Homilie niedzielne i świąteczne

Jezus w swoim nauczaniu posługiwał się różnymi środkami wyrazu, ale zasadniczo był to język prosty, a porównania odwoływały się do życia codziennego ówczesnych słuchaczy. Winnica jest obrazem biblijnym znanym również w Starym Testamencie. Prawdziwą winnicą Bożą jest społeczność chrześcijańska zjednoczona z Jezusem. Przykład negatywny i pozytywny latorośli ilustruje postawy uczniów Chrystusa. Sakramenty nie działają automatycznie. Są one środkami uświęcenia człowieka, ale ze strony człowieka potrzebna jest wola współpracy z łaską Bożą. Brak owocowania jest skutkiem nieznajomości Chrystusa, nieznajomość Chrystusa bierze się z braku potrzeby poznawania, co znowu wynika z ulegania pokusom. Człowiek, któremu brakuje wiary, nie odczuwa też potrzeby usprawiedliwienia tego braku.

Przychodzimy do świątyni, domu naszego Pana, na Eucharystyczne zwołanie, by u Boga szukać wsparcia w trudach naszej codzienności. Pan poucza nas poprzez słowo, które do nas kieruje i umacnia nas darem Eucharystii. Uroczystości Zmartwychwstania Pańskiego napełniły nas radością i otuchą. W liturgii słowa przywołany został obraz winnicy, którym posługiwał się Jezus w swoim nauczaniu. W tekstach Starego Testamentu obraz winnicy wykorzystywany był dla przedstawienia grzechu Izraela.

Obraz winnicy w Starym Przymierzu odnosi się do ludu Izraela. Świat został stworzony przez Boga z całym bogactwem fauny i flory. Jezus jest krzewem winnym, a my latoroślami. Jezus jest wśród nas i w nas. Jak wytrwać w łączności z Jezusem? Słowo Boże jest dla nas drogowskazem, w jaki sposób mamy przynosić dobre owoce. „Ja jestem prawdziwym krzewem winnym” – te słowa jednak w istocie oznaczają: „Ja jestem wasz, a wy jesteście Mną” (Benedykt XVI, Homilia, Berlin, 22 września 2011 r.).

Skuteczne apostolstwo wyrasta z przyjęcia darów Ducha Świętego i świadectwa chrześcijańskiego życia. Chrystus w swojej odkupieńczej śmierci dał nam przykład, jak pokonywać grzech i szatana. Współczesny chrześcijanin, aby przynieść owoce wiary, powinien umrzeć dla grzechu, aby żyć dla Boga. Autentyczność życia chrześcijan jest niezbędna dla budowania wiary następnych pokoleń. Męczeństwo jako najdoskonalsze świadectwo wiary buduje Kościół z nowych wyznawców Jezusa, a każda trudna wierność jest darem dla Kościoła przyczyniającym się do jego odnowy.

Czwarta Niedziela Wielkanocna zwana jest niedzielą Dobrego Pasterza. Słyszałem kiedyś ciekawe stwierdzenie: „gdyby ludzie byli tak przywiązani do Pana Boga, jak zwierzęta do swoich właścicieli – świat byłby zupełnie inny”. Czyż nie jest to prawdą? Pasterz, owce – biblijne obrazy ze świata zwierząt. Bóg „daje życie” – jako Stwórca. Bóg daje życie, gdy powołuje nas z nicości do istnienia. Bóg „daje życie” – jako Zbawiciel. Świadectwo życia – patrzcie, jak oni się miłują (Tertulian). Jezus powołuje wystraszone owce, by stały się odważnymi pasterzami, bo kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony (Mk 16,16).

Owce rozpoznają swego Pasterza, idą za Jego głosem. Dobrego Pasterza poznajemy po dziełach: prowadzi na pastwiska i do źródeł; nie zostawia owiec na pastwę losu. Obrazy do kontemplacji: Dobry Pasterz zna swoje owce (J 10,14) po imieniu i osobiście. Panu Jezusowi zależy na owcach, na każdej owcy danej pod Jego pieczę. Dobry Pasterz życie swoje oddaje za owce (J 10,25). A wszystko to z miłości, z dobrej woli. Dobry Pasterz powołuje do siebie! Powołanie to wejście w relację z Jezusem Chrystusem. Nie traktujmy powołania przedmiotowo, jako bilansu zysków i strat. Spoglądajmy na nie podmiotowo, jako zadzierzgnięcie więzi z Synem Bożym.

Celem homilii jest utrwalenie obrazu Chrystusa jako Dobrego Pasterza. Dzieci rozumieją, że mają być posłuszne swym rodzicom, dziadkom, starszemu rodzeństwu, wychowawcom, nauczycielom. Pouczamy ich, że tak jak dorośli chrześcijanie są posłuszni Chrystusowi, jako swemu Pasterzowi, tak samo dzieci uczą się być Jemu posłuszne. One są „małymi Barankami”, które Jezus – Brama owiec, kocha i chroni. Wzbudzamy w dzieciach zaufanie do Jezusa, naszego najlepszego Pasterza. Psalm 23 ma liczne parafrazy. Najbardziej znane to: Pan jest pasterzem moim, niczego mi nie braknie, na niwach zielonych pasie mnie, nad wody spokojne prowadzi mnie. Przed liturgią uczymy dzieci śpiewać słowa psalmu. Można je zaśpiewać także w trakcie homilii. Kolejną parafrazą i jednocześnie pieśnią wzbogacającą liturgię Mszy św. jest „Pan, mój Wódz i Pasterz”: W. Pan mój Wódz i Pasterz mój, o, jak szczęśliwy mój los. 1. Gdy mnie Pan jako Pasterz prowadzi, wszystko mam czego chcę; W bujnej trawie mi paść się pozwala, na zieloną wiedzie ruń. Do ożywczej prowadzi krynicy, bym spoczął i pokrzepił siły. 2. On mnie wiedzie ścieżkami prostymi, o mnie troszczy się sam. Choćbyś wiódł mnie doliną ponurą, nie ogarnie mnie lęk, Bo nic złego mnie spotkać nie może, gdy czuwasz, Panie, nade mną.

Celem chrystofanii (pojawiania się Jezusa po Zmartwychwstaniu) jest umocnienie apostołów w wierze. Prawda o Zmartwychwstaniu – choć była przedmiotem wiary starotestamentalnej (faryzeusze) – dotyczyła prawd eschatologicznych (dotyczących spraw ostatecznych). Apostołowie potrzebowali więc osobistego doświadczenia Jezusa zmartwychwstałego, aby mogli być wiarogodnymi świadkami Jego zbawczej działalności. Ciało Jezusa po Zmartwychwstaniu ma niespotykane właściwości. Zajmuje swoje miejsce w przestrzeni, jak każde inne ciało fizyczne, a jednocześnie jak duch przenika ściany. Takie właściwości pozwalają nazwać ciało Chrystusa chwalebnym.