Homilie codzienne

Maryja miała największą wiarę w to, że jej Syn jest oczekiwanym Mesjaszem. Towarzyszyła Jezusowi aż do Jego męczeńskiej śmierci na krzyżu. Na weselu w Kanie Galilejskiej Jezus dokonał na prośbę Matki pierwszego cudu i ukazał swą Boską moc.

Postawa św. Pawła uczy nas, że wszędzie można głosić Ewangelię. Piotr i Jan są razem obok Chrystusa, jest to znak jedności Kościoła (rozum i serce). Prośba, aby Duch Święty napełnił nas swoimi darami.

Spożywanie wspólnego posiłku stanowi znak bardzo głębokiej zażyłości. Dlatego Jezus powierzył Piotrowi władzę pasterską właśnie przy posiłku. Trzeba być najpierw przyjacielem i uczestnikiem Stołu Pańskiego, a wtedy można zostać powołanym do posługi pasterskiej. Po spożyciu z Piotrem oraz pozostałymi uczniami posiłku, Jezus trzykrotnie stawia kluczowe pytanie: „Czy kochasz Mnie?” Nawrócenie polega na odwołaniu się do miłości Chrystusa. To rezygnacja z polegania na sobie jest początkiem nawrócenia. W pytaniach Jezusa wybrzmiewa dziś stopniowanie miłości. Jezus pytając Piotra trzy razy, przypomniał mu trzykrotny upadek. Bóg pragnie nas rehabilitować. Uzdrawiać nasze zdrady. Piotr doświadczył miłości Zbawiciela: pokornej, bezinteresownej, delikatnej a zarazem potężnej.

W modlitwie arcykapłańskiej Chrystus modli się za apostołów oraz za wszystkich ludzi, którzy kiedykolwiek będą Jego uczniami. Jest to modlitwa o miłość i jedność wyznawców Chrystusa. Jezus potrafił zrozumieć człowieka i jego słabości. Miłość nie potrzebuje wielkich słów i deklaracji. Prawdziwa miłość obroni się sama i wyrazi się w bardzo konkretnych działaniach. Prawdziwa miłość wyraża się w służbie i szukaniu dobra drugiej osoby. Tutaj nie ma miejsca na egoizm. Miłość daje także siłę do akceptacji słabości i inności drugiego człowieka oraz zawsze będzie otwarta na pojednanie i przebaczenie.

Mieszkańcy Efezu żegnają się ze św. Pawłem, założycielem tamtejszej wspólnoty. Wszyscy mamy jakieś słabości, dlatego potrzebujemy Bożej i ludzkiej pomocy. Przemienieni mocą Jezusa Chrystusa mamy przemieniać ten świat.

Gotowość św. Pawła na cierpienie dla Jezusa jest wręcz niezrozumiała dla wielu współczesnych nam ludzi. Ważniejsze od zachowania własnego życia jest danie świadectwa Ewangelii. Życie ziemskie powinno służyć wieczności, do niej prowadzić. Pierwszym, który dał o tym świadectwo, jest sam Jezus Chrystus, który przywrócił nam udział w życiu wiecznym. Po Nim cała rzesza świętych i błogosławionych swoje życie poświęciła Bogu.

Żyjemy w społeczności, która celebruje zwycięstwa i jest bezlitosna dla przegranych. W Ewangelii Jezus mówi nam o swoim zwycięstwie na światem. Zwycięstwo Jezusa nad światem dokonuje się w ludzkich duszach, które odradzają się do nowego życia.

Paweł i Apollos umacniają Gminy chrześcijańskie. Te spotkania, jak czas rekolekcji, są dla wspólnot ożywieniem wiary i miłości oraz budulcem chrześcijańskich postaw. Sukcesy apostolskie zostały okupione trudem i cierpieniem, ale owoc ich jest wspaniały. Wiara chrześcijan również często wystawiana na próbę rozwija się i owocuje. Zwykliśmy przypisywać wszystkie sukcesy ewangelizacyjne Pawłowi pomijając towarzyszy Apostoła Narodów.