Wyniki wyszukiwania

Artykuł analizuje kwestię formowania dojrzałości emocjonalnej penitenta w ramach sakramentu pokuty i pojednania. Odpowiedzialna formacja w tym względzie wymaga – zarówno od spowiednika, jak i od penitenta – zdobycia podstawowej wiedzy antropologicznej, psychologicznej i moralnej w odniesieniu do ludzkich przeżyć. Chodzi tu zwłaszcza o wiedzę na temat sensu emocjonalności człowieka, a także na temat moralnej oceny myśli, słów i zachowań, które rodzą się pod wpływem emocji i uczuć, których doświadczamy.

Ksiądz w czasie spowiedzi niejednokrotnie przeżywa wątpliwości dotyczące oceny sytuacji i stanu penitenta. Czy to, co ujawnia dana osoba, to obszar grzechu, niespójności czy patologii? Czy powinienem jej zaproponować pomoc psychologa? Ale jak dokonać takiej oceny bez psychologizacji spowiedzi? Istnieją pewne kryteria, które pomagają ocenić stan zdrowia psychicznego osoby bez wchodzenia w wywiad psychiatryczny. Zaprezentowana w artykule metoda pozwala zebrać wiedzę o penitencie, która może pomóc w podjęciu decyzji o ewentualnym odesłaniu do psychoterapii.

Mówienie dzieciom o tym, czym jest zło i grzech nie należy do spraw najprostszych. Tym bardziej trudne staje się to w dzisiejszym świecie, gdy to, co w nauczaniu Chrystusa przedstawione jest jako wykroczenie przeciwko Jego miłości i przykazaniom postrzegane jest jako pewna norma postępowania, która choć może niektórych razi, to jednak jest przyjmowana i tolerowana.

Współcześnie złe postawy ludzkie określane są w różnych formach czy słowach, ale zazwyczaj dalekich od kategorii grzechu; dąży się bowiem do moralności bez grzechu, choćby w samym nazewnictwie. Słowo to uznaje się wręcz za obrażające człowieka, a zwłaszcza naruszające jego wolność i autonomię.

Czas staje się coraz ważniejszy, gdyż jego miara, potrzebna do wykonania jakiejś pracy, staje się ważnym wskaźnikiem w jej ocenie. Z drugiej strony, ciągłe dzielenie czasu na coraz mniejsze segmenty sprawia, że zaczyna on być traktowany nie jako ciągłość kolejnych momentów, ale jako sekwencja coraz krótszych chwil.

W pierwszych latach życia świadomość człowieka jest znacznie ograniczona. Zdolność rozumienia i, co za tym idzie, przyjmowania różnego rodzaju wyjaśnień i pouczeń kształtu-je się w człowieku niemalże od zera. Trudno wyjaśnić małemu dziecku – szczególnie w okresie niemowlęcym – dlaczego powinno postępować w taki czy inny sposób. Trudno też oczekiwać od niego świadomych i wolnych, a więc odpowiedzialnych, decyzji.

Z pewnością niełatwo scharakteryzować krótko i w sposób kompletny magię. Rezygnując z akademickiej dokładności, można wyróżnić te spośród jej zasadniczych cech, które są istotne dla posługi spowiednika. Dokument Konferencji Episkopatu Toskanii Aproposito magia e demonologia podkreśla zasadniczą cechę magii: „Magia nie uznaje w rzeczywistości żadnej władzy wyższej od siebie; uznaje, że może zmusić «duchy» lub «demony» do ukazania się i spełnienia tego, czego ona zażąda”.

Wiara jest odpowiedzią człowieka na wezwanie Boga, który kieruje do niego zaproszenie do przyjęcia daru zbawienia i współpracy z Jego łaską, aby ów dar wydał w życiu konkretnego człowieka oczekiwane owoce. Istotne jest, aby człowiek zdawał sobie sprawę z faktu, że ta odpowiedź nie może być jednorazowa, ale musi stać się procesem, w którym, pracując nad własnym charakterem, wzrasta się w doskonałości i zaufaniu Bogu.