Przeżywamy dzisiaj doroczne święto Przemienienia Pańskiego. Jedni twierdzą Chrystus – tak, ale Kościół – nie. Chrystus jest dobry, Kościół zły – należy odkościelnić kraj. Kościół należy skompromitować. Jest też trzecia część wydarzenia – uczniowie zeszli z góry do „normalności”, do Apostołów, do codziennego życia i zachowali milczenie o tym wydarzeniu. Milczenie na temat wielkich dzieł Bożych, jakie dokonują się na Górze Przemienienia.

Dziś w Kościele przeżywamy piękne święto, Święto Przemienienia Pańskiego. Nie bez przyczyny Przemienienie dokonuje się na górze. „Dobrze, że tu jesteśmy” – Piotr cieszy się, że może być świadkiem tak wielkiego cudu. Było mu dobrze, bo przebywanie blisko Boga wprowadza pokój serca, daje radość. W trakcie Przemienienia z nieba słychać głos Boga, który mówi „To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie, Jego słuchajcie”. To dla nas bardzo wyraźny znak, Kogo mamy słuchać w naszym życiu – mamy słuchać Jezusa. Wszyscy jesteśmy zaproszeni do tego, żeby na wzór Pana Jezusa się przemieniać – zmieniać na lepsze.

Sytuacja rolnika i sytuacja kupca w dzisiejszych przypowieściach różnią się od siebie. Rolnik znalazł skarb niespodziewanie i jakby przypadkowo przy wykonywaniu powszedniej pracy. Kupiec zawodowo zajmował się handlem perłami. Był człowiekiem wytrwale poszukującym najcenniejszych eksponatów. To zestawienie i porównanie dwóch różnych życiowych sytuacji pomaga nam wyobrazić sobie i zrozumieć dwa typy ludzkich postaw wobec Boga i wiary w Niego. Badania statystyczne ukazują, że wiara w Boga nadal żyje w ludzkich sercach. Co sprawia, że ludzie potrafią usłyszeć Boży głos? Niektórzy żyją jak ów rolnik: poświęcają się pracy i codziennym obowiązkom. Aż do dnia, w którym natrafiają na coś nieoczekiwanego. Odkrywają, że w głębi ziemi ukryty był skarb.

W różnych miejscach, np. czasopismach, możemy znaleźć listę rzeczy najdroższych na świecie. Takie listy szokują, budząc czasem refleksję: czy te rzeczy są rzeczywiście tyle warte? Czy warto za nie płacić aż tyle? Jezus dziś mówi o skarbach – i to bardzo cennych: za rolę, w której ukryty jest skarb albo za drogocenną perłę trzeba było zapłacić całym swoim majątkiem. Jezusowa przypowieść skłania do zastanowienia, co jest cenne dla mnie. Za co oddałbym wszystko? Dla Salomona najcenniejsza była mądrość. Prosił właśnie o nią, a nie o to, co inni uważali za cenne: bogactwo, władzę, długie panowanie, zniszczenie wrogów. Jezus mówi o czymś, co jest jeszcze cenniejsze: o królestwie Bożym. Dla niego warto oddać wszystko.

Myśląc o skarbach, najczęściej wyobrażamy sobie pieniądze, złoto, kosztowności itp. Słowo „skarb” jest wieloznaczne i może dotyczyć także osób lub wartości niematerialnych. Co jest naszym największym pragnieniem? Miłość? Życie wieczne? Sława? Bogactwo? Jest jeszcze jeden skarb, dla którego warto poświęcić swój czas, energię, a nawet pieniądze: królestwo niebieskie. Drogę do królestwa niebieskiego musimy odkryć już teraz, w czasie ziemskiego życia. Królestwo niebieskie ocali nas i wszystkich, których kochamy, od wiecznego przemijania. Jezus zachęca nas do nieustannego starania o królestwo niebieskie.

Przypowieści Jezusa, czyli opowiadania wzięte z codziennego życia, zawierają w sobie uniwersalne przesłanie. W czasach Jezusa oczekiwano na Mesjasza, Bożego posłańca, który przyjdzie na ziemię, aby zaprowadzić ład i uporządkować wszystkie trudne sprawy. Żydzi oczekiwali od Mesjasza przede wszystkim wyzwolenia z rzymskiej okupacji oraz sądu, dzięki któremu sprawiedliwi znajdą się w królestwie Bożym, a niesprawiedliwi poniosą zasłużoną karę. Jezus głosi bliskość królestwa Bożego, ale zaprasza, aby tę nową rzeczywistość interpretować w sensie „cierpliwości Boga”. W Kościele, jak na całym świecie, obok dobra pojawia się zło. Dzieje się tak, bo taki jest człowiek, w sercu którego mieści się dobro i zło.

Bóg widział, że to, co stworzył, było dobre (por. Rdz 1,12nn). Od czasów buntu pierwszych rodziców gleba ludzkiego serca stała się miejscem zasiewu nie tylko czystego ziarna pszenicy (Bożej łaski), ale także kąkolu (grzechu i kłamstwa). Rozpoczynając Eucharystię, przyzywaliśmy Bożej pomocy w oczyszczaniu naszych serc z chwastów: grzechów popełnionych myślą, słowem, uczynkiem i zaniedbaniem. Zasiew łaski – Wcielenie i dzieło zbawcze. Prolog Ewangelii Jana – Słowo, Jezus, Miłość. Pierwsi rodzice, wybierając kłamstwo grzechu, przestali ufać Bogu, czyli wierzyć w Jego miłość. Wcielenie jest odpowiedzią miłosiernego Boga na grzech pierworodny. Miłość Boża okazuje się światu.

Jezus ponownie wykorzystał metaforę ziemi i ziarna, by ukazać prawdę o ludzkim sercu. Człowiek jest polem, na którym rosną dobre i złe ziarna, pszenica i chwasty. Odróżnienie dobra od zła nie zawsze jest łatwe. Zło przybiera często postać czegoś dobrego. Szatan nieustannie podsuwa człowiekowi swoje pokusy. Każdy człowiek powinien wydać dobry plon. Nasze życie nabiera blasku i sensu, gdy wypełniamy je szlachetnymi czynami i pragnieniami. Bóg poprzez swoje dary pobudza w nas pragnienie dobra. Do najważniejszych Bożych darów należą sakramenty i słowo Boże.