Wyniki wyszukiwania

W każdym kościele parafialnym jest dokładnie zlokalizowane miejsce odnowy duchowej, nadprzyrodzonej, postulowanej przez Chrystusa na każdej stronie Ewangelii. To konfesjonał! Nie jest to bynajmniej miejsce tak wyeksponowane jak ołtarz, wyniesione ponad ziemię jak ambonka, świecące jak wieczna lampka. Konfesjonał lubi kryć się w cieniu, w cichym, niewidocznym kącie kościoła, jak ów ewangeliczny celnik, który skulił się w cieniu filara i bijąc się w piersi, szeptał: Boże, bądź miłościw mnie grzesznemu! (por. Łk 18,13).

Czy sakrament uzdrowienia, jakim jest w istocie sakrament pokuty, jest dziś potrzebny, skoro ludzie nie czują się chorzy? Czy jest potrzebny w dobie psychoterapeutów, którzy nie mówią, że człowiek nie czyni zła, ale popełnia błędy, ewentualnie w poszukiwaniu szczęścia dokonuje niewłaściwych wyborów, ale na pewno nie jest to zło? Wierzącemu odpowiedź nie powinna nastręczać trudności.

Podobno Bóg jest wszechwiedzący i wszechmocny. On zna nasze wnętrze jak nikt inny. Dlatego oczekuje od nas większej otwartości na Jego obecność. Tymczasem życie codzienne wydaje się być po brzegi wypełnione pracą. Ciągłe stawianie czoła wymagającej rzeczywistości wyzwala niekiedy niezdrowe emocje, które mogą niekorzystnie odbić się na relacjach, panujących w rodzinie.

W każdym człowieku wierzącym jest pragnienie życia w zgodzie z przykazaniami i Ewangelią Chrystusa. Im człowiek pozostaje w bliższym kontakcie ze swoim Zbawicielem, tym to pragnienie jest większe, bardziej wyraźne stają się także porażki oraz świadomość swojej ludzkiej małości i słabości. Szczególnie silnie doświadczają tego kobiety, dla których kolejne upadki są bolesną raną zadawaną samym sobie, ale przede wszystkim tym, których kochają.

Moi przełożeni po otrzymaniu święceń posłali mnie na wydział historii świeckiej. Miałem bowiem w przyszłości zostać nauczycielem historii w naszym gimnazjum na Kopcu (Wadowice). Zanim jednak zakończyłem studia, władze państwowe zlikwidowały szkołę. Po magisterium skierowano mnie do pracy duszpasterskiej w Gdańsku. Tam, między innymi, rozpocząłem pracę wśród ludzi po studiach w grupach nieformalnych – tak wtedy nazywano dzisiejsze wspólnoty.

Każdy chrześcijanin jest powołany do radykalnego zerwania z grzechem i zdecydowanego przeciwstawienia się „światu”, do wyrzeczenia się siebie i opuszczenia wszystkiego dla Chrystusa, do ofiary i ascezy życia, do ukazywania wyzwalającej mocy Ewangelii dla panujących na świecie mód i stylów życia.

Jan Paweł II, przemawiając w Apparecida, w Brazylii, 4 lipca 1980 r. do kleryków tamtejszego seminarium, powiedział: „Moi drodzy klerycy – gdy spotykam się z wami dzisiejszego popołudnia, mimo woli wracam pamięcią do mojego seminarium i do czasu mojego przygotowania się do kapłaństwa. Nie wstydzę się powiedzieć, że wspominam z tęsknotą tamte lata seminaryjne. Ze wzruszeniem i czcią myślę o dobrych kapłanach, którzy z wielką gorliwością, wśród licznych trudności, przygotowywali mnie, abym został kapłanem...

Proklamacja słowa Bożego ma szczególne znaczenie w liturgii pokutnej, w której pełni funkcję katechezy mistagogicznej. Z jednej strony, ukazuje rzeczywistość grzechu i jego konsekwencje, a z drugiej – mówi o przebaczeniu i pojednaniu. Poprzez słuchanie słowa Bożego dokonuje się proces ewangelizacji sumienia. Dobra nowina, którą słyszy penitent w liturgii sakramentu pokuty i pojednania, prowadzi go do nawrócenia, czyli do powrotu do domu Ojca. W ten sposób słowo Boże przygotowuje do właściwego przeżycia sakramentu pokuty i pojednania.