Uroczystość Ciała i Krwi Pańskiej jest okazją do manifestacji naszej wdzięczności Bogu za dar Eucharystii. Niestety dla niektórych Komunia św. jest tylko rytuałem. Wielu jest też takich, którzy w ogóle nie przystępują do niej. Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Pańskiej ma swój początek w braku wiary kapłana, który podczas swej pielgrzymki do Rzymu zatrzymał się w Bolsenie, aby tam sprawować Eucharystię i otrzymał znak obecności Boga w Hostii. Naród Wybrany, krocząc przez pustynię, stopniowo uczył się akceptować Bożą wolę i uczył się pamięci o Jego wielkich dziełach.

Słowa Jezusa o chlebie żywym z nieba stanowią obietnicę i zapowiedź Eucharystii. Od Ostatniej Wieczerzy Bóg jest obecny pośród ludzi w swoim Ciele i swojej Krwi. Jest to inna obecość niż znane z Ewangelii przebywanie z apostołami. Ten inny rodzaj obecności Chrystusa nie oznacza, że oddalił się On od ludzi. Spośród wielu sposobów obecności Jezusa pośród ludzi Eucharystia jako sakrament Najświętszego Ciała i Krwi Pańskiej jest najdosłowniejszą i najpełniejszą realizacją obietnicy Jego obecności z nami. Cud tej obecności celebrujemy w każdej Mszy św. i podczas każdej adoracji.

Opowieść o dobrym królu, który interesuje się sprawami życia swoich poddanych jest ilustracją troskliwej miłości, jaką Jezus obdarza cały świat. Jezus pragnie zapewnić nam dobre i piękne życie już tutaj, na ziemi. Życiowe problemy i ludzkie nieszczęścia często mają źródło w grzechach, obojętności i zaniedbaniach. Bóg jest obecny w ludzkim życiu przez cały czas, nie tylko w trakcie modlitwy czy podczas naszego pobytu w świątyni. Bóg zaprasza nas, byśmy z Jego pomocą starali się uczynić świat lepszym i piękniejszym. Świadomość nieustannej Bożej miłości i obecności pomaga człowiekowi w wykonywaniu obowiązków i podejmowaniu starań o dobro drugiego człowieka.

Najtrudniej jest nawrócić tych, którzy są przekonani, że mają rację i przyjmują tylko to, co jest zgodne z ich założeniami. Do zrozumienia Jezusa i Jego zachowania nie można stosować narzędzi prawa, ponieważ żyje On i działa w logice miłości. Tajemnica Trójcy Świętej wymyka się ludzkim kategoriom myślowym; najwięksi filozofowie nie potrafili odnaleźć satysfakcjonujących wyjaśnień. Codzienny znak krzyża jest wyznaniem wiary w Trójcę Świętą, ale najlepszym sposobem na Jej kontemplację jest życie tym misterium na co dzień.

Historia Fynna i Anny jest pięknym obrazem bezinteresownej, wiernej i konsekwentnej miłości. Taka miłość nie poprzestaje na jednorazowej pomocy, ale oznacza wzięcie odpowiedzialności za kogoś, zaproszenie go do swojego życia. Taka jest też historia miłości Boga do człowieka. To historia obdarowania – już od momentu stworzenia świata. Bóg nas obdarowuje, ale również potem nie pozostawia nas samych. Historia miłości Boga do człowieka to dzieje miłości miłosiernej, przebaczającej grzech; co więcej – miłości, która składa za człowieka największą ofiarę, ofiarę z życia. Tę miłość objawił nam Syn Boży, a Duch Święty rozpala nasze serca, abyśmy byli w stanie ją przyjąć.

Człowiekowi jest bardzo trudno zrozumieć, kim naprawdę jest Bóg i w jaki sposób działa na świecie. Biblia wyraźnie mówi o istnieniu trzech Osób Bożych. Z Biblii czerpiemy naszą wiarę w Trójcę Świętą. Nasza wiedza o świecie powstaje na podstawie zdobywanych doświadczeń i pracy ludzkiego rozumu. Ludzkie zmysły i rozum są narzędziami ograniczonymi w swoich możliwościach poznawczych. Ograniczenia zmysłów i rozumu nie zwalniają nas z potrzeby kolejnych odkryć, również w dziedzinie życia duchowego i religijnego. Bóg działający w historii zbawienia sam odkrył przed nami niektóre tajemnice swojego istnienia. Kościół wyznaje wiarę w jednego Boga i w Trzy Osoby Boże. Pomoce: W trakcie homilii można posługiwać się rysunkami lub projekcjami obrazów iluzorycznych, na których dopiero wysiłek wzroku i umysłu może wyodrębnić różne osoby lub sceny. Można je znaleźć na stronach internetowych, np. http://adonai.pl/relaks/zludzenia. W ostateczności można posłużyć się rysunkiem przedstawiającym przedmiot w postaci lejka. Oglądany „dzióbkiem” do góry przypomina wieżę, „dzióbkiem” w bok – trąbkę, a w dół – lejek.

Naród Wybrany wielokrotnie doświadczał zagrożeń ze strony wroga zewnętrznego. Grzech pierworodny – geneza lęku i zagrożenia. Apostołowie dygotali z lęku zamknięci w Wieczerniku z obawy przed Żydami. Jeżeli ich Pan i Nauczyciel doświadczył tak wielkich cierpień i śmierci ze strony swoich wrogów, cóż mogli oni – biedni rybacy. Uspokoiły ich słowa Zmartwychwstałego: Pokój wam (J 20,19). To tak jakby powiedział: „Już dobrze. Przestańcie żyć swoimi lękami. Jestem z wami. Spójrzcie na Moje rany. W piątek były dla was powodem rozpaczy i załamania. Ale teraz to pieczęć Mojego triumfu. Nie lękajcie się wrogów, którzy są na zewnątrz wieczernika. Ich nienawiść może dotknąć tylko waszego ciała. Dlatego nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało. Bo nic więcej zrobić już nie mogą. Oto daję wam potężną broń do walki z prawdziwym wrogiem”.

Nasz język i nasze wyobrażenia o działaniu Ducha Świętego winny czerpać natchnienie z biblijnych opisów. Nie możemy zobaczyć ani Bożego Ducha, ani ludzkiego ducha. Wiara przekazuje nam prawdę o istnieniu świata duchowego, ale nie jest on dostępny naszym zmysłom. Są bezradne wobec tej rzeczywistości. W Katechizmie Kościoła Katolickiego czytamy: Jedyny i prawdziwy Bóg (…) stworzył z nicości dwa rodzaje stworzeń: stworzenia duchowe i materialne (KKK, 293). Świadectwo Pisma Świętego mówi nam o różnicy między Duchem Świętym – Bożym, niestworzonym – a ludzkim duchem stworzonym. Nasz rozum i doświadczenie stają przed swoistą kotarą, za którą ukrywa się Boska Rzeczywistość.