Wyniki wyszukiwania

Czwartek XXXI Tygodnia zwykłego ks. Tomasz Opaliński Rz 14,7–12; Łk 15,1–10 W skrócie: Czy można żyć tylko dla siebie, łudząc się, że nasze postępowanie nie wpływa na innych? Nie jesteśmy „samotnymi wyspami”. To, co robimy, wpływa na innych i to, co oni robią, wpływa na nas. Nie żyjemy dla siebie – to inni nadają sens naszym dniom. Żyjemy dla Boga – On nas kocha, więc szuka nas, kiedy się zgubimy jak zabłąkana owca.

Środa XXXI Tygodnia zwykłego Wspomnienie św. Karola Boromeusza, biskupa ks. Jan Augustynowicz Rz 13,8–10; Łk 14,25–33 W skrócie: Troska św. Karola Boromeusza, kardynała i arcybiskupa, o duchowieństwo. Patron dnia dzisiejszego wiernie wcielał w życie mądre uchwały Soboru Trydenckiego. Św. Karol Boromeusz, jako dobry pasterz, zabiegał o chorych, ubogich i po trzebujących materialnej i duchowej pomocy. Święty (…)

Wtorek XXXI Tygodnia zwykłego Wspomnienie św. Marcina de Porres, zakonnika ks. Tadeusz Polak Rz 12,5–16a; Łk 14,15–24 W skrócie: Przypowieść o zaproszonych na ucztę – obraz Eucharystii. Istota grzechu – odrzucenie Bożej łaski. Każdy z nas za siebie daje odpowiedź na królewskie zaproszenie. Boże zaproszenie Eucharystia

Poniedziałek XXXI Tygodnia zwykłego Wspomnienie wszystkich wiernych zmarłych ks. Dariusz Kwiatkowski Dn 12,1–3; Rz 6,3–9; J 11,32–45 W skrócie: Spotkanie ze śmiercią stanowi próbę wiary dla każdego człowieka. Nie potrafimy i nie chcemy do końca zaakceptować śmierci jako doświadczenia wpisanego w ludzkie życie. Liturgia Dnia Zadusznego jest pełna nadziei i mówi o życiu i wieczności. Prorok Daniel zapowiada powszechne zmartwychwstanie, które stanie się całkowitą przemianą ludzkiego istnienia. Jezus mówi: Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem (J 11,25) i przywraca do życia swojego przyjaciela Łazarza. Życie i śmierć są to dwie rzeczywistości, które wzajemnie się przenikają i dopełniają. Powołani do życia Wspominanie zmarłych Listopad jest szczególnym miesiącem. Jesienna aura sprzyja rozmyślaniom i refleksjom. Kończący się rok, (…)

Wtorek XXXII Tygodnia zwykłego Wspomnienie św. Leona Wielkiego, papieża i doktora Kościoła ks. Jan Augustynowicz Mdr 2,23–3,9; Łk 17,7–10 W skrócie: Wielki Papież Leon bronił Kościoła i Rzymu. Nauczanie patrona dnia dzisiejszego. Prawdziwy wzór życia chrześc?ańskiego. Modlitwa za prześladowanych chrześc?an. Opoka Kościoła Czasy Leona (…)

Poniedziałek XXXII Tygodnia zwykłego Święto rocznicy poświęcenia Bazyliki Laterańskiej ks. Dariusz Kwiatkowski Ez 47,1–2.8–9.12; (1 Kor 3,9b–11.16–17); J 2,13–22 W skrócie: Dla pierwszych chrześc?an Chrystus był jednocześnie świątynią, ołtarzem i ofiarą. Jedną z pierwszych budowli przeznaczonych do kultu była bazylika wybudowana ku czci Zbawiciela na Lateranie. W 904 r. papież Sergiusz III dedykował Bazylikę Najświętszego (…)

XXXII Niedziela zwykła ks. Zenon Hanas 1 Krl 17,10–16; Hbr 9,24–28; Mk 12,38–44 W skrócie: W świątyni jerozolimskiej zbierano datki, zależne od szczodrobliwości wierzącego. Na placu świątyni stało 13 skarbon. Trzynasta skarbona była przeznaczona na datki, które nie posiadały szczególnej intencji. Naprzeciwko niej usiadł Jezus ze swymi uczniami. I właśnie do tej skarbony zbliżyła się uboga wdowa, niemal ukradkiem wrzucając swoją ofiarę. Jezus opisuje dwa rodzaje postaw relig?nych: Pierwsza postawa widoczna jest w postępowaniu niektórych uczonych w Piśmie, druga – w zachowaniu biednej wdowy. Jezus pochwala postawę wdowy. Bóg nie osądza z wyglądu i pozorów, ale patrzy na serce. Wdowa nie miała wsparcia od nikogo ani żadnych gwarancji i ubezpieczenia, jej groszowa ofiara była wzruszającym znakiem ufności i zawierzenia Bogu. Jezus, chwaląc ubogą wdowę, stawia nam pytanie, czy mamy czyste serce, autentyczną wiarę i całkowite zaufanie wobec Boga. Grosz autentyczności i zawierzenia

XXXII Niedziela zwykła ks. Tomasz Opaliński 1 Krl 17,10–16; Hbr 9,24–28; Mk 12,38–44 W skrócie: Pieniądze szczęścia nie dają – to prawda. Czy jednak posiadanie pieniędzy jest złe? Jak powinniśmy odnosić się do posiadania bogactwa? Zarówno mając wiele, jak i nie posiadając nic, możemy być nieszczęśliwi, myśląc tylko o tym, jak pomnożyć bogactwa, które posiadamy, albo jak zdobyć pieniądze, których nam brak. Jezus chwali dziś w Ewangelii ubogą wdowę, stawiając ją uczniom za wzór. Czy chodziło Mu jedynie o to, że była uboga, czy też może chciał zwrócić uwagę na co innego w jej postawie? Jezus mówi często o ubóstwie, nazywając ubogich „błogosławionymi”, zaś o bogatych mówi, że trudno im wejść do królestwa niebieskiego. Czy Chrystus pochwala zatem biedę? Czy nie wolno nam mieć bogactw? Grosz, który stał się modlitwą Bogactwo: złe czy dobre? Stefan Kisielewski napisał (…)