Obchodzimy dzisiaj niezwykłą uroczystość, w której wspominamy dzień narodzin św. Jana Chrzciciela. W Izraelu samo imię bardzo dużo mówiło o człowieku, o jego posłannictwie czy jakich szczególnych cechach. Kiedy przetłumaczymy imię Jan z języka hebrajskiego to oznacza ono Bóg jest łaskawy albo Jahwe się zmiłował. Rodzicami Jana Chrzciciela byli Zachariasz i Elżbieta. Wiedli oni spokojne życie, niestety nie mogli mieć dziecka. Ich smutek potęgował fakt, iż bardzo często wytykano ich palcami, bo ludzie żyjący w tamtych czasach uważali, że jeżeli ktoś nie miał dziecka to Pan Bóg mu nie błogosławi z powodu jakiegoś popełnionego grzechu. Jan Chrzciciel przez wiele lat przebywał na pustyni, przygotowując się do swojej późniejszej działalności. Głosił konieczność nawrócenia i przygotowania się na przyjście Zbawiciela. To on ochrzcił Jezusa w Jordanie, przez co uświęcił wodę, która służy do chrztu świętego, to jest do sakramentu, który przyjmujemy jako pierwszy w naszym życiu. Pomoce: Obraz pustyni. Rysunek Jana Chrzciciela.

Procesja Bożego Ciała – obrazem pielgrzymującego Kościoła. Kim jest dla mnie Chrystus w Eucharystii? Boży zasiew – łaska sakramentu Chrztu. Królestwo Boże, to życie, które ma się w nas rozwijać, poprzez różne etapy wzrostu. Piąty ołtarz Bożego Ciała – dusza każdego z nas. Czy wzrastam w wierze, która została zasiana w mym sercu przez łaskę Chrztu św.?

W kolejną niedzielę przychodzimy do naszej świątyni, by Panu przedstawić nasze osobiste sprawy – radości i troski naszego ludzkiego życia. Pan nas zna, zna nasze życie i pragnie po raz kolejny nasycić nas swoim Słowem i Ciałem. W liturgii słowa spotykamy dzisiaj proroka Ezechiela, który na podstawie obrazu drzewa mówi o wzroście i potędze Narodu Wybranego. Kolejnym bohaterem dzisiejszej liturgii słowa jest św. Paweł, który uczy nas zaufania Panu i mocy wiary. W Ewangelii czytamy dwie przypowieści: o zasiewie i o ziarnku gorczycy. Obie mówią o wzroście królestwa niebieskiego. Dzisiejsza liturgia słowa wspiera dążenia do pracy na rzecz rozwoju Królestwa Bożego – najpierw we mnie, bym i ja mógł się stać tym, na którym może się wesprzeć każdy potrzebujący mocy wiary. Kościół Święty, którym jesteśmy, potrzebuje świadectwa naszego życia.

Przypowieść o ziarnku gorczycy jest bardzo prosta w swej wymowie. Nie trzeba jej zbytnio tłumaczyć dzieciom. Celem homilii jest zwrócenie uwagi na rolę słowa Bożego, które zasiane w ludzkim sercu, tak jak ziarno zasiane w ziemię, wydaje plon. Dzieci powinny z radością przyjąć prawdę, że Jezus zasiewa słowa Ewangelii w ich sercu. Te słowa wyrosną w ich sercu i wydadzą plon. Homilia ma formę pouczającej baśni afrykańskiej autorstwa ks. Romualda Bakuna CM, który wiele lat głosił Ewangelię w Kongo. Pochodzi ze zbiorów prywatnych ks. Andrzeja Ziółkowskiego i do tej pory nie była publikowana. Dla wzbogacenia przekazu treści proponuję, aby tę baśń opowiedzieć z podziałem na role: narrator, ojciec, starszy brat, młodszy brat, żona młodszego brata. Homilię tę można przekazać w sposób bardziej teatralny i wykorzystać ją podczas szkolnej katechezy, na zbiórkach ministranckich, w czasie spotkań ze scholą, a nawet w czasie szkolnych rekolekcji dla dzieci i gimnazjalistów. Można się nią też posłużyć, pouczając dzieci, że w czasie wakacji winny pomagać swym rodzicom w drobnych pracach domowych, polnych, w ogrodzie itp.

Grzech pierwszych rodziców skutkuje kłamstwem. Diabelska pokusa zawsze sprawia wrażenie interesującej i dobrej, ale jednocześnie posługuje się kłamstwem lub niedopowiedzeniami. Człowiek, który nie współpracuje z łaską Bożą, jest otwarty na diabelskie pokusy. Jezus pokazuje nam, jak należy pokonać szatana oraz wskazuje na siebie jako źródło mocy do pokonywania diabelskich pokus. Posłuszeństwo Jezusowi jest gwarantem duchowego wzrostu. Maryja pierwszą posłuszną służebnicą Pańską.

Zło wykorzystuje kłamstwo, aby zwabić człowieka w swoje sidła. Jest łudząco podobne do dobra, dlatego ktoś, kto nie potrafi dobrze go ocenić, przyjmuje je jako dobro. Człowiek, który nie potrafi odróżnić dobra od zła, wpada w pułapkę szatana i wybiera pokusę. Wielu ludzi przeżywa różnorakie problemy: ekonomiczne, społeczne, zdrowotne, duchowe. Często problemy te przytłaczają nas tak bardzo, że nie potrafimy się odnaleźć. Człowiek jest zrezygnowany, wydaje mu się, że już nic nie ma sensu. Jednak nie wolno poddawać się zwątpieniu. Należy szukać ratunku u Pana. Bóg troszczy się o każdego człowieka, nie pozwoli, aby stała się nam krzywda.

Pan Jezus podejrzewany o związki z Belzebubem próbuje się tłumaczyć przed uczonymi w Piśmie. Nikt nie lubi, gdy go oskarżają. Jezusowi jest bardzo przykro, że nikt nie chce Go zrozumieć. Maryja wspiera swojego Syna. Jest zawsze w pobliżu, gdy Syn Jej potrzebuje. Najlepszy sposób na bycie blisko Jezusa to codzienna lektura Pisma Świętego. Homilia zakłada prowadzenie dialogu z dziećmi. Gdyby to było niemożliwe, pewne elementy trzeba przeformułować.

Otwarcie serca w najtrudniejszej chwili to objawienie się miłości. Na końcu pozostanie tylko miłość. Ona jest u źródeł, to ją trzeba kontemplować w Sercu Pana Jezusa. Motywem przewodnim litanii do Serca Pana Jezusa jest Serce jako gorejące ognisko miłości. Cierpienie i śmierć są tylko środkiem do objawienia pełni, narzędziem, które w rękach Boga staje się drogą, którą On sam podejmuje, by z nami przemierzać szlaki ludzkiej egzystencji. Żydzi pragnęli ukryć zbrodnię, by nie zepsuć sobie święta. Żołnierzom rzymskim było to obojętne, bo chcieli już odpocząć, chcieli szybko zakończyć egzekucję. Jezus skonał wcześniej, ale dla pewności jeden z żołnierzy włócznią przebił Mu bok. Ta włócznia stała się kluczem, bo natychmiast wypłynęła z Serca krew i woda.