Życie każdego z nas jest wędrówką. Dzisiejsze słowo Boże mówi nam o obietnicach Bożych i zapowiedzianej paruzji. Nasze codzienne troski, walki, bieganina mogą się stać jarzmem trudnym do udźwignięcia. Księga Mądrości dodaje nam otuchy, pouczając nas, że po każdej nocy świta poranek. Pan zapowiada jego nadejście. W dzisiejszej liturgii słowa znajdujemy nawiązanie do patriarchów. Są to szczególnie umiłowani przez Boga ludzie, którzy stali się świadkami wiary i wzorami zaufania Bożym obietnicom. Są naszymi przewodnikami na drogach wiary. W Ewangelii Jezus poucza swoich uczniów o królestwie Bożym. Uczniowie mają być zawsze gotowi na jego przyjście. Codzienna modlitwa i zaufanie Panu są dobrą formą oczekiwania. Pan działa w życiu każdego z nas, dla każdego przygotował to, czego potrzebuje do dobrego życia. Potrzeba tylko postawy zaufania i wierności.

Kiedy się boimy? Co musi się wydarzyć, abyśmy przestali się bać? Czujemy się bezpieczni w tym, co jest trwałe, w tym, co daje nam stabilne oparcie. Co jest trwalsze: dom z cegieł, czy dom z kartonu? Pan Jezus obiecuje nam skarb jeszcze trwalszy niż najmocniejsze cegły i mury – obiecuje nam niebo. W jaki sposób w naszym życiu ma się wyrażać czuwanie? Pomoce: - kilka cegieł (2 lub 3); kilka kartonowych pudełek (może ich być tyle samo, co cegieł); cegły i kartonowe pudełka należy, o ile to możliwe, przed Mszą św. ustawić blisko ołtarza, tak, by były widoczne dla dzieci.

Ewangelista Łukasz opisuje ciąg zwykłych i niezwykłych wydarzeń z życia Jezusa, które przeplatają się ze sobą. Podczas przemienienia twarz Jezusa zaczyna świecić niespotykanym blaskiem, Jego szaty stają się lśniąco białe, ukazują się dwie postacie, z obłoku rozlega się głos. Trzej uczniowie Jezusa stoją jak sparaliżowani. Nasze krytyczne myślenie, wykształcone na zajęciach z chemii i fizyki, skłoniłoby nas do podejrzliwości. Czy to nie była halucynacja? Albo zręczna mistyfikacja? Ten sposób myślenia był apostołom obcy. Piotr, Jakub i Jan znali Jezusa od dłuższego czasu. Wiedzieli, że jest niezwykłym Nauczycielem i Uzdrowicielem, któremu można zaufać.

Przyjemniej byłoby posłuchać o cudach dokonanych przez Jezusa, a nie śmierci i marności wszystkich bogactw ziemskich. Kohelet mówi, że wszystko w ludzkim życiu jest marnością. Człowiek się trudzi i męczy, a i tak niewiele skorzysta z owoców swoich wysiłków. Bardzo często myślimy, że gdybyśmy mieli więcej pieniędzy, nasze życie byłoby łatwiejsze i przyjemniejsze. Jednak widząc nieoczekiwaną i przedwczesną śmierć osoby zamożnej, uświadamiamy sobie, że nic ze sobą nie zabrał i wszystko zostało dla innych. Sukces, bogactwa i chciwość mogą przynieść człowiekowi zgubę. Słowo Boże dzisiejszej niedzieli pokazuje, że problemem nie jest bogactwo, ale jego niewłaściwe używanie.

Marność nad marnościami (Koh 1,2) – przestroga dla człowieka, że gdy gubi właściwe proporcje, wprowadza zamęt i śmierć. Człowiek bezbożny prędzej czy później wybiera drogę szeroką i wygodną, a wtedy staje nad przepaścią. Roszczeniowość to owoc złego działania. Rozbija relacje międzyludzkie. Slogan „należy mi się” jako motto życia odzwierciedla egoizm. Chciwość przeradza się w niepohamowane żądze. Życie człowieka nie jest zależne od jego mienia. Św. Paweł woła: dążcie do tego, co w górze, nie do tego, co na ziemi (Kol 3,2). Najlepsze lokaty, polisy, ubezpieczenia znajdują się u Boga! Chrześcijanin w patrzeniu na świat korzysta z daru rozumu i daru pamięci. Korzysta ze świata o tyle, o ile ten pomaga mu w dojściu do domu Ojca. To wiara kieruje ku życiu w pełni, życiu ukrytym, w Bogu.

Zwrócenie uwagi dzieci na wartość dzielenia się oraz pokazanie, że chytrość i chciwość prowadzą do samotności. Opowiadanie o Janku, jego młodszej siostrze oraz ich koledze jest próbą przełożenia na język zrozumiały dla dzieci przypowieści z dzisiejszej Ewangelii. Rozmowa z dziećmi na temat chytrości oraz wartości dzielenia się. Zadanie apostolskie – staraj się mieć otwarte serce dla innych. Pomoce: karteczki z rysunkiem malin dla każdego dziecka; jako rekwizyt można wykorzystać maliny, którymi po Mszy św. warto poczęstować dzieci.

Opowieść o Sodomie i Gomorze należy do tych fragmentów Pisma Świętego, które we współczesnym świecie wywołują wiele emocji i kontrowersji. Nasi przodkowie w wierze nie próbowali wymagających biblijnych tekstów wycinać czy unieszkodliwiać, nadając łagodzące interpretacje. Wczytujemy się dzisiaj w opowieść o Sodomie i Gomorze, aby poznać Boże plany w stosunku do człowieka. Kara, jaka spotkała mieszkańców Sodomy i Gomory, stała się symbolem Bożej sprawiedliwości, która wprawdzie jest cierpliwa i wyrozumiała, jednak posiada pewne granice. Nie idea sprawiedliwego czy karzącego Boga napotyka na trudności w powszechnej akceptacji tej opowieści; największym problemem współczesnego człowieka jest uznanie i nazwanie własnego grzechu.

Odwołując się do osobistego doświadczenia modlitwy, pytamy dzisiaj o jej moc i konieczność. Świat dzisiejszy zdaje się życie duchowe modlitwy spychać na margines. Abraham w czytanym dzisiaj fragmencie Księgi Rodzaju jest prekursorem modlitwy pokornej. Staje przed Bogiem odważnie, ale z uniżeniem, by wyprosić ułaskawienie dla miast, które Pan chce zniszczyć. W Ewangelii spotykamy wątek, który podpowiada nam o kolejnej postawie modlitewnej, jaką jest postawa modlitwy wytrwałej. Pan poucza nas, że trwanie przed Bogiem, pewna nieustępliwość, są miejscem działania Jego Łaski. Modlitwa człowieka powinna mieć znamiona modlitwy synowskiej. Pan wzywa nas do takiej postawy. Syn naśladuje ojca, ale syn u Ojca może wiele uzyskać.