Człowiek niejednokrotnie boryka się z problemami, które zdają się wyczerpywać wszystkie jego siły, a nawet wysysają z niego chęć życia. Prorok Eliasz napotyka na trudności w głoszeniu Bożego słowa, jego misja nie przynosi oczekiwanych owoców. Pragnienie śmierci, które nosi w sobie Eliasz, jest wyrazem bezsilności i rozgoryczenia. Pan Bóg chroni proroka i poprzez posłańca dodaje mu sił fizycznych i duchowych, dzięki czemu Eliasz kontynuuje swoją drogę. Św. Paweł wskazuje nam, jak powinni postępować chrześcijanie, wzywa nas do okazywania sobie wzajemnie miłości.

Życie człowieka jest wędrówką. Osłabionego proroka Eliasza wspomaga Bóg. Pielgrzymka jest ważnym wydarzeniem w życiu całej rodziny. Odpoczynek i posiłek pozwalają pokonać zmęczenie i dają siły na dalszą drogę. Życie ludzkie też jest pielgrzymką. Jej celem jest dom Boga Ojca. Dojście tam wymaga największego wysiłku. Jezus swoim Ciałem posila nas w drodze do Boga. Jest Chlebem dającym życie wieczne. Jezus jest naszym przewodnikiem w drodze do wieczności. Naśladując Jezusa, należy zamienić wady na cnoty. Pierwszą część homilii dobrze jest zobrazować slajdem z pielgrzymki lub z innej pieszej wycieczki; można zainscenizować wspólne z dziećmi przygotowanie plecaka na pieszą wędrówkę: kij wędrowca, kanapki, owoce, napoje, nakrycie głowy, parasol.

Jasność Przemienienia nie była przeznaczona dla wszystkich oczu. Jezus nie zabrał ze sobą na szczyt góry całej Dwunastki, ale tylko trzech wybranych uczniów. Trzej najbliżsi uczniowie byli przygotowywani na najtrudniejsze i najczarniejsze godziny cierpienia Jezusa. Ujrzeli nadprzyrodzone światło, aby w chwili ciemności zrozumieć, że cierpienie ma sens. Opowieść o Przemienieniu została umieszczona w kontekście zapowiedzi Jezusa, że będzie On zdradzony, wydany na cierpienie i śmierć krzyżową. Uczniowie nie mogą uwierzyć, że Jezus chce dobrowolnie przyjąć tragiczny i bolesny los, widząc w nim drogę do zbawienia. Przemienienie miało zatem jedno i podstawowe zadanie: przekonać ich o sensowności drogi krzyża.

Wyznanie wiary umacnia wiarę, postawa ufności pogłębia ufność, miłość karmi się miłością. Być wierzącym, to praktykować wiarę. Szukanie Boga – oczyszczenie naszych motywacji. Szatan również szukał Jezusa na pustyni i nawet prowadził z Nim dialog oparty na cytatach z Biblii. To znana scena kuszenia Zbawiciela na progu Jego publicznej działalności. Jedna z pokus dotyczyła – podobnie jak dzisiejsza Ewangelia – chleba. „Zamień te kamienie w chleb. Pokaż swoją wszechmoc. Udowodnij, że jesteś Synem Bożym” (por. Mt 4,1–4; Łk 4,1–4).

Izraelici nie mówili o upokarzającej niewoli; tęsknili za dobrymi warunkami życia: garnkami pełnymi mięsa i chlebem jedzonym w ziemi egipskiej. Czy wolność to jedynie zabieganie o pełny brzuch? Przerażająca jest wizja zniewolonych ludzi, którzy zadowalają się garnkami mięsa i chlebem. W naszym kraju kolejne młode pokolenia zrywały się do walki o prawdziwą wolność i nie ulegały „egipskiemu zadowoleniu”. To nie byli mityczni herosi. To byli zwykli – a jednocześnie niezwykli ludzie! Wolność kosztuje, a ceną może być śmierć, jak w przypadku powstańców, którzy poświęcali własne życie, walcząc o wolny kraj. Życie przeszłością prowadzi do narzekania i szemrania; nie ułatwia rozwiązywania aktualnych problemów.

Bóg nakarmił rzesze Izraelitów na pustyni, mimo iż byli zasłuchani bardziej w swoje ciało, aniżeli w ducha. Stało się to za przyczyną Mojżesza. W Nowym Przymierzu pokarmem dla nas staje się Chrystus. Cudowne rozmnożenie chleba na pustyni jest zapowiedzią Eucharystii. Chrystus pragnie, aby Izraelici uwierzyli w Jego Ojca niebieskiego, który posłał Go na świat w celu zbawienia ludzi. Wszystko to czyni Bóg w swej mądrości, abyśmy mieli udział w Jego królestwie. W homilii pouczamy dzieci, że podczas każdej Eucharystii na ołtarzu dokonuje się cud przemiany: chleba w Ciało Chrystusa i wina w Jego Krew. Jako wierzący w Pana Jezusa możemy przyjmować najświętsze postaci do swego serca. Czynimy to dlatego, że On sam powiedział: Bierzcie i jedzcie… bierzcie i pijcie… Podczas homilii potrzebne będą: patena z dużą hostią, naczynie z komunikantami, ampułka z winem. Podczas pokazywania ich dzieciom, proszę podejść bliżej, aby wszystkie mogły z bliska zobaczyć, o czym jest mowa.

Ludzie interesują się wszelkimi faktami i zjawiskami, które odbiegają od normalności. Przykładem jest popularność Księgi Rekordów Guinnessa. Poszukiwanie nadzwyczajności i zainteresowanie tym, co wykracza poza normalność, nie jest nowym trendem. Pierwsze czasopisma wydawane w Europie w XVI i XVII wieku przedstawiały różne anomalia natury. Wiele programów telewizyjnych zaprasza osoby, które w jakiejś dziedzinie są najlepsze lub wyróżniające się. Dzisiejsza Ewangelia nie wpisuje się w ten nurt podążania za niespotykanymi doznaniami i przeżyciami. Ze strony Jezusa nie widać żadnych oznak, by eksponować swą niezwykłość i cudowność. Jednym z powodów, dla których Jezus dokonywał cudownych znaków, była chęć pomocy innym i ulżenia ich losowi.

Założenia Bożej ekonomii: dzielić się niepokojami, bo wtedy ich ubywa; dzielić się z potrzeby serca, a wtedy wszystkim przyrasta. Ludzka zapobiegliwość różni się od Bożej troski. Lęk, że nie wystarczy, paraliżuje wszelkie poczynania. Ekonomia daru nie posługuje się rachunkiem strat i zysków. Najważniejszy jest Dawca, a nie potrzeba. W świetle tej ekonomii, rzeczy zyskują nową wartość. Otwieramy serce i stajemy się darem. Ekonomia daru czyni coś z niczego, okruch czy kropla przemieniają się w bochen i dzban. Najmniejszy dar urasta do rangi cudu. Ekonomia wdzięczności to pokorne i wdzięczne odnoszenie do Boga tego, co się ma w danej chwili. Wypowiadając „dziękuję” jestem świadom, iż wszystko od Boga pochodzi. Do Niego odnoszę osoby, sprawy i rzeczy.