Kobieta kananejska była przedstawicielką narodów pogańskich. Jezus dokonał cudu pod wpływem bardzo gorliwej, wręcz nieustępliwej prośby kobiety. Modlitewna postawa kobiety może być wzorem gorliwości dla każdego ucznia Chrystusa. Wydaje się, że w naszych czasach coraz bardziej zanika zwyczajna, codzienna modlitwa w różnych okolicznościach życia. Wielu ludzi decyduje się na gorliwą modlitwę dopiero pod wpływem problemów, których nie są w stanie samodzielnie rozwiązać. Trzeba codziennie modlić się za swoją rodzinę, za znajomych i nieznajomych, za ich różne sprawy. Można także prosić innych ludzi, aby modlili się w naszej intencji.

Kobieta, wykrzykująca swoje błogosławieństwo w dzisiejszej Ewangelii, staje na czele całych pokoleń ludzkości, aż do dziś, które sławią i wychwalają Maryję! Maryja jest pierwszą „błogosławioną”, ale tuż za nią błogosławieństwo rozszerza się na Apostołów i uczniów Jezusa, a w dalszej kolejności na wszystkich ludzi… Bóg wznosi Maryję w niebiosa, by przyznać Jej szczególne miejsce pośród swojego ludu! Każdy z nas – w Bożym zamyśle zbawienia – ma swoje miejsce przygotowanie w niebie…

W apsydzie bazyliki Matki Bożej Śnieżnej w Rzymie znajduje się mozaika przedstawiająca ukoronowanie Maryi przez Jezusa. Dzisiejsze święto ukazuje nam naszą przyszłość – Maryja ma już udział w chwale, do której my zdążamy. Maryja wiernie trwała przy Jezusie, również pod krzyżem. Nie jest sztuką trwać przy Bogu, kiedy jest dobrze. Znacznie trudniej trwać przy Nim, gdy przychodzą różne problemy, trudności.

15 sierpnia jest wyjątkowym dniem. Dziś bowiem obchodzimy wyjątkową uroczystość: Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny. W tradycji polskiej to święto nazywamy również imieniem Matki Bożej Zielnej. Dzisiaj nasze oczy kierują się jeszcze ku jednemu szczególnemu miejscu w Polsce. Jest takie miasto, gdzie w sposób szczególny Matka Boża jest czczona: klasztor na Jasnej Górze. To tam zbierają się dzisiaj tłumy ludzi, aby wielbić Maryję w Jej szczególnym wizerunku. Wniebowzięcie Maryi, które dziś świętujemy zostało uroczyście ogłoszone przez papieża Piusa XII w 1950 roku. Wniebowzięcie oznacza, że Maryja została z ciałem i duszą wzięta do nieba. Maryja przychodzi na ziemię, aby ostrzec ludzi przed niebezpieczeństwami, które czyhają na ludzi. Pomoce: Obrazek Czarnej Madonny; Zdjęcie Jasnej Góry; Zdjęcie Sanktuarium w Fatimie; Zdjęcie La Salette.

Scena uciszenia wichru na jeziorze prowokuje nas i zachęca do weryfikacji naszej wiary w Jezusa Chrystusa. Fragment Ewangelii jest opowiadaniem o tym, co wydarzyło się tamtej nocy, a jednocześnie symbolem sytuacji, które mają miejsce w naszym życiu. Łódź miotana przez fale symbolizuje Kościół, który na przestrzeni wieków doświadczał i nadal doświadcza różnych przeciwności. Praktycznie nie ma dnia, żeby w mediach nie pojawiła się jakaś sensacja, która w taki czy inny sposób uderza w Kościół. Najczęściej widzi się tylko jego słabości i upadki. Lęk i wątpliwości Piotra oraz pozostałych uczniów wyrażają lęki i wątpliwości chrześcijan żyjących w różnym czasie.

Czasem w życiu tracimy grunt pod nogami i pewność siebie. Świat w łonie matki był bezpieczny, zaciszny, przytulny. Narodziny zmieniają wszystko. Dla noworodka zaczyna się czas poszukiwania tego, co jest trwałe i przyjazne. Będą to ramiona matki, objęcie taty, twarz kochającego człowieka. Rozhuśtany świat znajduje punkt oparcia: miłość i opiekę najbliższych osób. Miłość wierna i trwała, ciągle obecna, w dzień i w nocy, staje się punktem archi medesowym dla ludzkiego życia. Uczniowie płynący w rozkołysanej sztormem łódce są symbolem naszej ludzkiej egzystencji. Płyniemy bowiem przez życie, nie czując twardego gruntu pod nogami. Nie jest „fundamentalizmem” rozsądne i mądre poszukiwanie życiowych fundamentów, na których można zbudować przestronny i gościnny dom ludzkiego życia.

W znanej przed laty piosence Arki Noego Jezus został nazwany ratownikiem. Dlaczego? Niebezpieczna przygoda św. Piotra, który gdy zwątpił, wpadł do wody i zaczął tonąć, jest symbolem całego ludzkiego życia. Kiedy na ludzi spadają wielkie kłopoty, tracą grunt pod nogami i szukają pomocy. Czasem przyjaciele i rodzina są w stanie pomóc człowiekowi w jego problemach, ale czasem kłopoty przerastają możliwości pomocy nasze i innych ludzi. Jezus chętnie pomaga ludziom, którzy zwracają się do Niego o pomoc. Dobrze jest zabiegać o Boże błogosławieństwo nie tylko w trudnych momentach życia, ale każdego dnia prosić o opiekę Opatrzności.

Każdy człowiek ma swój sposób widzenia ludzi, życia i nawet Pana Boga. Objawienie na górze Tabor: Piotr, Jakub i Jan doświadczyli Jezusa w całym blasku Jego boskiego majestatu i chwały. Pójście za triumfalnym Mesjaszem jest rzeczą oczywistą, to zaszczyt i radość, nie ma co do tego najmniejszego cienia wątpliwości. Apostołowie – zauroczeni i zafascynowani tą wizją – chcą postawić namioty. Pragną zatrzymać czas i objawienie, którego doświadczyli. Tego rodzaju doświadczenia mają jednak inny sens. Nie chodzi o to, żeby było nam dobrze. One mają pobudzać, ożywiać, inspirować, uskrzydlać do czynów i działania. W działaniach objawiają się trudności. Częstokroć skonfrontowani jesteśmy z granicami naszych ludzkich możliwości. Co wtedy?