Zdrowie fizyczne jest niezmiernie ważne do codziennego, normalnego funkcjonowania. Podobnie jest z naszym duchem. Rachunek sumienia to pierwszy krok sakramentu uzdrowienia. To przypomnienie sobie wszystkich grzechów, które popełniło się od ostatniej spowiedzi. Żal za grzechy to smutek z powodu popełnionych grzechów. Natomiast mocne postanowienie poprawy to wzbudzenie w sobie pragnienia nieobrażania już więcej Boga. Kolejnym krokiem jest wyznanie grzechów. Po spowiedzi należy odprawić pokutę i wynagrodzić Panu Bogu i bliźniemu wyrządzone krzywdy.

Współczesne żniwo jest równie wielkie jak biblijne. Żniwa wymagają wielkiego wysiłku i zaangażowania wielu osób. Każdy człowiek jest wezwany, by być robotnikiem przy żniwach. Powszechna znajomość tekstu Pisma Świętego nie oznacza, że ludzie znają jego treść. Trudność w głoszeniu Ewangelii. Ewangelizacja zakłada ciągłość, stałe zaangażowanie. Każdy człowiek jest wezwany do pisania własnej ewangelii, którym jest podążanie za Chrystusem.

„Cień czynu” decyduje o długości czyśćca. „Jutro” każdy z nas stanie przed Bogiem. Chrystus najpierw ukaże się jako cierpiący, to cierpienie to nasza grzeszność. Przewidywana sceneria naszego pogrzebu. Ujrzymy każdy nasz grzech z „drugiej” strony. Po „drugiej stronie” wszystko ma swoją wartość. Św. Faustyna postawiona przed wyborem. Określenie dnia czyśćca. Ta scena ma nas prowadzić do dziękczynienia Bogu za Miłosierdzie.

W dzisiejszym świecie liczy się głównie umiejętność „sprzedania” towaru albo usługi. Ludzie bardzo łatwo nabierają się na „piękne słowa”, którymi reklamuje się owe „produkty”. «Nie każdy, kto mówi Mi: „Panie, Panie!”, wejdzie do królestwa niebieskiego, lecz ten, kto spełnia wolę mojego Ojca, który jest w niebie». Wszelkie techniki manipulacji słowem są domeną złego ducha. Jezus uczy nas, że prawdę zawsze da się zweryfikować. Wielu deklaruje się dziś jako wierzący, ale czy dzięki temu świat staje się lepszy? Wielu z nas tylko deklaruje tożsamość chrześcijańską, a wcale nią nie żyjemy. Czy nie jesteśmy ludźmi wyznającymi wiarę bez pokrycia w czynach?

Wędrując po adwentowych ścieżkach oczekiwania na przyjście Jezusa uświadamiamy sobie, że czas który przemija, przybliża nas do narodzin boskiego Syna. To kolejny dzień pracy, nauki. Jezus poprzez dzisiejsze słowo zaprasza nas do szkoły pokory i prostoty. To, co Jezus objawia, mogą zrozumieć ludzie pokornego serca, bo oni potrafią stanąć w prawdzie o własnym życiu. W kontekście dzisiejszej Ewangelii warto również sięgnąć do małej, ascetycznej książeczki Tomasza à Kempis „O naśladowaniu Chrystusa”. Czytamy w niej takie słowa skierowane dziś do nas wszystkich: „Bądź pokorny i pełen pokoju, a Jezus będzie z tobą. Bądź pobożny i cichy, a zostanie z tobą” (III Księga i 8. rozdział „O naśladowaniu Chrystusa”).

Święty Andrzej jako pierwszy odpowiada na Boże wezwanie. Męczeńska śmierć apostoła. Powołanie apostołów wiązało się z radykalną zmianą życia. Radykalność decyzji wynika z odwagi apostołów. Porzucając dotychczasowe życie, świadomie rezygnują z bezpieczeństwa. Bóg taki sam plan ma wobec każdego człowieka. Chodzi o to, by na Boże wezwanie odpowiedzieć jak najwcześniej. Odkrycie powołania to odkrycie własnej tożsamości.

Niezwykła jest lekcja, której udziela nam setnik z dzisiejszej perykopy. Setnik, inaczej zwany centurionem, jest dowódcą oddziału wojskowego, w skład którego wchodzi 100 żołnierzy. Jest to człowiek, który odniósł sukces w wojskowości i który na co dzień wydaje rozkazy swoim podwładnym – tak żołnierzom jak i służącym. Nie wiemy skąd setnik wiedział o Jezusie. Św. Paweł powie, że wiara rodzi się ze słuchania – jakże zatem otwarty na Dobrą Nowinę był setnik, skoro uwierzył w Jezusa! Jezus nie jest dowódcą, czy przełożonym, jest Bogiem, a setnik wie, że prosić samego Boga powinna najdostojniejsza osoba i idzie sam. Jednocześnie wie, że przed Bogiem jest tylko niegodnym sługą. Prośmy Boga o dar pokory, czyli uznania prawdy o samym sobie. Prośmy o dar wiary w Jezusa – Boga i Człowieka.

Czuwać oznacza być ostrożnym na pokusy, które każdego dnia próbują doprowadzić nas do złego, aby odwrócić nasz wzrok od Boga. Mamy czuwać, bo to prawdziwa walka między dobrem a złem i ważne jest, aby opowiedzieć się po dobrej stronie tej bitwy. Chrześcijanin zawsze powinien stać po stronie dobra i toczyć walkę o swoje życie wieczne. W modlitwie nabieram ducha, napełniam się Duchem Świętym. On obdarza mnie swoimi darami. Pomagają one w czuwaniu. Dzięki modlitwie staję w obecności Pana Boga. Mam świadomość, że mogę liczyć na Niego, nie zaś na swoje siły, które przecież są takie małe. Powiedz Jezusowi o tym, co Cię dotyka. Wylej przed Nim swój smutek, żal, ale też podziel się swoimi sukcesami i radościami. Podziękuj za to, co dobrego cię w życiu spotyka każdego dnia.