Homilie codzienne

Choroba potrafi ściąć z nóg nawet najsilniejszego człowieka. W roku 1954 zmarł francuski malarz. W ostatnim roku życia z trudem mógł utrzymać pędzel w zdeformowanych przez reumatyzm rękach. Pokonując coraz większe cierpienie nadal malował. Chrystus nas uczy tej prawdy, że w cierpieniu i we współcierpieniu kryje się szczególna moc przybliżająca człowieka do Boga, jakaś szczególna łaska. Właśnie w tej łasce swoje nawrócenie znalazło wielu ludzi – dziś nazywamy ich świętymi. Z naszym cierpieniem możemy łączyć się w ofierze Jezusa Chrystusa i ofiarować je za Kościół Święty.

Człowiek ma zamknięte zmysły na otaczający go świat. Szatan wykorzystuje ten fakt ku zatraceniu człowieka. Bóg otwiera człowieka na dobro. Inspiracje i tropy do homilii  Czytania wskazują na zamknięte zmysły człowieka.  Oczy Ewy były na uwięzi. Zewnętrzne piękno zakryło glębię.  Skutki spożycia owocu.  Uzdrowiony kaleki człowiek.  Prośba o dar zaufania do Boga.

Dla Boga wszyscy są ważni, Żydzi i poganie. Jezus domaga się jednak wiary. Pogańska niewiasta miała wielką wiarę w prawdziwego Boga. Jezus z Nazaretu, podziwiając jej wiarę, wyrzucił złego ducha z jej córki. Cierpienia są treścią ziemskiego życia wszystkich ludzi.

Niektórzy lubią tłumaczyć się ze swoich grzechów podczas spowiedzi. Jezus mówi wyraźnie: „Co wychodzi z człowieka, to czyni go nieczystym. (…) Całe to zło z wnętrza pochodzi i czyni człowieka nieczystym.” Patrząc na czyny ludzkie, możemy powiedzieć jaki jest człowiek, który je popełnia, pokazują one jego wnętrze. Bóg chce pokonać w Tobie zło i odnowić swój obraz w nas, ale potrzebuje Twojego i mojego zaangażowania, aby naprawiać serce!

Uświadomić wierzącym, że przykazania Boże są zdecydowanie ważniejsze niż ludzkie zwyczaje, choćby istniejące od setek lat. Człowiek nie może żyć bez miłości. Faryzeusze bardziej cenili swoje tradycje niż przykazania Boże. Czy nie zapominam o przykazaniu miłości?

Jako chrześcijanie wierzymy w nieśmiertelność, i w to, że istnieje życie po życiu w królestwie niebieskim. Uczniowie razem z Jezusem wrócili z wyprawy misyjnej. Poszukiwali miejsca na odpoczynek. Odpłynęli na inny brzeg jeziora, ale tam też spotkali ludzi, którzy potrzebowali Jezusa. Popatrzmy dziś w nasze serca. Jaki jest stan naszego ducha? Czy nasze serce nie potrzebuje duchowego respiratora, aby wyzdrowieć? Czy wszystko w naszym życiu jest w porządku?

Bardzo ściśle należy interpretować przykazanie Boże: „Pamiętaj, abyś dzień święty święcił”. Dwie rzeczywistości: dzień powszedni i niedziela; miejsce pracy i miejsce modlitwy; my w pracy i my w kościele. My – obywatele swojej ojczyzny i my – członkowie powszechnego Kościoła. Nie są to pojęcia przeciwstawne, ale wzajemnie się dopełniające. Oddać Bogu to, co do Boga należy – to także zadanie dla nas, szczególnie wyczulonych na zadośćuczynienie za grzechy świata. Jezus wzywa nas dziś, abyśmy odpowiedzieli na pytanie: „Czy naprawdę oddaję Bogu to, co jest Jego, a co Mu się ode mnie należy?”. Niekiedy chcemy pogodzić religijność z nienawiścią, deptaniem drugich ludzi, nieuczciwością w wielkich i małych sprawach, zazdrością, zawiścią, brakiem miłości. Zbawiciel pozwolił się zdradzić, przybić do krzyża, nie chciał się na nikim mścić, ale przebaczał i kochał. Oddać Bogu to, co Boże, oznacza wypełnienie Jego prawa przez zachowanie Ewangelii w całym jej radykalizmie.

Dziś święto Ofiarowania Pana Jezusa w świątyni. Ewangelia przedstawia jeden ze wspanialszych momentów. Tyle się tu dzieje. Tyle osób i ruchu. Wspaniały to moment w Ewangelii, bo nie występują tu dziś ludzie nieprawi. Dla wszystkich pierwszorzędnym przedmiotem zainteresowania jest świątynia. Ona jest namacalnym miejscem obecności Boga. Jest miej sercem czci Boga, jest domem Bożym, miejscem składania Bogu ofiar. Jest miejscem uwielbienia, przeproszenia i prośby. Miejscem nie gasnącej nadziei dla ludzi zawierzenia. Do świątyni przychodzi Maryja z Józefem, aby złożyć Bogu dziękczynienie. Przynoszą Jezusa zgodnie z wymogami prawa, aby ofiarować Bogu swego Pierworodnego. Do świątyni przychodzi też Symeon, człowiek prawy i pobożny. Starzec Symeon wyrasta jakby spod ziemi i bierze Dziecię na ręce. Świątynia – dom Boży – po raz pierwszy nawiedzona została przez Syna Bożego. Syn Boży obejmuje we władanie świątynię poświęconą Temu, Który Jest. Dostrzeżenie tego, że na drogach naszego życia jest tyle niebezpieczeństw, że trzeba ażeby chroniła nas Matka Boska Gromniczna, pod której opiekę chcemy się dziś w sposób szczególny uciekać.