Wyniki wyszukiwania

Jako chrześcijanie jesteśmy wezwani, aby pokazać współczesnemu światu prawdziwe wartości, które nigdy nie przeminą i nadają codziennemu życiu, naszym wysiłkom i cierpieniom konkretny sens. Na Górze Błogosławieństw Jezus wygłosił jedną z najważniejszych swoich mów, nazwaną przez biblistów Kazaniem na Górze. Zawarł w nim najważniejsze obietnice Boga względem ludzi oraz istotne treści dotyczące codziennego życia swoich uczniów. Sól i światło stanowią nieodzowną część naszego codziennego życia. Trudno sobie je wyobrazić bez tych dwóch elementów. Sól służy do konserwowania żywności oraz do nadawania jej odpowiedniego smaku. Tam, gdzie jest światło, tam jest życie i radość. Światło, wskazujące na obecność Boga, daje człowiekowi poczucie pewności i bezpieczeństwa.

Cnoty kardynalne są wielkim darem Boga, wpisanym w ludzkie serca. Rozwijane i pielęgnowane czynią człowieka zdolnym do prostej posługi wobec naszych potrzebujących braci i sióstr, a także uzdalniają nas do wielkich dzieł miłosierdzia. Liturgia słowa przepełniona jest wezwaniem do miłosierdzia. Ono wypływa z głębin naszej wiary. Możemy śmiało powiedzieć, że czynione miłosierdzie jest termometrem naszej wiary. Jesteśmy wezwani przez Chrystusa, by w tym świecie być światłem i solą. Światło zaś jest przestrzenią piękna i czystości, bezinteresownego daru i odwagi. Z katechizmu znamy cztery cnoty kardynalne: roztropność, sprawiedliwość, umiarkowanie i męstwo. Chciejmy je dzisiaj zauważyć, bo odgrywają one istotna rolę w naszym pojmowaniu i realizowaniu na co dzień miłosierdzia.

Dziś święto Ofiarowania Pana Jezusa w świątyni. Ewangelia przedstawia jeden ze wspanialszych momentów. Tyle się tu dzieje. Tyle osób i ruchu. Wspaniały to moment w Ewangelii, bo nie występują tu dziś ludzie nieprawi. Dla wszystkich pierwszorzędnym przedmiotem zainteresowania jest świątynia. Ona jest namacalnym miejscem obecności Boga. Jest miej sercem czci Boga, jest domem Bożym, miejscem składania Bogu ofiar. Jest miejscem uwielbienia, przeproszenia i prośby. Miejscem nie gasnącej nadziei dla ludzi zawierzenia. Do świątyni przychodzi Maryja z Józefem, aby złożyć Bogu dziękczynienie. Przynoszą Jezusa zgodnie z wymogami prawa, aby ofiarować Bogu swego Pierworodnego. Do świątyni przychodzi też Symeon, człowiek prawy i pobożny. Starzec Symeon wyrasta jakby spod ziemi i bierze Dziecię na ręce. Świątynia – dom Boży – po raz pierwszy nawiedzona została przez Syna Bożego. Syn Boży obejmuje we władanie świątynię poświęconą Temu, Który Jest. Dostrzeżenie tego, że na drogach naszego życia jest tyle niebezpieczeństw, że trzeba ażeby chroniła nas Matka Boska Gromniczna, pod której opiekę chcemy się dziś w sposób szczególny uciekać.

Bardzo ściśle należy interpretować przykazanie Boże: „Pamiętaj, abyś dzień święty święcił”. Dwie rzeczywistości: dzień powszedni i niedziela; miejsce pracy i miejsce modlitwy; my w pracy i my w kościele. My – obywatele swojej ojczyzny i my – członkowie powszechnego Kościoła. Nie są to pojęcia przeciwstawne, ale wzajemnie się dopełniające. Oddać Bogu to, co do Boga należy – to także zadanie dla nas, szczególnie wyczulonych na zadośćuczynienie za grzechy świata. Jezus wzywa nas dziś, abyśmy odpowiedzieli na pytanie: „Czy naprawdę oddaję Bogu to, co jest Jego, a co Mu się ode mnie należy?”. Niekiedy chcemy pogodzić religijność z nienawiścią, deptaniem drugich ludzi, nieuczciwością w wielkich i małych sprawach, zazdrością, zawiścią, brakiem miłości. Zbawiciel pozwolił się zdradzić, przybić do krzyża, nie chciał się na nikim mścić, ale przebaczał i kochał. Oddać Bogu to, co Boże, oznacza wypełnienie Jego prawa przez zachowanie Ewangelii w całym jej radykalizmie.

Uświadomić sobie, że odpoczynek w naszym życiu jest bardzo ważny. Relaks jest jednym z ważniejszych filarów życia człowieka, w tym każdego chrześcijanina. Uczniowie Jezusa powrócili z wymagającej wyprawy ewangelizacyjnej, chcieli iść i nadal głosić. Jezus kazał im odejść na miejsce pustynne, aby odpoczęli i odnowili swoją relację z Panem Bogiem. Trzeba nam „zainwestować” w relacje z Bogiem i tymi, których kochamy, nie zapominając o własnym odpoczynku.

Dostrzec w Jezusie Syna Bożego. Jezus Chrystus, syn Józefa z Nazaretu, cieśla, nauczyciel, Mesjasz. Praca Pana Jezusa i nasza jest uczestnictwem w dziele Boga. Mieszkańcy Nazaretu nie przyjęli Jezusa, swojego ziomka. Współcześnie także wielu ludzi nie uznaje Jezusa za Zbawiciela ludzkości.

Jako chrześcijanie wierzymy w nieśmiertelność, i w to, że istnieje życie po życiu w królestwie niebieskim. Uczniowie razem z Jezusem wrócili z wyprawy misyjnej. Poszukiwali miejsca na odpoczynek. Odpłynęli na inny brzeg jeziora, ale tam też spotkali ludzi, którzy potrzebowali Jezusa. Popatrzmy dziś w nasze serca. Jaki jest stan naszego ducha? Czy nasze serce nie potrzebuje duchowego respiratora, aby wyzdrowieć? Czy wszystko w naszym życiu jest w porządku?

Uświadomić wierzącym, że przykazania Boże są zdecydowanie ważniejsze niż ludzkie zwyczaje, choćby istniejące od setek lat. Człowiek nie może żyć bez miłości. Faryzeusze bardziej cenili swoje tradycje niż przykazania Boże. Czy nie zapominam o przykazaniu miłości?