Homilie codzienne

Jezus mówi o ogniu, który rzuci na ziemię, i o rozłamach. Jego słowa wydają się kontrastować z dotychczasowym nauczaniem o miłości i pokoju. Ogniem jest Duch Święty, który stoi u początków publicznej działalności Kościoła. „Chrzest”, który ma przyjąć Jezus, stanowi zapowiedź Jego męki i śmierci. Jezus jest wciąż wyrzutem sumienia dla wszystkich, którzy odrzucają Boże przykazania i Ewangelię. „Ogień” Jezusa zapłonął w naszych sercach w chwili przyjęcia sakrament chrztu. Podsycił go sakrament bierzmowania.

W świecie, w którym nie ma Gospodarza, nie ma też domu. Nikt na człowieka nie czeka. Nikt nie zaprasza na ucztę. Prośmy Pana Wszechświata, Ukrzyżowanego i Zmartwychwstałego, by był naszym Gospodarzem.

Wskazanie na potrzebę wypełniania obowiązków w duchu miłości. Dziś wypełnianie obowiązków w większości jest bezdusznym, pozbawionym miłości i radości działaniem. Gdyby nasze życie przepełnić miłością, byłoby o wiele radośniejsze. Wspomnienie św. Jana Pawła II, który był prawdziwym sługą innych.

Abraham dla dóbr duchowych pozostawił ziemię ojczystą i wyruszył w pielgrzymkę do nieznanego kraju. Bł. Jakub Strzemię swoje życie złożył w dani Bogu. Cel, który nam wskazuje, nie mieści się w dobrach doczesnych.

Mamy wiele możliwości, aby innym powiedzieć: „Jezus jest moim Przyjacielem i Panem. Jestem z tego dumny”. Czy potrafimy wykorzystywać możliwości przyznawania się do Jezusa? Dwa kluczowe pojęcia nadają dzisiejszej Ewangelii przejrzystą strukturę: przyznawanie się do kogoś i wypieranie się kogoś. Jezus chce, byśmy się do Niego przyznawali.

Ukazać, że wszyscy jesteśmy powołani do świętości. Każdy z nas realizuje to powołanie, idąc swoją własną drogą za Jezusem Chrystusem.

W liturgii Kościoła wspominamy dziś jednego z pierwszych męczenników chrześcijańskich – św. Ignacego Antiocheńskiego. Św. Ignacy tak mocno był zjednoczony z Jezusem, że nie bał się oddać Mu swojego życia. Atak i nagonka na Kościół jest niejako wpisana w naturę Mistycznego Ciała Jezusa, bo skoro prześladowali Pasterza, to prześladować będą Jego owce.

Dziesięcina jest ważna, ale nie najważniejsza. Przed Bogiem wszyscy są jednakowi. Nie bądźmy dwulicowi jak faryzeusze, nie osądzajmy innych, a przede wszystkim czyńmy dobro.