Kim jest człowiek błogosławiony? Błogosławionym jest ten, który nie zwątpi w miłość Pana Boga. On ukochał nas do szaleństwa, aż po krzyż. Dlatego nasze życie nie będzie wolne od krzyża. Błogosławieni i święci to chluba i duma Kościoła. Dziś kierujemy nasz wzrok na Jezusa, który mówi o błogosławieństwach. Mamy starać się żyć według Jezusowych błogosławieństw.

Święty Łukasz przekazuje mam dzisiaj prawdę o czterech błogosławieństwach dotyczących płaczących, ubogich, głodujących i prześladowanych. Ideałem oczywiście nie jest ubóstwo, ale miłość do ubogich. Słowo „ubodzy” w języku greckim i hebrajskim odnosi się do ludzi, którzy nie mają niczego, nawet domu, to jest nędzarzy, żebraków i biednych w sensie materialnym. Osoba biedną w języku biblijnym jest również ten, kto nie ma wpływu we wspólnocie, nikt się z nim nie liczy, jest lekceważony, zwyczajnie przegrany bez jakiejkolwiek szansy życiowej. Po błogosławieństwach padają cztery biada – bogaczom, sytym, śmiejącym się i pysznym. Bogactwo jest niezwykle niebezpieczne. Ogranicza człowieka, zamyka jego horyzont życia do doczesności i teraźniejszości.

Opowiadanie o siostrze klarysce i dziennikarce. Ewangelia pokazuje, że najlepszym nauczycielem jest sam Jezus. Pan Jezus głosił nową naukę. Była to nauka z wielką mocą. Pismo Święte zawiera opis życia Jezusa Chrystusa. W sposób szczególny jest ono opisane w Ewangeliach. Jest jedna Ewangelii spisana przez czterech autorów: Mateusza, Marka, Łukasza i Jana. Pan Jezus był nie tylko nauczycielem, ale również lekarzem dusz, ponieważ leczył ludzi: przebaczał grzechy, wyrzucał z ludzi złe duchy, a nawet uzdrawiał z nieuleczalnych chorób. Uzdrawiał zarówno dzieci jak i starszych. Najważniejszą rzeczą jakiej nauczał Pan Jezus było ofiarowanie człowiekowi nowego przykazania: miłości Boga i bliźniego. Pomoce Napis: „Błogosławieni jesteście wy, ubodzy, albowiem do was należy królestwo Boże. Błogosławieni wy, którzy teraz głodujecie, albowiem będziecie nasyceni. Błogosławieni wy, którzy teraz płaczecie, albowiem śmiać się będziecie.” Pismo Święte

Wzruszający opis nawrócenia Fryderyka Chopina. Do ks. Aleksandra Jełowickiego mówi on: Bez ciebie, mój drogi, byłbym zdechł – jak świnia! (…) Jestem już u źródła szczęścia! Pochodząca z czasów romantyzmu opowieść o nawróceniu i umieraniu Chopina dotyka naszych serc. Ukazuje pokój, jaki może zagościć w ludzkim sercu, gdy doświadcza ono przebaczenia grzechów i pojednania z miłością Boga. Prorok Izajasz odczuł, że znajduje się w obecności Trzykroć Świętego Boga i w tej sytuacji uświadomił sobie swą znikomość i grzeszność. Biada mi! Jestem zgubiony! Wszak jestem mężem o nieczystych wargach i mieszkam pośród ludu o nieczystych wargach (Iz 6,5). Bóg oczyszcza wargi proroka, a tym samym całe jego jestestwo. Teraz może się podjąć misji, zleconej mu przez Pana.

