Wielu współczesnych chrześcijan postrzega Dobrą Nowinę tylko w wymiarze doczesnym. Uważają, że dobrze jest wtedy, gdy wiedzie się pomyślnie w ekonomii, w życiu osobistym i zawodowym. Dobra Nowina dla ubogich. Przychodzimy na Najświętszą Eucharystię, by spotkać się z Boskim Siewcą – naszym Panem i Zbawicielem. "Wiara rodzi się z tego, co się słyszy" (Rz 10,17) – zasiew słowa. Świadectwo ks. kardynała Stefana Wyszyńskiego – bohaterski siewca. Wolność jako wzrastanie w łasce. Pan Bóg mówi przez proroka Izajasza: "myśli moje nie są myślami waszymi ani wasze drogi moimi drogami" (Iz 55,8). Błogosławieństwa to myśli Boże, które nie są myślami ludzkimi.

Viktor Frankl (1905–1997) należy do najbardziej znanych psychiatrów i psychoterapeutów naszych czasów. Przez kilka lat był więźniem obozów koncentracyjnych. Te dramatyczne doświadczenia pogłębiły jego spojrzenie na naturę człowieka. Jest on twórcą trzeciej szkoły wiedeńskiej w psychoterapii. Swoją metodę określał terminem logoterapia, co można by przetłumaczyć jako leczenie człowieka za pomocą logosu, czyli słowa. Viktor Frankl uważał, że najbardziej fundamentalną motywacją, jaka kieruje ludźmi, jest poszukiwanie sensu życia. Nazwa metody – logoterapia – przychodzi na myśl, kiedy zastanawiamy się nad czytaniami liturgicznym: mówią one o Bożym słowie skierowanym do człowieka. Jest to słowo, które zbawia, ocala, uszczęśliwia, leczy. Boża „logoterapia” jest rozmową między Stwórcą a stworzeniem. Między Zbawcą a grzesznikiem.

Wiele swoich nauk Jezus przedstawił w formie przypowieści, czyli krótkich opowiadań z wyraźnym przesłaniem. Ewangelia mówi nie tylko o rolniku, który przygotowuje swoje zasiewy. Mówi przede wszystkim o nas; o ludziach i o tym, co robimy z Bożymi darami. Każdy człowiek otrzymuje od Boga swoisty kapitał na życie: talenty, zdolności, możliwości. Nasze talenty dotyczą różnych sfer: intelektualnej, społecznej, rodzinnej, duchowej itp. Życie człowieka to czas wydawania dobrych owoców.

Jezus najpierw zachęca, aby wszyscy, którzy czują się utrudzeni i obciążeni, przyszli do Niego, bo On chce im pomóc, a zaraz potem wzywa do wzięcia na siebie Jego jarzma. Jarzmo jest przede wszystkim ciężarem, który ogranicza naszą wolność – jest pojęciem wskazującym na coś negatywnego, przykrego, bolesnego. Wolność wydaje się być najważniejszą wartością, o którą walczymy i której pragniemy. Ze wszystkich stron słyszymy wołanie, aby uwolnić się od wszelkich zasad, wartości, przyzwyczajeń, sposobu myślenia wypływającego z tradycyjnego wychowania, od zależności od innych ludzi. Dziś często wolność oznacza całkowitą niezależność i wielokrotnie staje się swawolą, która na wszystko zezwala. W imię takiej wolności wydaje się, że człowiek wszystko może i nikt nie ma prawa ograniczać jego swobody.

Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię (Mt 11,28) – woła Jezus Chrystus w dzisiejszej Ewangelii. Pan Jezus dobrze zna życie i dlatego wie, że jest ono wypełnione trudem. Właściwe wypełnienie obowiązków związanych z nauką, studiami (lub pracą zawodową) czy z życiem domowym, jest samo w sobie niemałym ciężarem. Człowiekowi, który jest już wystarczająco zmęczony życiem, proponuje się przyjęcie nowego obciążenia: „Chrystusowego jarzma”. Podjęcie jarzma Ewangelii tylko pozornie przysparza ciężaru temu, co niesie ze sobą życie. Chrystus każe się uczyć od siebie „łagodności”, którą też nieraz nazywamy „cichością”.

Słowo „mądrość” ma w Biblii dwa znaczenia. Jest mądrość Boża i mądrość ludzka, nieuwzględniająca w swych zamiarach planów Bożych. Jakie rzeczy można zakryć przed „mądrymi tego świata”? Z pewnością nie chodzi o rzeczy materialne. Po grzechu pierworodnym życie ludzi wygląda inaczej niż wcześniej. Musimy zmagać się z wieloma przeciwnościami losu. Jezus nie zamierza usuwać przed nami wszystkich przeszkód, lecz chce wzmocnić nasze siły. Powinniśmy nieść ciężar swojego życia, czerpiąc siłę od Boga.

Przykazanie: Czcij ojca swego i matkę swoją. Krzyż – znak miłości i źródło mądrości. Świadectwo św. Jana Pawła II o ojcu. „Moje lata chłopięce i młodzieńcze łączą się przede wszystkim z postacią ojca, którego życie duchowe po stracie żony i starszego syna niezwykłe się pogłębiło. Patrzyłem z bliska na jego życie, widziałem, jak umiał od siebie wymagać, widziałem, jak klękał do modlitwy. To było najważniejsze w tych latach, które tak wiele znaczą w okresie dojrzewania młodego człowieka. Ojciec, który umiał sam od siebie wymagać, w pewnym sensie nie musiał już wymagać od syna. Patrząc na niego, nauczyłem się, że trzeba samemu sobie stawiać wymagania i przykładać się do spełniania własnych obowiązków. Ten mój ojciec, którego uważam za niezwykłego człowieka, zmarł – prawie nagle – podczas drugiej wojny światowej i okupacji, zanim ukończyłem dwudziesty pierwszy rok życia”. (André Frossard, „Rozmowy z Janem Pawłem II”, Kraków 1983, s. 14–15). Dzięki miłości Jezusa, która pokonała śmierć, można trwać w miłości do tych, którzy już odeszli do Domu Ojca.

Pozory mylą: bywa, że z powodu niepozornego wyglądu nie rozpoznajemy kogoś, kto jest wielki. Tak było w życiu św. Jana Pawła II, który został nierozpoznany, kiedy wędrował po górach ubrany jak zwykły turysta. O tym, że pozory mylą, przekonujemy się często także na podstawie codziennych doświadczeń. Przykładem może być choćby sytuacja, w której młody nauczyciel z powodu swojego młodego wyglądu bywa w szkole brany za ucznia. Specjalnej nagrody warci są ludzie, którzy potrafią rozpoznać kogoś ważnego w niepozornie wyglądających osobach. Szunemitka z dzisiejszego pierwszego czytania rozpoznała w Elizeuszu proroka i tak go przyjęła. Otrzymała za to nagrodę: prorok wyprosił jej upragnionego syna.