Wyniki wyszukiwania

W refleksji nad grzechem częstokroć uwaga skupiona jest na warunkach, które są nieodzowne ku temu, aby w ogóle grzech mógł zaistnieć. Kościół katolicki wskazuje na trzy takie warunki: świadomość popełniania zła, dobrowolność i wreszcie sama materia, czyli naruszenie przykazań Bożych lub kościelnych. Tylko jeśli te trzy warunki zaistnieją jednocześnie, można mówić o grzechu. Ponadto Kościół katolicki rozróżnia grzech ciężki, zwany również śmiertelnym oraz grzech powszedni, zwany też w języku potocznym grzechem lekkim. Aby grzech był ciężkim, musi on dotyczyć materii poważnej i wymaga pełnego poznania i całkowitej zgody (por. KKK 1857–1859). Jeśli zaś materia nie jest poważna albo – choć jest ciężka, to jednak nie towarzyszy jej pełne poznanie (tzw. ignorancja niezawiniona) lub całkowita zgoda, wówczas można co najwyżej mówić o grzechu powszednim (por. KKK 1862).

Już we wstępie niniejszego artykułu trzeba wyraźnie zaznaczyć, że wbrew nieuzasadnionym opiniom i pogłoskom, jakoby po Vaticanum II Kościół odstąpił od kategorycznego żądania spowiedzi indywidualnej w celu pojednania grzesznika z Bogiem, we Wprowadzeniu teologicznym i pastoralnym do Obrzędów pokuty czytamy: „Indywidualna i całkowita spowiedź oraz rozgrzeszenie pozostają jedynym zwykłym sposobem, w jaki wierni mogą się pojednać z Bogiem i Kościołem, chyba że niemożność fizyczna albo moralna uwalnia ich od takiej spowiedzi” . W dalszej części Wprowadzenie dodaje: „Ze względu na szczególne okoliczności niekiedy za chodzące może się zdarzyć, że wolno albo nawet należy wielu penitentom udzielić rozgrzeszenia ogólnego bez uprzedniej spowiedzi indywidualnej”.

Niewątpliwie najczęstszą praktyką sprawowania sakramentu pokuty i pojednania jest spowiedź indywidualna z indywidualnym rozgrzeszeniem. Wprowadzenie teologiczne i pastoralne do „Obrzędów pokuty” zachęca jednak, aby korzystać także z drugiej formy celebrowania sakramentu pojednania: „Gdy gromadzi się wielu penitentów, by uzyskać sakramentalne pojednanie, wypada, aby zostali oni przygotowani przez nabożeństwo słowa Bożego”. W tym miejscu zaznacza się, że w takim nabożeństwie mogą wziąć udział także wierni, którzy w innym czasie przystąpią do spowiedzi sakramentalnej.

Czyn ludzki, który stanowi podstawowy przejaw aktywności człowieka lub, mówiąc inaczej, najbardziej podstawową jednostkę jego działania, najpełniej wyraża człowieka, tzn. pokazuje, jaki on jest. Dlatego właśnie, z punktu widzenia zarówno spowiednika, jak i penitenta, wiedza dotycząca czynu ludzkiego jest nie do przecenienia. Ona bowiem pomaga „odszyfrować” czyn i odczytać z niego, jaki naprawdę jest ten, kto go dokonuje. Właściwe „czytanie” czynu ludzkiego jest niemalże gwarancją właściwego „odczytania” penitenta przez spowiednika lub siebie samego przez każdego człowieka. W niniejszym artykule zostaną przedstawione podstawowe kwestie, dotyczące teorii czynu ludzkiego. Treści tu zawarte powinny stać się pomocą w „czytaniu” czynów, a ostatecznie w „czytaniu” człowieka działającego. Chodzić tu będzie, oczywiście, o spojrzenie na czyn (a w konsekwencji na człowieka) pod kątem jego moralnego charakteru.

Wielu z nas wśród rozlicznych zadań spotyka się również z wyzwaniem przygotowania Grobu Pańskiego. W tym miejscu chcemy stworzyć galerię zdjęć grobów z naszych parafii – będzie ona źródłem pomysłów, jak uporać się z tym estetycznym i duszpasterskim zadaniem.