Obecność Pana Boga w świątyni zbudowanej ludzkimi rękami jest wielką tajemnicą, która może człowieka wprowadzić w modlitwę uwielbienia, ale może również przytłoczyć. W świątyni Pan przemawia do nas poprzez słowo, które kieruje do nas w liturgii, i widzialne znaki, mające wyrażać tajemnicę Jego obecności we wspólnocie Kościoła. Spotkanie z Panem staje się dla nas wezwaniem do dawania o Nim świadectwa we współczesnym świecie: w miejscu pracy, w rodzinie czy sąsiedztwie. W I czytaniu mamy opis Teofanii – objawienia się Boga Izajaszowi. Prorok, widząc wielkość Pana i Jego majestat, dostrzega również własną małości grzeszność, które stają na przeszkodzie w głoszeniu słowa Bożego. Pan uzdalnia Izajasza do wypełnienia dzieła, do którego go przeznacza. Św. Paweł nazywa siebie dzisiaj poronionym płodem, ponieważ prześladował Kościół Boży, mówi o sobie jako tym, który jest najmniejszy z Apostołów, ale widzimy, że moc Boga uzdalnia go do świadczenia o Panu. Piotr w Ewangelii woła: Odejdź ode mnie Panie, bo jestem człowiek grzeszny (Łk 5,8), ale Pan go oczyszcza, powołuje i posyła.

Wydarzenia nad jeziorem Genezaret są niezwykle plastyczne, ale jednocześnie bardzo zwyczajne. Rybacy zakończyli nocny nieudany połów i teraz płuczą sieci. Tłum słucha Chrystusa, który naucza z Szymonowej łodzi. Po zakończeniu nauki Mistrz prosi właściciela łodzi, aby raz jeszcze wypłynął na głębię i zarzucił sieci. Szymon czyni tak i łowi mnóstwo ryb. Zdumieni rybacy wpatrują się w Jezusa. Nie wierzą swym oczom. Szymon wraz z Jakubem i Janem zostawiają wszystko i idą za Jezusem. Pierwszym celem homilii jest ukazanie sensu powołania prostych rybaków, którzy jako apostołowie wraz z Chrystusem będą łowić ludzi dla królestwa Bożego. Celem drugim jest pokazanie, jak można rozumieć wezwanie: „Wypłyń na głębię”. Pomoce: jeśli mamy, możemy pokazać dzieciom sieci rybackie.

W życiu i działalności Kościoła bardzo ważne są dwie sprawy: proroctwo i miłość. Bóg wybiera i powołuje Jeremiasza na proroka, aby był strażnikiem i obrońcą Prawa Bożego. Mocą proroka jest całkowita wierność Bogu. Jezus w Nazarecie wygłosił jedno z pierwszych swoich kazań. Obwieścił wszystkim zebranym w synagodze, że w Nim wypełniły się zapowiedzi proroka Izajasza. Mieszkańcy Nazaretu, odrzucając Jezusa, stali się symbolem całego narodu żydowskiego, który nie przyjął Go jako Zbawiciela. Sakrament chrztu włączył nas w prorocką misję Jezusa Chrystusa i dlatego naszym obowiązkiem jest głoszenie i świadczenie o Bogu i Jego nauce.

Jakże trudno być prorokiem dla swoich bliskich. Wszelkim życiowym zmianom towarzyszy lęk, czy podołam, czy warto. Została zachwiana równowaga duchowego środowiska naturalnego: świat skoncentrował się na odnogach rzeki, zapominając o źródle. Czy odniesienie do Boga cokolwiek nam zabiera? Człowiek to coś więcej niż biologiczny organizm. Człowiek przekracza granice, których sam nie zna. Mikroklimatem człowieka jest miłość, o którą należy się troszczyć ze wszystkich sił. Miłość jest powietrzem dla płuc, pokarmem dla ciała i duszy i nigdy nie ustaje. Nie wystarczy potakiwać głową – bez zaangażowania nie ma uczestnictwa. Pozwólmy by dotknęła nas Miłość! Dziś miłość zredukowano do seksu, wyrzucając to, co najgłębsze i najistotniejsze. Odtrącając Jezusa Chrystusa, skazujemy siebie na unicestwienie.