duchem Świętym, przyobleka w szatę dziecięctwa Bożego, pomnaża wiarę, roznieca nadzieję – abyśmy doszli do nieba.

Przypowieść o uczcie opisuje wesele syna królewskiego. Zaproszeni bez podania powodu zlekceważyli króla i przygotowaną uroczystość. Każdy zajął się swoimi sprawami. Byli i tacy, co pozbawili życia królewskich wysłańców. Król nakazał wojsku wytracić zabójców, a ich miasto spalić. Na Boże zaproszenie można odpowiedzieć pozytywnie lub negatywnie. Jako wolny człowiek mam prawo wyboru. Decyzją króla z sali weselnej zostaje usunięty człowiek nieodpowiednio ubrany. Bóg uczynił świat z niczego i tchnął w niego życie. Jezus ukazuje nam Boga, który jest Królem i Sędzią całego świata. Każdy z nas został zaproszony przez Jezusa do wspólnoty Kościoła. Obraz uczty to niezwykły obraz miłości Boga do człowieka, który patrzy na serce i każdemu udziela takiej samej łaski. Trzeba każdego dnia odnawiać w sobie nie tylko miłość do Pana Boga i zaangażowanie w Kościele, ale potrzebę nieustannej walki o świętość w sobie i wokół siebie.

Bóg zaprasza nas na „ucztę”, tzn. chce, abyśmy mieli udział we wszystkim, co On posiada. Obrazem tej wspólnoty jest Eucharystia. Bóg uczy nas wdzięczności. Niewdzięczność jest grzechem i pokazuje, że brak nam wiary. Najprościej wdzięczność wobec Boga możemy wyrazić w modlitwie. Pomoce: album albo kalendarz pokazujący cuda przyrody.

Bóg dał nam – ludziom – winnicę, byśmy się nią opiekowali i korzystali z jej owoców. Zapłata dla właściciela nie jest wygórowana. Ma przypominać dzierżawcom, że nie są absolutnymi właścicielami, ale tylko zarządcami. Dzierżawcy poczuli, że właściciel jest daleko. Postanowili więc przejąć winnicę na własność. Przypowieść o winnicy to poruszająca historia ludzkości, która nie chce uznać oczywistych faktów i praw, jakie rządzą rozwojem świata. Od czasu grzechu pierworodnego człowiek zaczyna żyć podejrzeniem, że Bóg, Właściciel winnicy, chce go wykorzystać i narzucić mu swoją wolę. Historia wielokrotnie uczyła, że człowiek może pobłądzić, a jego działania przynoszą tragiczne skutki. Troska o Bożą winnicę powinna zatem gościć w sercach tych ludzi, którzy czują się odpowiedzialni za losy świata. Módlmy się o dobre owoce naszej troski o winnice, które Pan nam powierza.

Chrześcijanin troszczy się o życie doczesne, jednak ta troska nie powinna prowadzić do utraty z oczu ostatecznego celu ziemskiej pielgrzymki. Właściciel winnicy ma prawo do jej owoców. Bóg dzieli się wszystkim i zaprasza do współodpowiedzialności za winnicę. Jestem jednym z dzierżawców – nasz dom i nasze pole zostały nam dane przez Boga. Przyjdzie czas zbiorów. Właściciel nie chce całego plonu, ale tylko plon jemu należny. Troska o winnicę to trzeźwe myślenie, roztropność i mądrość w patrzeniu na przyszłość. Słudzy właściciela, upominający się o prawdę, są traktowani jak wrogowie i zabijani. Uzurpacja władzy i bogactwa zawsze prowadzi do śmierci. Bóg nie rezygnuje – posyła większą ilość sług, by przestrzec ludzi. Pan wie, że z winnicy wyżyją wszyscy. To Bóg sprawia, by winnica przynosiła owoce we właściwej porze i z właściwą Jemu obfitością. Bóg Ojciec daje z miłości Syna swego Jednorodzonego. Jezus przychodzi, aby zbawić ludzi i podarować im życie wieczne.