Wyniki wyszukiwania

Niniejszy tekst pomoże nie tylko poznać (lub przypomnieć sobie), czym jest sytuacja moralna oraz w jaki sposób tę wiedzę można wykorzystać w konfesjonale, ale również pokaże, jakie mogą być konsekwencje nieuwzględniania jej przez spowiednika. Stanowi on odrębną, zamkniętą całość. Warto jednak czytać go łącznie z artykułami dotyczącymi czynu ludzkiego i opcji fundamentalnej1. Problematyka tych opracowań bowiem „zazębia” się i uzupełnia.

Obrzęd pojednania jednego penitenta, czyli najczęściej stosowana forma celebracji sakramentu pokuty i pojednania w Polsce, przedstawia bardzo prosty i jednocześnie logiczny schemat. Każdy element celebracji ma swoje miejsce oraz odpowiednie znaczenie.

Idziemy do spowiedzi, bo przygniata nas ciężar popełnionych grzechów, bo chcemy w jakiś sposób zaradzić poczuciu, że nasze życie pozostaje nijakie, bo chcemy zacząć realizować postanowienie, że nawrócimy się albo poważnie zaczniemy pracować nad własnym rozwojem duchowym. Przystępujemy do sakramentu pojednania, ponieważ pragniemy poprawić jakość naszego istnienia: długofalowo lub doraźnie, czyniąc ten sakrament narzędziem rozwiązywania osobistych problemów. Podejście takie jest na tyle powszechne, że często nawet spowiednik wchodzi w tę logikę potrzeb penitenta i stara się na nie odpowiedzieć. Jakie jest w tej sytuacji miejsce Jezusa? W formule rozgrzeszenia wspominamy Boga - Ojca „miłosierdzia, który pojednał świat ze sobą przez śmierć.

Czy zastanawialiśmy się kiedykolwiek nie tylko nad jednostkowymi, ale i społecznymi następstwami grzechu? Ludzkość tworzy jedno ciało; między nami wszystkimi zachodzi ścisła współzależność. Każdy grzech, choćby najbardziej ukryty, zawsze pociąga za sobą konsekwencje społeczne, ponieważ powiększa brzemię obowiązku ekspiacji, ciążącego na ludzkości, która musi w swym ciele dopełnić tego, czego nie dostaje Męce Chrystusowej, aby móc sobie przyswoić owoce Odkupienia.

Koncepcja opcji fundamentalnej stara się uchwycić i wyjaśnić zależność, jaka istnieje pomiędzy osobą i jej czynami. Osobę postrzega jako dynamiczny podmiot, będący w rozwoju – świadomy i wolny podmiot, mający swoją przeszłość (historię), teraźniejszość oraz przyszłość i działający w różnych sytuacjach, w których pokazuje, kim jest i jaki jest oraz do czego stara się dążyć. Czyny nie są tu interpretowane legalistycznie lub reistycznie, jako „pojedyncze akty” podlegające ocenie moralnej, ale dostrzega się w nich działanie tworzące integralną historię osoby. Akcent jest więc kładziony na osobę jako na podmiot. Zrozumienie koncepcji opcji fundamentalnej wydaje się być bardzo pomocne we właściwym spełnianiu funkcji kierownika duchowego i spowiednika oraz w podejmowaniu pracy nad sobą przez każdego człowieka.

Maryja, jako Matka Chrystusa-Arcykapłana, w swoim powszechnym macierzyństwie stanowiącym testament Jezusa z krzyża: „Oto Matka twoja" (J 19,27), staje się również w sposób szczególny Matką każdego kapłana, spowiednika. Uczy wiary, zaufania, posłuszeństwa, ale też pokornej i cierpliwej służby. Zawsze wstawia się za spowiednikiem i penitentem oraz wymadla dla nich dary Ducha Świętego. Dlatego warto odwoływać się do Jej pomocy w myśl Janowego zapisu: „I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie" (19,27).

O roli Ducha Świętego w życiu kapłana możemy mówić na dwa sposoby: dogmatyczny lub pastoralny. Myślę jednak, że tylko jeden z nich będzie dla kapłanów ciekawy. Ciekawy - nie oznacza, że jedyny ważny, ale taki, który jest mniej przez kapłanów zgłębiony.

„Panie naucz nas modlić się”. Modlitwy uczymy się od najmłodszych lat, jej też próbujemy nauczyć innych. Czytamy wiele książek, które mają nam pomóc a przecież modlitwy nie da się nauczyć inaczej, jak tylko się modląc. „Próbuje się modlić, ale mi nie wychodzi. Modlę się, ale tego nie czuje” – rzecz o tym jak motywować do walki o modlitwę i jak zamieniać swoje życie tak, by było hymnem uwielbienia na cześć Pana.