Wyniki wyszukiwania

Zrozumieć, że Bóg potrzebuje każdego z nas w swoim dziele zbawczym. Jezus ustanowił siedemdziesięciu dwóch uczniów, aby przygotowali ludzi w tych miastach, do których sam przyjść zamierzał. Byli to ludzie, którzy byli bardzo blisko Jezusa, ale nie zostali wybrani na apostołów. Wielu pewnie było zawiedzionych tym, że nie udało się trafić do Jezusowej „elity”. Mesjasz doskonale wiedział, w czym odnajdą się najlepiej, jak najoptymalniej wykorzystać ich zdolności. Jesteś Jemu potrzebny, aby historia zbawienia mogła się realizować tu i teraz!

Przypomnieć zebranym, że naszą ciemnością jest grzech i brak wiary w Boga. Doświadczenie ciemności sprawia, że tracimy orientację i pewność siebie. Światło daje nam poczucie bezpieczeństwa i pewności. Pozwala widzieć prawdziwy kształt rzeczy, które nas otaczają. Poprzez uzdrowienie niewidomego Jezus pragnie dać mu dar znacznie większy – dar wiary w Niego jako Zbawiciela. Cud uzdrowienia niewidomego ukazuje nam Jezusa jako Światłość świata, która oświeca każdego człowieka. Chrystus jest Światłem, które ma moc pokonać każdą ciemność.

Biblia uczy nas, że umysł człowieka w tamtych czasach skierowany był na niegodziwość. Serca były wypełnione złymi rzeczami. Człowiek jest pełen pychy. Częściej kochamy bardziej świat niż Pana Boga. Wypełnieni jesteśmy pożądliwościami ciała i idziemy często za przyjemnościami. Nie mamy za bardzo czasu na sprawy Boże. Kiedy człowiek doświadcza głębokiego przekonania o grzechu i zaczyna szukać Boga, często w desperacji. Robi to tak długo, aż odnajdzie ukojenie i pokrzepienie w Jezusie Chrystusie. To miłosierdzie Boże jest dla człowieka wybawieniem. Świat duchowy umiera, dlatego powinniśmy jako ludzie wierzący starać się głosić Chrystusa tym, którzy jeszcze o Nim nie słyszeli. Nie pozwólmy, aby Dobra Nowina została zakopana gdzieś głęboko.

Chrystus jest dla nas Drogą, Prawdą i Życiem. Stąd musimy pilnie przyjmować wszystkie Jego pouczenia. Jezus zwraca się dziś do nas: „Jeśli kto chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie”. Chcielibyśmy nieraz – jak się to zwykło mówić obrazowo – żeby cały świat obracał się wokół nas. Chrystus spodziewa się, że za Jego przykładem będziemy brali każdego dnia na siebie swój krzyż i łączyli go z Jego Krzyżem.

List do Hebrajczyków wspomina bohaterów Starego Przymierza: Abla, Henocha i Noego. Wszyscy trzej stanowią figury prawdziwej, autentycznej wiary. Przeżywana wiara domaga się uznania Boga za najwyższą wartość w życiu. Uznanie zaś Boga za Pana mojego życia wymaga uznania Bożego Prawa i kroczenia drogą Jego Przykazań. Wiara jest darem od Boga, który otrzymujemy i powinniśmy rozwijać w naszym życiu. Ona rodzi się i rozwija ze słuchania.

Pan Jezus przyszedł na świat i kiedy nauczał dokonywał wielu cudów. Dał nam też przykazanie miłości: „Będziesz miłował Pana Boga twego z całego serca swego, z całej duszy swojej i ze wszystkich myśli swoich, a bliźniego swego jak siebie samego”. Pan Jezus jest teraz z nami. Jest niewidzialny, ale prawdziwie i realnie tu z nami w kościele. Jest z nami każdego dnia. Podczas Komunii św. możemy przyjąć Pana Jezusa do swojego serca. Dzisiejsza Ewangelia uczy nas miłości do drugiego człowieka. Dobre uczynki przybliżają nas do nieba. Dlatego trzeba pamiętać, aby każdego dnia je zbierać. Chrześcijanin to człowiek, który kocha drugiego człowieka. Pan Jezus chciał, abyśmy się wszyscy kochali. Kochali nie tylko tych, którzy kochają nas, ale również tych, którzy nam dokuczają.

Liturgia słowa w całości traktuje dziś o miłości bliźniego. Jest wezwaniem do troski o miłosierdzie względem bliźniego zarówno w sprawach ciała jak i ducha. Bóg jest święty. Ta pewność wlewa w nas pragnienie zdobywania świętości i zachęca nas do praktykowania jej w naszym codziennym życiu, w naszych wyborach i działaniach. Świętość bowiem jeśli jest autentyczna jest wyrażana na zewnątrz. Nasza otwartość na sprawy Boże, umiłowanie Jego Prawa otwiera nas na dzieła miłosierdzia. Odczytany fragment Ewangelii kieruje nasze myśli ku miłości prześladowców.

Każda niedziela jest wyjątkową okazją do wzrastania naszej wiary, do pogłębiania i zacieśniania naszej osobistej relacji z Bogiem i Jego Miłością. Liturgia siódmej niedzieli w ciągu roku ukazuje nam świętość, do której jesteśmy wszyscy wezwani. Świętość jest fundamentalnym powołaniem ludzi wszystkich czasów. To oznajmił Mojżeszowi sam Bóg, który objawił, że można ją osiągnąć jedynie poprzez wierne, a czasem wręcz bohaterskie praktykowanie przykazania miłości bliźniego. Panie Jezu Chryste, proszę Cię, bym z Twojej nauki o miłowaniu nieprzyjaciół, nauczył się żyć pełnią chrześcijańskiego przykazania o nowej miłości, którą przyniosłeś na ten świat.